Ambitie
Deze detective kan door zijn pixelated 3D graphics niet echt worden neergezet als de grafisch mooiste game van dit jaar. Welke prijs hij wel in ontvangst zou kunnen nemen, is de ambitieuste game die er de afgelopen jaren is gemaakt. Het is helemaal gemaakt op het concept dat niemand dezelfde game speelt. Er wordt zoals bij Minecraft een spelwereld gegenereerd. In dit geval is dit een soort flatwijk. Allemaal hoogbouw die het er niet romantischer op maakt.
Het blijft niet bij de stad. Ook alle bewoners in de stad krijgen unieke eigenschappen. Ze krijgen een naam, een adres en tot zekere hoogte een eigen karakter. Ze hebben allemaal andere vingerafdrukken wat niet geheel onbelangrijk is voor een detective en hebben ook allemaal een baan ergens in de stad.
In de game is met iedereen te praten. Als je ze volgt, zul je zien dat ze uiteindelijk naar hun huis of werk gaan of bijvoorbeeld ergens iets gaan eten. Toch zit er een bepaalde leidraad in de game. Een bepaald achtergrondverhaal waar de game zich volledig omheen bouwt.
Een stad waar je liever niet wilt wonen
In de jaren 80 was de stad in kwestie in een verre staat van verloedering. Corruptie lag om de hoek en de wereld was bizar liberaal. Had je een baan, dan was de huur betaalbaar en kon je enigszins overleven in deze betonnen jungle. Echter, dit kan op iedere minuut van de dag compleet veranderen. Je verliest door omstandigheden jouw baan en kan de huur niet meer betalen. Vervolgens wordt het contract ontbonden en ben je overgeleverd aan de grillen van de straat. En die straat is hard, vies, koud en vaak nat.
Moord en criminaliteit is aan de orde van de dag. Zeker sinds de politie veel personeel heeft ontslagen, waar jij er één van bent. In de omstandigheden zoals ze zijn moet je zien te overleven door alsnog misdaadzaken op te lossen. Om dit te kunnen doen, kun je langs telefooncellen lopen of langs restaurants. Daar hangen briefjes aan de muur met bijvoorbeeld het verzoek om een persoon te vinden. Het is dan aan jou om na te gaan waar deze persoon is. Het kan ook zijn dat je direct wordt gevraagd een moord op te lossen. Wanneer je een stoffelijk overschot tegenkomt, zul je moeten nagaan wie hem heeft vermoord. Vervolgens ga je naar het politiebureau om een formulier op te halen. In dit formulier geef je aan wie de moord heeft gepleegd, met welk wapen en wat het bewijs is. Je kunt hier werkelijk alles verzinnen, maar klopt het niet heb je pech en krijg je geen geld. Is alles echter helemaal goed, dan krijg je een flinke zak geld en heb je weer een maand aan huurgeld binnen.
Is een innovatieve game ook meteen goed?
Zoals je begrijpt met een game die zoveel probeert te doen, is hij al jaren in ontwikkeling en bij ColePoweredGames vonden ze, na een succesvolle demo tijdens Steam Next Fest in februari van dit jaar dat de game kon worden uitgebracht in Early Access. Dit betekent dat hij speelbaar is, maar dat er nog een hoop moet worden toegevoegd en verbeterd.
Een game met een revolutionair concept is niet meteen van goede kwaliteit. Dit is wel echt te merken bij Shadows of Doubt. Je hebt een stad en die stad voelt volledig aan, zoals het door de makers is bedoeld. Het is grimmig, koud en donker. Ik was niet echt te spreken over de grafische vormgeving. Het is een 3D pixelated wereld waar niet iedereen gek op is. Er waren veel framedrops als ik door de kleine stad liep. Dat is niet raar, want de volledige stad wordt in één in het geheugen gedropt en ik denk dat shaders daarom op dat moment geladen worden.
De wereld is ook op een bizarre manier onpersoonlijk. Wanneer ik rondloop en personen aanspreek, is het mogelijk allemaal vragen stellen. Al deze personen hebben weliswaar een doel in het leven en zijn niet zoals bij GTA NPC's die daar gewoon rondlopen, zodat je ze neer kunt maaien. Op de vragen die je echter stelt antwoorden ze altijd met de zin: waar bemoei jij je mee? Aan de ene kant is dit niet zo gek, maar ik kan mij voorstellen dat iemand die zijn huissleutel onder de deurmat bewaart niet zijn naam zou noemen als een vreemdeling hem hierom vraagt.
Een unieke verhaallijn
De ontwikkelaars van de game snappen nog iets erg goed. Detectivewerk is niet veel meer dan steeds hetzelfde kunstje doen. Je komt aan op de plaats delict, onderzoekt wat er gebeurd is en kijkt of je iets kan vinden wat van de dader is. Van daar ga je verder kijken. Is er een kluis die geopend is door iemand met andere vingerafdrukken dan die van het slachtoffer? Is er een email die wijst op een probleem met iemand? Aan de hand van de aanwijzingen ga je verder zoeken. Zijn er dingen te vinden op de plek waar het slachtoffer heeft gewerkt? Is er iets met de partner van het slachtoffer? Waar is de partner eigenlijk? Zo ga je stap voor stap bekijken wat er is gebeurd. Als alle antwoorden bekend zijn kun je gaan naar het politiebureau om daar het eerdergenoemde formulier in te vullen. Aan de hand van de correctheid van de informatie die je geeft krijg je een vergoeding.
Eigenlijk is dit het steeds. Ik heb drie moorden opgelost en met één moord kwam ik geen kant uit. De drie moorden hadden in mijn geval altijd te maken met verschillende situaties op het werk van het slachtoffers. Bij eentje was het een jaloerse collega. Bij een ander ging het om een handeltje dat het slachtoffer had met een collega en waarbij ze de verkeerde personen in de clientèle hadden. Het is bijzonder hoe verschillend de verhalen zijn en hoe goed het is gedaan dat veel van de verhalen afhankelijk zijn van jouw interpretatie. Het is onmogelijk alles te weten, dus uiteindelijk vul je zelf de gaten in.
Toch moet ik zeggen dat het een vrij vermoeiende ervaring is. De eerste moordzaak was geweldig, maar daarna gaat het toch op een herhaling lijken. Je doet steeds hetzelfde trucje en meestal krijg je dan wat je wilt zien. Ik denk dat dit niet zoveel anders is dan in het werkelijke leven en het is de ontwikkelaars te sieren dat iedere moord steeds weer een eigen verhaal heeft. Toch slaat na verloop van tijd de verveling erin. Ik ben heel benieuwd wat de ontwikkelaars gaan doen om zoveel mogelijk dat gevoel van verveling bij de speler weg te halen.
Conclusie:
De game is in Early Access en wat het wil doen, doet het goed. Doordat alle onderdelen procedureel gegenereerd worden, is bij niemand de game hetzelfde. Op dit gebied is deze game misschien wel de ambitieuste die ik dit jaar heb gespeeld. Op den duur gaat hij wel vervelen, want het onderzoek verloopt altijd op nagenoeg dezelfde manier. De game had te leiden onder nogal wat framedrops, wat de immersiviteit niet ten goede kwam. Vooral omdat het een pixelated game is, voelt het nogal onnodig aan. Voor liefhebbers van detectives die niet perse AAA graphics willen zien, kan ik deze game echter van harte aanbevelen.