Gouwe Ouwe: Grand Theft Auto: San Andreas

Als grote fan van de Grand Theft Auto-games wil ik deze Gouwe Ouwe aan Grand Theft Auto: San Andreas besteden. Dit was ongetwijfeld één van de must-haves voor PlayStation 2. Toen GTA: San Andreas op de markt kwam, heb ik niet getwijfeld om de game onmiddellijk te kopen. Eerder speelde ik Vice City bij vrienden thuis en was ik telkenmale volledig verkocht. “Wat een mogelijkheden, wat een game!”

Eenmaal de San Andreas-game in huis, had ik het al snel aan de haal met een nieuwe game-verslaving. Beetje bij beetje verkende ik de stad en het bijhorende platteland van Los Santos. Het ene moment zat ik te vlammen tussen de wolkenkrabbers en wat later met een crossmotor in het heuvelige gebied, gevolgd door een parachutesprong op hoop van leven. Echt prachtig die diversiteit tijdens het spelen.

Bij aanvang van de game is er al een flink derde van het gamegebied ter beschikking. Met weinig moeite kon je over de wegblokkeringen heen naar de nog niet vrijgespeelde gebieden, maar meestal was dat een tripje van korte duur, aangezien je onmiddellijk de politiemacht op je dak had.

Misschien wel dé redenen waarom GTA San Andreas zo’n succes is geworden, zijn ongetwijfeld de enorme originaliteit en diversiteit. Je moet werkelijk missies van alle soorten doen. Vanaf een leuke spot snipen, een waanzinnige achtervolging starten, je vliegbewijs halen, binnensluipen in de legerbasis, enzovoort. Elke GTA-fan kan  er ongetwijfeld nog enkele tientallen opsommen.

Verder ben ik er met behulp van redelijk wat cheats in geslaagd om de normale game-missies allemaal tot een goed einde te brengen. Zeker de cheat om een wapenpakket te bemachtigen gebruikte ik keer op keer opnieuw. Van tijd tot tijd zette ik de PlayStation 2 gefrustreerd uit, omdat ik de missie maar niet tot een goed einde kon brengen. Zo had ik erg veel moeite met de vliegmissies. Al zeker wanneer je dan met dat miezerige speelgoedvliegtuigje door de stad moet vliegen om enkele snoodaards af te maken.

Ik genoot er ook altijd van om samen met enkele vrienden te spelen en zo te pronken met wat je allemaal hebt ontdekt. Zo wist de ene dan een leuke spot om een parachutesprong te wagen, terwijl de andere dan weer dé plek gevonden had om het aardig lang vol te houden tegen de oprukkende politiemannen.  Wanneer iemand dan greep naar mijn bundeltje cheats, kwam er nog dat tikkeltje extra amusement bij. Tanks, Jetpacks, wapenpacks, “onsterfelijkheid”, vliegende auto’s, enzoverder. Nadat ik dat bundeltje had afgedrukt, had ik ze onmiddellijk één voor één allemaal getest. Bepaalde gaven geen duidelijk effect, andere gaven dan weer net iets te veel effect. Zo was er een cheat ( of een combinatie van cheats) waarbij alle mensen op de straat gewapend waren en bovendien met z’n allen op jou begonnen schieten. Het duurde niet al te lang vooraleer ‘Wasted’ vervolgens op het scherm verscheen.

Ten slotte was er ook voorzien in een multiplayermode die je op bepaalde plaatsen in de stad kon activeren. Maar die vond ik niet zo goed uitgewerkt. Wanneer je goed samenwerkte, wat meestal het grootste probleem was, kon je er toch heel wat plezier uit halen.

Grand Theft Auto: San Andreas was de eerste GTA-game die ik in huis haalde, maar zeker niet de laatste.  GTA 4 haalde ik zonder twijfelen binnen en naar GTA 5 kijk ik ondertussen ook al enige tijd uit. Misschien komt er binnen enkele jaren wel een Gouwe Ouwe van GTA 5?