Shadows of the Damned: Hella Remastered

Met deze speelsessie nog vers in het geheugen, moest ik twee keer kijken toen de remaster op mijn scherm verscheen in Keulen. Lag het aan mij? Of zag het er niet bijster veel beter uit? Na momenten van de trailer vergeleken te hebben met gameplay footage van het originele spel, kan ik met overtuiging zeggen dat ik voor de verandering eens niet gek was. Hella Remastered maakt alles wat scherper, maar dat dit een PlayStation 3- en Xbox 360-titel was, spat van het scherm af.

In perspectief

Dit is in geen enkele opzicht een kritiekpunt. Luie remasters zijn soms een doorn in het oog, maar gezien de game volgende maand voor € 25,- in de winkelrekken komt te liggen, was het zelfs prima geweest als een rechtstreekse port naar nieuwe consoles. De grafische updates, hoe klein dan ook, zijn enkel een mooie bonus, maar wel iets wat met het oog op informatieverstrekking moet worden meegenomen in dit artikel.

Voor mijn demosessie werd ik vroeg in de game gedropt. Met mijn vliegende schedel en tevens vuurwapens aan mijn zijde, duik ik in de hel op zoek naar mijn ontvoerde geliefde. Als je je de onderwereld voorstelt als een plek van lava, vuur en steen, zit je er echter naast. Mijn avontuur begint in een stad die niet zou misstaan in de Middeleeuwen. Het enige verschil is dat de hoofden van baby’s en geiten aan deuren en muren getimmerd zijn. Baby’s dienen als sloten en door ze aardbeien, ogen en hersenen te voeren, geven ze hun geheimen prijs. Waarom? Ik zou het niet weten. De geiten dienen dan weer een heel ander doel.

Licht in de duisternis

In de onderwereld is duisternis immens gevaarlijk. Niet enkel tieren monsters er welig in, maar wanneer een levend persoon als Garcia te lang erin verblijft, behoort hij niet lang meer tot de levenden. Daarom moet je als het duister valt zo snel mogelijk zoeken naar een geitenkop om te verlichten. Wederom heb ik geen idee waarom.

Wat ik wel weet, is dat dit soort segmenten weinig meer zijn dan variatie tussen de shootouts die de kern van de gameplay vormen. En deze zijn prima. De gunplay wint geen prijzen maar moet het hebben van zijn vele referenties naar de fallus en de humor die ermee gepaard gaat. Je moet er van houden, maar het is op en top Suda51.

Verwachting:

Shadows of the Damned Hella Remastered is een port van een culthit, die zo makkelijk beschikbaar wordt voor een nieuw publiek. Verwacht echter niets van het Remastered stuk, daar je echt moet zoeken naar de verbeteringen.