Column: NEEderlands

In juni en juli van dit jaar ben ik mij bijvoorbeeld gaan zitten voor de games van Professor Layton, beginnende met Professor Layton and the Curious Village, welke ik daarna heb opgevolgd met de daarop volgende delen in chronologische volgorde. Stuk voor stuk prima puzzeltitels met uitstekende visuals, vooral voor die tijd. Echter was één van de games niet als de anderen. Een was, en ik gruwel als ik er aan terugdenk, IN HET NEDERLANDS!!!

En nu zonder grappen

Natuurlijk heb ik niets tegen de Nederlandse taal. Ik schrijf nu al ruim een decennia voor meerdere outlets, waaronder natuurlijk GameQuarter, en doe dat voornamelijk in de Nederlandse taal. Mijn issue is dan ook niet zozeer met de taal an sich, dan wel de vertaling, met name in het stemmenwerk.

In het verleden heb ik mij wel eens negatief uitgelaten over de Engelse vertalingen van Japanse games. Bandai Namco, Square Enix en Shiravune komen zo snel even bovendrijven. Echter daar ging het over creatieve vrijheden die men nam bij het vertalen, waardoor de geest in mijn optiek niet voldoende werd gevolgd. Dat is niet mijn issue ditmaal.

Tenenkrommend

Mijn issue dit keer is dat de nasynchronisatie van videogames in het Nederlands doet denken aan de Duitse dubs uit mijn kindertijd. Het is belangrijker dat de Nederlandse stemmen er zijn, dan dat ze goed zijn, resulterende in de Nederlandstalige versie van Professor Layton and Pandora’s Box, een game die na een half uur gemute heb omdat het matige stemmenwerk klonk als nagels op een krijtbord.

Over het nut van een dergelijke nasynchronisatie kunnen we natuurlijk discussiëren. Bij zoiets als een Paw Patrol, My Little Pony of Smurfen zie ik de logica en hoewel Layton en Super Mario niet in dat rijtje passen, zijn ze kinderlijk genoeg dat ik snap waarom de optie er is. Maar dat is het sleutelwoord: optie. Gelukkig zien we vandaag de dag niet zo vaak meer een Nederlandse dub zonder andere taaloptie, zodat enkel barbaren als onze eigen Mario er doorheen hoeven te worstelen in bijvoorbeeld Uncharted, maar als ik een recensietitel voor mijn neus krijg die mij dwingt nog één keer naar Matthijs Dykstra en Lars Oostven te luisteren, is dat al een dik vet eerste minpunt. Bah bah.