The Nameless: Slay Dragon

Deze game, welke eind deze maand al zal verschijnen, is immers praktisch een versimpeld D&D-avontuur dat je in je eentje beleeft. Je start de game op, kiest een achtergrond voor je karakter en vervolgens leer je dat de wereld behoorlijk in het nauw gedreven is. Een kwaadaardige draak heeft de mensheid bijna op zijn knieën gedwongen en jij hebt persoonlijk een appeltje te schillen met de uit de kluiten gewassen hagedis.

Die zag ik niet aankomen

Mijn avontuur begint op het pad naar het laatste bastion van hoop, een met muren omringde stad die nog niet is gevallen. Daar komen is echter niet zonder gevaren. Al binnen een minuut spot ik vijanden en vraagt de game mij of ik wil vechten of niet. Ik besluit het veilig te spelen. Mijn karakter is alleen en level 1, terwijl de game het heeft over een groep vijanden. Dat is vragen om problemen.

Beetje bij beetje sluip ik zo verder, vluchtend voor de goblins die zoeken naar prooi, tot ik in een bos beland vol vruchten. Na het voltooien van een skill check word ik beloond en vraagt de game me of ik het wil herhalen. Er is geen reden te weigeren en dus blijf ik bezig tot ik opeens oog in oog kom met een Mandrake. Ik weet op het nippertje te ontsnappen, maar heb mijn les geleerd: niets in deze game is zeker.

Van kwaad tot erger

Mijn ongeluk eindigt nog niet. Als ik een brug passeer, vliegt een Wyvern op me af, kijkend alsof ik een stuk Wagyu A5 ben. De game vraagt me wat te doen: in de rivier springen of het bos in vluchten. De rivier biedt geen bescherming dus riskeer ik de Mandrake nogmaals tegen het lijf te lopen in ruil voor bomen die mijn vluchtroute maskeren. Wat ik echter niet zag aankomen, is dat de Mandrake door onze eerdere aanvaring nog actief en gepikeerd is en het daarom aan de stok krijgt met de Wyvern. Het bos staat enkele minuten later in de hens, maar ik ben veilig en heb voorlopig van beide monsters niets meer te vrezen. Zo arriveer ik min of meer ongeschonden in de stad, waar mijn leven niet snel makkelijker zal worden…

Dit alles wat ik beschreef, is slechts een intro voor wat The Nameless: Slay Dragon echt te bieden heeft. Eens in de stad loop je tegen de nodige andere problemen aan, die je eveneens op allerlei manieren aan kan pakken. Geweld is niet zelden een optie, waarbij zich dit ontvouwt in de typische turn-based-stijl die je van een game als dit zou verwachten, maar lullen als Brugman, van het normale pad afgaan of slim te werk gaan zijn ook vaak opties, compleet met skill checks die je laten zien hoe groot de kans is dat je actie nergens op uitloopt.

Hoofdstuk 2

Wat ontwikkelaar The Nameless Epic belooft, is dat Slay Dragon een immens groot verhaal wordt met meerdere eindes en heel wat wegen om daar te komen. Ik heb natuurlijk slechts een fractie van het spel gezien, maar geloof ze op hun woord aan de hand ervan. Het verhaal is duidelijk de focus en de manier waarop gebeurtenis A tot uitkomst B kon leiden, zoals de Mandrake en de Wyvern in mijn voorbeeld, wist me niet zelden aangenaam te verrassen. Hiernaast kreeg ik al wat hints over een groter onderliggend plot wat ik verder niet ga spoilen.

Deze focus gaat wel ten koste van andere aspecten. Zo was ik niet onder de indruk van hoe de game zich presenteert alsof het een papieren kaart is waar een pion over beweegt. Volgens de persoon die naast me zat tijdens de speelsessie, was dit een bewuste artistieke keuze, hetgeen ik direct geloof, maar in mijn optiek was het de verkeerde. Dat gezegd hebbende, kan je daardoor wel de vaart in het verhaal houden, dus je kunt zeggen dat ze daar hun keuze hebben gemaakt.

Verwachting:

Als de beginakte representatief is voor wat de game verder te bieden heeft, kan The Nameless: Slay Dragon zo’n titel worden waar je verhalen over uitwisselt met vrienden, gaandeweg ontdekkend hoe dingen op elkaar inspelen en welke zaken verband met elkaar houden. Het type game waarvan de community na jaren nog nieuwe dingen ontdekt. De manier waarop men dit op de overworld presenteert spreekt mij echter niet zo aan, al is dat ook een stukje smaak.