Paper Ghost Stories: Third Eye Open

Het deel dat ik onder handen mag nemen heet Third Eye Open en brengt ons naar Maleisië, waar een meisje genaamd Ting ontdekt dat zij inwoners van de andere zijde waar kan nemen. De demo die ik mocht proberen, speelt zich ergens midden in het verhaal af. Ting en haar vrienden hebben al kennis gemaakt met geesten en hebben er zelfs een in huis genomen. Daardoor zijn ze niet al te bang om een verlaten huis te betreden als pestkoppen bluf roepen.

Van kwaad tot erger

Dat dit mis zou gaan, kon je van mijlenver zien aankomen. Ting en haar vrienden raken van elkaar gescheiden en het is aan jou om te vinden waar ze zijn gebleven. Als de enige van het trio die geesten kan zien, kun jij ze in veiligheid brengen wanneer blijkt dat een hele kwade geest ze opgesloten wil houden in kamers. Dit klinkt op papier complexer dan de uitvoering.

Paper Ghost Stories speelt, althans zo voelt het in mijn tien minuten durende voorproefje, nog het meest als een heel erg simpel free-roam point-and-click-avontuur. Met korte spelletjes red je jouw maatjes uit de kamers en verken je de omgeving om objecten te vinden die je verder laten gaan. Met het eind in zicht vindt de geest jullie echter en moeten jullie ontkomen met een serie Quick Time Events. En dat is waar de demo eindigt.

USP’s

Een demo van minder dan een kwartier is verre van voldoende om een uitspraak te doen over de kwaliteit van een product. Het was echter meer dan voldoende om een drietal dingen op te laten vallen. Één positief, één gemixt en één negatief. Laten we ze in die volgorde doornemen.

Het positieve heb je vermoedelijk al gezien aan de hand van de screenshots: de visuals. Paper Ghost Stories doet zijn naam eer aan door zichzelf te presenteren alsof het gemaakt is in een papieren wereld. Het is een visuele stijl die je moet liggen, ikzelf heb er helemaal niets mee, maar het is een unieke route om te bewandelen en daarvoor kan ik ze enkele bewonderen.

Neutraler sta ik tegenover de tekst in de game. De demo legt uit dat het gebroken Engels met onder andere Chinees er doorheen is hoe men daadwerkelijk spreekt in Maleisië. Je krijgt toelichting bij vreemde termen, waardoor dit het volgen van het verhaal niet zou moeten belemmeren. Mijn beleving was echter anders. Door deze toelichting en het vreemde Engels vond ik het moeilijk erin te komen, dus ik hoop dat formeel Engels ook in de uiteindelijke build zal zitten. Niet als een de verplichte keuze, maar een optie om aan te vinken. Want de Maleisische mengelmoes van talen zal wel zo zijn charme hebben voor mensen die het land een warm hart toedragen.

Waar ik wel echt geen fan van ben, is de camera van het spel. In ruimtes waar je vrij kunt lopen, voelt het alsof je door een beveiligingscamera met een licht bolstaande lens kijkt, waarop karakters lopen. Dit voelde niet enkel vreemd, maar triggert ook in no-time motion sickness verschijnselen bij zowel mijn vrouw als mijzelf. Toegegeven waren deze licht, maar hierdoor zie ik mezelf geen uren met de game spenderen, want zelfs een beetje misselijkheid wil je niet te lang trotseren.

Conclusie:

Paper Ghost Stories: Third Eye lijkt een aangenaam tussendoortje te worden voor zij die point-and-click adventures een warm hart toedragen. Maar dan ook wel enkel een tussendoortje. Inhoudelijk lijkt het vooralsnog niet al te complex te worden, daar de game meer gedragen moet worden door de unieke visuele stijl en invloeden van een land dat vrijwel nooit voorbij komt in games. Het zal mij benieuwen.