hotness 15
Enotria: The Last Song Cover
Preview

Enotria: The Last Song

Een ander soort Soulslike

Gepost door

Zoals altijd het geval is wanneer een nieuw soort game een hit wordt, buitelen de Soulslikes over elkaar heen om de gaten te vullen tussen de releases van FromSoftware. En globaal gezien zijn de meeste hetzelfde, met een nadruk op omslachtige verhaalvertelling en duistere settings. Wat een verademing was Enotria: The Last Song.

Tijdens mijn preview-sessie proefde ik dit verschil vanaf de eerste seconde, zonder dat ik nog maar iets over het spel wist. Als The Maskless One loop ik een grot uit en word ik niet begroet door een vervallen kasteel in de duisternis, een straat in de nacht of eindeloze vlaktes waar niets groeit. Ik loop een gigantisch veld vol zonnebloemen in, badend in de middagzon, denkend aan een vakantielocatie aan de mediterrane zee.

Enotria: The Last Song Review-1

Naar het strand

Dit aanzicht vind ik op het eiland Enotria, een fictieve locatie die duidelijk inspiratie heeft gehaald bij het Italië waar de ontwikkelaar gevestigd is. Ooit was dit een plaats die bol stond van het leven en geluk. Maar toen sloeg de vloek van Canovaccio toe. Onder leiding van The Authors is het hele eiland in een groot toneelspel veranderd, waarbij iedere inwoner een rol heeft gekregen waar ze nooit vanaf kunnen wijken, met als gevolg eindeloze stagnatie.

Deze auteurs hebben echter één persoon gemist: jij. Jij hebt geen masker gekregen en bent daarom niet gebonden aan de regels van het verhaal. Daarom bewapen je jezelf en probeer je het doek te laten vallen. Het is hier waar de Soulslike-elementen echt naar voren komen. Het verhaal en de setting mogen dan wel niet de typische vibe hebben, maar combat heeft dat absoluut. Wapens voelen zwaar en log aan, en meer dan een paar aanvallen achter elkaar doen staat jouw stamina niet toe. Gevechten zijn daardoor doorgaans hit-and-run-aangelegenheden, al kun je ook kiezen om een parry uit te voeren om een opening te creëren. Versla je vijanden dan verkrijg je deze game zijn versie van souls of blood en kun je naar verwachting upgraden. Dat heb ik niet gedaan in mijn sessie.

Enotria: The Last Song Review-2

Slow and steady

Wat ik wel gedaan heb, is de omgeving waar ik in mocht rondrennen volledig verkent. Daarbij heb ik een hoop boeren en bandieten omgelegd, ongetwijfeld in die rol gedwongen door de auteurs, en heb ik peentjes gezweet vanwege een houthakker die aanvoelde als een soort mini boos. Wat daarbij opviel, is dat vijanden wat meer schade doen dan ik gewend ben van dit type spel, maar dat zal ook deels liggen aan hoe je jouw karakter ontwikkelt én welk masker je draagt.

Deze maskers zijn wat Enotria moet onderscheiden van het legioen andere Soulslikes. Als je in het verhaal vordert, kun je deze maskers verzamelen. Elk masker heeft zijn eigen twist en kan bovendien wordt aangepast met talenten die je vrijspeelt in een skill tree. Je kunt zo makkelijk maximaal drie verschillende builds maken, waar je in een handomdraai tussen kan wisselen om verschillende situaties het hoofd te bieden. De twee waar ik mee mocht stoeien, verschilden voor mijn gevoel niet bijster veel, maar de game is ook nog lang niet af dus wie weet wat gaat komen. Ik acht het in ieder geval waarschijnlijk dat ik de stranden van Enotria nogmaals ga verkennen in de toekomst.

Verwachting:

Wie fan is van de Soulslike gameplay maar langzamerhand toch wel toe is aan een andere sfeer, zal bij Enotria: The Last Song zijn heil wel kunnen vinden. Het lot van de bewoners is in schril contrast met de zonnige setting, wat zorgt voor een fris gevoel. Het maskersysteem klinkt bovendien veelbelovend, al heb ik daar nog niet voldoende mee kunnen stoeien.

0 reacties op "Enotria: The Last Song"