Review: Gioteck VX4 PS4 Controller

In de ruim tien jaar dat ik voor GameQuarter schrijf, heb ik honderden reviews geschreven. Reviews van consoles, vage en / of veelal Japanse videogames en zelfs zo nu en dan een ‘’regulier’’ spelletje. Reviews van aanvullende hardware werden echter meestal doorgeschoven naar andere redacteurs, die er meer om te springen stonden dan mijzelf. Maar ditmaal voelde ik mij geroepen om met de nieuwe lijn van Gioteck aan de slag te gaan.

Verwacht in de nabije toekomst daarom nog twee hardware reviews van mijn hand. Voor het zover is moeten we echter ergens beginnen. En waar beter dan bij de Gioteck VX4 PS4 Controller, waar ik een kleine twintig uur mee heb gestoeid in verschillende games om jullie een oordeel te kunnen brengen?

Eerste indruk

Bij hardware begint het review-proces natuurlijk al voordat je überhaupt het speeltje in gebruik hebt genomen. In het geval van een controller kijk je hoe het voelt, hoe het in de hand ligt, hoe de afwerking er uitziet. Dingen die een controller kunnen breken nog voor je een knop hebt ingedrukt.

De VX4 deed mij direct denken aan Harry Potter. Of specifiek aan een Harry Potter GameCube controller waar ik als tiener meerdere exemplaren van had, omdat die met een gratis memory card kwam in een bundel die goedkoper was dan een officiële Nintendo memory card van dezelfde grootte. Van de memory cards heb ik er nog altijd zes liggen, maar de controllers zijn op één na allen gesneuveld door de jaren heen.

Waarom dit Gioteck-product mij deed denken aan deze set? Er waren meerdere redenen, maar het gewicht was de duidelijkste. De officiële DualShock 4 is al erg licht met een gewicht van 210 gram, maar heeft genoeg heft om fijn in de hand te liggen. Met 180 gram is de VX4 een substantieel stuk lichter – hetgeen bijzonder is gezien het gewoon motion controls en de interne speaker heeft ingebouwd die niet onderdoen voor de DS4 – en dat valt te merken…of juist niet. De dertig gram verschil zorgde er in mijn geval voor dat de controller zich niet fijn in de hand wilde settelen. Bovendien kreeg het er een erg goedkoop gevoel door, al zijn daar wel meer redenen voor.

Onder het vergrootglas

Wie bekend is met de DS4, is ook bekend met de lightbar. Deze flinke LED laat zien dat de controller aanstaat en kan in sommige games worden gebruiken om bijvoorbeeld de speler te alarmeren of te tracken in VR-games. Maar niet als je op de VX4 speelt. Het enige LED’je in deze controller zit tussen de home- en turbo-knoppen en is een absoluut foeilelijke toevoeging. Niet enkel omdat je een lampje ziet schijnen door een duidelijk simpel geboord klein gaatje, maar vooral omdat je het lampje tevens door de gleuf rondom de home-knop ziet.

Over knoppen gesproken: de actieknoppen zijn ook een geval apart. In plaats van de gelicenseerde icoontjes (vierkant, cirkel, kruis en driehoek) krijg je vier vreemde icoontjes die zelfs qua kleur niet corresponderen met de inputs die je op je scherm krijgt te zien. Geen probleem voor de doorgewinterde gamer die de knoppen blind kan vinden, maar voor de familieleden en buurjongens die hoogstwaarschijnlijk met deze ‘’player two controller’’ aan de slag mogen zal het al een groter euvel zijn. De doorgewinterde gamer zal op zijn beurt aanlopen tegen de ‘’cirkel-knop’’, die om de een of andere reden hellend meegaat op de rechterzijde van de controller, en het gebrek aan een bevredigende klik. De ronde afwerking is tenslotte niet iets waar ik de voorkeur aan geef, maar is niet storend eens je aan het spelen bent.

