Column: Oproep: Opvoedkundige gamer gezocht

Ja dames en heren, het leven van een journalist en tevens ervaren gamer gaat niet altijd over rozen. Het aantal gamers op deze wereld is stijgende. Onze doelgroep bereikt ongekende groottes en voorkeuren lopen gigantisch uiteen. Niet alleen op het gebied van genres, maar ook op het gebied van spelcomputers. Na inmiddels meer dan dertien jaar te schrijven voor GameQuarter en zelf nog wel wat langer te gamen, mag ik toch wel spreken van enige vorm van expertise. Een expertise die elke dag weer de wenkbrauwen doet fronsen en doet zuchten van teleurstelling. Meer dan regelmatig kom ik namelijk in aanraking met gamers die nog een hoop te leren hebben. Gamers met een blinde vlek groter dan de Chinese Muur. Voor die mensen zoek ik mede-opvoedkundigen.

Begrijp mij niet verkeerd: ik respecteer iedereen zijn voorkeuren. Of het nu MOBA-spelers zijn, MMO-gamers of shooter-specialisten: het is mij om het even. Gamers die zich echter compleet en vaak onbewust afschermen voor al het pracht en praal dat voor het oprapen ligt, daar kan ik met mijn hoofd niet bij. Zeker omdat deze groep aan gamers terrein aan het winnen is. De gamers die een redelijk beeld hebben van wat er zich op de markt afspeelt, neemt af. Het voelt alsof ik onderdeel ben van een groepje dorpsgekken dat zich als wijze dorpsoudsten wil voordoen. Als een raaskallende journalist die het allemaal beter denkt te weten. Maar één ding is zeker: er moet worden opgevoed.

Al is het maar om kleinere studio’s een hart onder de riem te steken. Er zijn namelijk enkele games met een enorme fanschare die een bijzonder hersenspoelend effect blijken te hebben. Onder deze games zijn voornamelijk vier grote titels te scharen: Fortnite, Call of Duty, FIFA en Grand Theft Auto. Het zijn vier games, soms afzonderlijk, waar jonge gamers een spelcomputer voor aanschaffen. Een slordige vijfhonderd euro wordt losgepeuterd bij pap, mam, opa of oma om slechts vier spellen te spelen, soms een hele consolegeneratie lang. Er wordt niet omgekeken naar de parels die aan de oppervlakte reiken. Er wordt niet gekeken naar de meest prachtige producties die getalenteerde studio’s ten tonele brengen. Nee, daar is geen behoefte aan en dat is eeuwig zonde.

Ik probeer hier dan ook een opvoedkundige rol in op te pakken. Wanneer een game een hype is, is dat meteen in mijn basisschoolklas te merken. Among Us, Fortnite, BrawlStars…alles passeert op zijn tijd wel de revue. Wanneer een game-middag wordt georganiseerd, komt één van de vier eerdergenoemde titels om de hoek kijken, regelmatig met Rocket League erbij. Dit is al vijf jaar het geval. Elk jaar is de klok er op gelijk te zetten. Soms, heel soms, is er een vreemde eend in de bijt waar te nemen. Een kind dat wel verder durft te kijken. Een jongeman die stiekem Little Nightmares II onder de dekens speelt of een meisje dat samen met haar opa Portal 2 heeft gespeeld.

Het lijkt een kansloze missie. Toch blijf ik het proberen, puur omdat ik geniet van de verbazing bij spelers die voor het eerst een parel in handen krijgen. Gamers die nooit van God of War of The Legend of Zelda hadden gehoord en vervolgens een prachtige ervaring krijgen voorgeschoteld. Gamers die grafisch het mooiste van het mooiste willen, maar uiteindelijk toch overdonderd raken van een simplistische game als Limbo. Het doel is om gamers en niet-gamers te verbazen met titels waar zij niet zo 1,2,3 mee in aanraking zouden komen. Dat is het doel van een gamer die tevens opvoedkundige is. Sluit jij aan?