Column: Koopverslaving

Het is midden in maart 2023. Het is mooi weer buiten, maar koud. In de ochtend als ik ga wielrennen, is het tegen het vriespunt aan. Wanneer ik thuis kom en genoten heb van een heerlijke warme douche, zet ik mijn computer aan en start, als in een soort religieus ritueel, Steam op. Voor het eerst in het jaar zie ik de woorden staan die een soort binnensmondse polonaise op gang brengen. De Steam Spring Sales zijn begonnen. Dit is een massale uitverkoop waarbij alle games bijna tegen woekerprijzen worden verkocht. Voor mij is dit altijd het moment dat ik mijn bibliotheek weer van de nodige expansie voorzie. Ik koop, zoals iedere keer, zoveel games dat ik al van tevoren weet dat ik ze nooit kan spelen. Ik heb een fulltime baan, betaal een hypotheek, woon alleen en moet in mijn eigen onderhoud voorzien. Ik koop voor ruim € 100,- aan games. Schaam ik mij hiervoor? Nee, geen moment en dat zou ik eigenlijk wel moeten doen.

Eén van de games die ik heb gekocht is Danganronpa: Trigger Happy Havoc. Hij staat op mijn Steam Deck en ik vind hem fantastisch. De aanbieding was geweldig, maar alle games zijn bij elkaar zijn van zo'n hoog bedrag, dat ik ervan schrik als ik voor deze column kijk wat ik eigenlijk allemaal in die voorjaarsmaand bij elkaar opgeteld heb betaald. Vroeger toen ik kind was moest je langs een kassa om te pinnen of, nog erger, te betalen met brief- en muntgeld Dit zorgde er bij mij voor dat ik toch nog een klein moment bedenktijd had voor ik de game kocht en het kwam veel voor dat dit moment ervoor zorgde dat ik van de aankoop afzag. Tegenwoordig is die drang volledig weg. Dankzij PayPal of iDeal betaal je met enkele muisklikken. Er is niemand die het ziet en in mijn geval niemand die er opmerkingen over zal maken. Binnen ongeveer vijf seconden ben ik weer een flinke jetser geld kwijt.

Danganronpa: Trigger Happy Havoc is, zoals ik al aangaf, een fantastische game. De animaties zien er geweldig uit en hij is zeer goed geschreven. Ik ben er nog altijd mee bezig. Steeds stop ik weer, want ik heb geen tijd. De andere acht games die ik in maart heb gekocht, heb ik nog niet eens aangeraakt. Als ik alleen deze game had gekocht zonder dat hij in de aanbieding is, zou ik € 20,- kwijt zijn. Maar 80% is een hoog percentage en waarom zou ik dan niet die bundel van € 22,- kopen met alle drie de delen erin, hoewel ik ook echt wel weet dat deze games zoveel tijd kosten dat ik er echt niet aan toekom ze alle drie in een korte tijd te spelen. Met andere woorden: ik ben erin getuimeld.

Het kan nog erger. Op 29 juni begonnen de Steam Summer Sales. Dit is een nog groter feest dan de Spring Sales. Ik heb ruim € 170,- verpatst aan allemaal zooi. Vlak na deze sales kwam Baldur's Gate 3 uit en daarna zijn er zoveel releases geweest die ik van een review moest voorzien, dat ik geen van deze games veel tijd heb kunnen geven. Hoewel ik een enkele game wel gespeeld heb, ben ik bij geen van allen ver gekomen en realiseer ik mij vol dat dit ook weer weggegooid geld is.

Dit opschrijven doet pijn en ik doe dit niet zonder reden. Ik schaam mij eigenlijk best wel voor mijn gedrag. Games zijn kennelijk mijn drugs en ik moet ze hebben. Kennelijk heb ik geen keus. Ik zie simpelweg al die aanbiedingen van games die ik misschien ooit weleens leuk ga vinden. Ik heb ooit Subnautica gekocht tijdens de Steam Sales en ik speel die game nog altijd. Ik heb ooit op de Steam Sales prachtige games als Dead Cells en Hades gekocht en heb ze grijs gespeeld. Maar daarmee kan ik al lang niet meer mijn exorbitante koopdrift verdedigen.

Volgende week is het weer zover. Dan zijn de Fall Sales. Weer een hele bulk aanbiedingen en ik ga weer los en koop mij arm. Alles wordt duurder en ik ben nu op het moment dat ik het begin te merken. Ik kan het geld niet kwijt, maar deze aantrekkelijke aanbiedingen kan ik niet laten liggen. Ik realiseer mij tijdens het schrijven van dit artikel dat ik in de afgelopen jaren er een potje van heb gemaakt. In mijn bibliotheek staan 765 games en dit is alleen al op Steam. Sinds ik bij GameQuarter reviews schrijf, krijg ik behoorlijk wat keys voor games. Dit zijn om heel eerlijk te zijn vaak games die ik eigenlijk alleen maar koop tijdens, je ziet hem al aankomen, de Steam Sales.

Ik hoop dat het schrijven van dit artikel iets doet aan mijn bewustwording dat wat ik doe echt niet kan. Het is niet realistisch meer. Een mensenleven is beperkt en ik denk dat ik nu al zoveel games heb dat ik die nooit in mijn leven uit zal kunnen spelen. Toch blijf ik kopen.

Vorige week werd bekend dat er een nieuwe Steam Deck uitkomt. Qua hardware is de handheld hetzelfde als de versie die ik nu heb, maar hij heeft een OLED paneel en een betere batterij. Ik heb al best vaak alleen thuis naar het plaatje gekeken. De kosten zijn € 570,- en dat is voor mij ook wat veel. Maar iedere dag weer kijk ik naar het plaatje en ging het door mijn hoofd heen dat de Steam Deck inmiddels bijna heilig voor mij is. Mijn grootste probleem is de batterij die binnen een uur op is als je een goede AAA-titel speelt. Sinds het moment dat deze nieuwe Steam Deck in de store staat, ben ik op zijn minst iedere dag gaan kijken, twijfelend of ik hem ga kopen of niet. Hij is pas te koop vanaf 16 november. Toen ik op deze datum in de ochtend naar de store ging zag ik hem eindelijk dat ik op de knop om hem te bestellen kon klikken. Ik drukte erop, waardoor hij in mijn winkelmandje kwam. Ik scroll op kopen en weet dat ik het niet kan betalen. Ik maak geld over van een spaarrekening die ik voor noodgevallen heb en wil overgaan op de aanschaf van mijn toekomstige speeltje, maar op het laatste moment besluit ik om het deze keer anders aan te pakken. Ik open de site van GameQuarter en schrijf dit artikel.