Ik zou nu graag zeggen dat we klaar zijn om door te gaan naar het daadwerkelijk spelen, maar helaas kon Gioteck well enough niet alleen laten. De touchpad, triggers, sticks en D-pad werden daarom ook aangepast. De D-pad is daarbij prima ten opzichte van het origineel, maar de andere twee komen er niet zo goed vanaf. De touchpad van de VX4 is niet de rechthoek zoals we hem kennen, maar loopt schuin af richting de onderzijde, terwijl het ook nog kleiner is geworden in zijn geheel. Geen probleem als je enkel op het ding hoeft te drukken, maar bij de zeldzame games die wel gebruik maken van de swipe commands, zoals Ys IX: Monstrum Nox en Killzone: Shadow Fall, merkte ik dat de handelingen onnodig bemoeilijkt werden.

Van die laatste leerde ik overigens ook waarom Gioteck ervoor koos om de triggers aan te passen. Deze triggers, met een licht verhoogde weerstand en sterk verlaagde diepte, zorgen ervoor dat je net iets sneller je blauwe bonen in vijandig gespuis weet te nagelen, waardoor het net de edge kan geven in competitief spel. Zolang als dat dat spel enkel vereist dat de trigger wordt ingedrukt tenminste. Bij games die ook kijken naar hoe hard de triggers ingedrukt wordt, zoals bijvoorbeeld racing games, verlies je juist een stuk controle over je voertuig of karakter, waardoor de VX4 in die gevallen een slechte keuze is. De sticks zijn tenslotte een soortgelijk verhaal, met weinig weerstand, maar wel een fijne antislip laag. Hierdoor zijn ze prettig voor rustige games waarin je alle tijd hebt om dingen te doen, maar je mist het stukje feedback enorm eens je in het heetst van de strijd zit.

Op naar games!

Om een goed beeld van de VX4 te krijgen, heb ik het gebruikt in allerlei verschillende games die ik in het verleden uitvoerig gespeeld heb en recent nog met een DualShock 4 heb ervaren. Deze games waren Killzone: Shadow Fall, Katamari Damacy: Reroll, UNO, Ys IX: Monstrum Nox, DiRT 4 en Batman: Arkham Knight. En onder de streep kan ik zeggen dat geen een van de spellen een positieve boost kreeg, terwijl Killzone: Shadow Fall, Katamari Damacy: Reroll, YS IX, DiRT 4 en Batman actief te lijden hadden onder de third-party hardware. Enkel UNO kwam dus ongeschonden eruit, al is het moeilijk om daar iets fout te doen…

De redenen voor de problemen hebben we al een beetje aangehaald toen we naar de hardware keken. De kleine touchpad en de veranderde triggers waren twee grote problemen. Maar de grootste kon ik pas zien eens ik daadwerkelijk ging spelen: de deadzone van de controller. Hiermee wordt gedoeld op hoeveel je de stick moet bewegen voor je op het scherm een reactie zien. En die afwijking was voor de VX4 te groot voor gamers die op hoog niveau willen spelen en zich druk maken om hun KDR. In andere gevallen valt ermee te leven, al is er geen goede reden, buiten de veel langere batterijduur om, om de VX4 boven de standaard meegeleverde hardware te verkiezen. Voor eerdergenoemde turbo-knop, waarmee de controller repetitieve inputs levert voor een knop die je ingedrukt houdt, heb ik immers geen nut kunnen vinden.

Conclusie:

De Gioteck VX4 is een typische ‘’player two controller’’ zoals we ze kennen van toen we kinderen waren. De goedkope controller die (groot)ouders kopen bij een nieuwe console, zodat je samen met je broertjes en / of zusjes kunt spelen. Het doet vrijwel alles wat de officiële controller doet, met uitzondering van lightbar tracking, maar doet het allemaal net een beetje slechter dat het officiële spul. Maar dat wel voor amper de helft van diens prijs. Met dat monetaire verschil is 10% minder performance meer dan acceptabel, al kun je het daarmee niet aanraden als een vervanger van de primaire controller. Een zeven uit tien lijkt dan ook meer dan adequaat.