Ad Infinitum

Zoals je kunt verwachten van een game die gaat over het verwerken van trauma's aan de hand van één van de gewelddadigste oorlogen ooit, is Ad Infinitum een psychologische horror game. Het verhaal begint in de loopgraven. Je wordt gedwongen door de commandant om de aanval in te seinen, springt uit de loopgraaf en begint te rennen. Om je heen landen de kanonskogels met veel geweld in de blubber, waardoor hele stukken grond letterlijk uit elkaar spatten. Je blijft rennen en het ziet ernaar uit dat je de loopgraaf van de vijand gaat halen, maar op het laatste moment hoor je een keiharde knal en vlieg je door de lucht. Een berg prikkeldraad vangt je op. Prikkeldraad was een vreselijk sadistische uitvinding en nu zit je vast. Je kijkt naar de plek waar ooit je hand zat en ziet een vies bloederig stompje en je weet dat het niet goed is. Je kijkt in paniek om je heen en smeekt om hulp. Dan kom je erachter dat er een stuk vlees aan je hoofd hangt. Dat stuk vlees is wat ooit je kaak geweest moet zijn. Het enige wat je nog kan doen is wat gorgelende geluidjes maken.

PTSS: the game

Waarom ik deze proloog zo uitgebreid omschrijf, is omdat hij indruk op mij maakte. De Eerste Wereldoorlog is altijd een beetje een ondergeschoven kindje geweest in games en films. Pas in de laatste jaren krijgt het wat meer aandacht. Battlefield 1 is een goed voorbeeld, hoewel ik niet echt een gevoel kreeg dat ik vocht in deze vreselijke oorlog. Amnesia: The Bunker, die ik van een review heb voorzien, kwam enkele maanden geleden uit en gaf mij zeker het gevoel dat je soldaat was in een oorlog en een omgeving die niets liever wilde dat jij zo snel mogelijk doodgaat. Maar Ad Infinitum gaf mij in de intro echt het gevoel dat je maar rent richting de vijand, omdat je dit wordt opgedragen en alleen maar kan hopen dat je het overleeft, zoals dit in die tijd gegaan is.

De game bestaat uit een aantal hoofdstukken en het eerste hoofdstuk begint als je wakker wordt in jouw bed. De oorlog is voorbij en je moet verder, maar het is meteen duidelijk dat dit niet gemakkelijk is. Het onweert en wanneer de bliksem jou bijna verblindt, zie je plotseling de silhouetten van gevallen kameraden die om je bed staan. Bij de volgende flits zijn ze weer weg. Je staat op en loopt door het huis, waar het erop lijkt dat je jouw moeder steeds weg ziet lopen. Uiteindelijk sluit zij haarzelf op en moet je haar naar buiten lokken. Dit doe je door een draaiorgel van muziek te voorzien waar ze een hekel aan heeft en als je die aanzet komt ze naar buiten. Jij kunt dan in haar kamer gaan en zien wat ze daar doet. Ze blijkt een seance te willen uitvoeren om te zien of ze haar oudste zoon, jouw broer, kan terughalen uit de dood. Als jij eenmaal de seance uitvoert ga je terug naar het verleden. Terug naar een oorlog waar je liever niet wil zijn.

Ieder hoofdstuk bestaat uit twee tijdlijnen. De eerst heb ik net genoemd. Dat is jouw ouderlijk huis wanneer je thuis bent gekomen van het front. De vader van het gezin is eigenaar van een grote chemische fabriek en heeft er een behoorlijk fortuin mee verdiend. Het huis is bijzonder groot en zeer mooi ingericht. Van de begane grond tot de zolder kan worden bereikt per lift. Naast het huis is een prachtige overdekte tuin. Het interieur van het huis zijn van prachtig bewerkt hout, hoewel het wel opvalt dat veel deuren op slot zitten. Hier ben je hoofdzakelijk bezig om belangrijke attributen te verzamelen, zoals sleutels of andere dingen die je verder helpen. Na verloop van tijd echter gebeurt er iets waardoor je terug de oorlog in wordt gezogen.

De loopgraven staat in sterk contrast met het mooie grote huis waar je vandaan komt. Het is eerste wat je ziet zijn de handen van het hoofdpersonage. Dit zijn de handen van een soldaat die voor te lange tijd aan het front vecht. Ze zijn pezig en dun en de drager van de handen leidt overduidelijk aan de tekorten die je nu eenmaal in een oorlog hebt. Ook stralen de handen een kracht en handigheid uit die soldaten in dergelijke situatie hebben. De loopgraven zijn vaak in mist gehuld en het is vanaf het begin duidelijk dat het hier meer gaat om een soort koortsdroom van het hoofdpersonage dan de echte oorlog. In deze loopgraven zul je jouw innerlijke demonen het hoofd moeten bieden om de problemen van jou en je gezin op te kunnen lossen.

Je kunt maar één kant op

Het gedeelte in de loopgraven is bijzonder lineair. Je kunt maar één kant op en verdwalen zit er dan ook niet in. Dat is natuurlijk niet zo vreemd, want het zijn tenslotte loopgraven: een soort dunne grachten die gemaakt zijn om ervoor te zorgen dat je als soldaat niet door direct vuur geraakt kan worden. Het nadeel van een lineaire game is dat de herspeelbaarheid er niet beter op wordt, maar voor het narratief is het des te beter. Overal zie je aan terug dat deze game je iets wil vertellen.

Dat de game een goed verhaal heeft en dat daar de grootste aandacht aan is gegeven valt meteen op. Er zijn momenten dat ik de game helemaal niet begrijp. Zo kun je niet springen of klimmen, wat op momenten enorm belemmerend aanvoelt. Dan moet je naar een bepaald punt met bijvoorbeeld een schep ertussen. In plaats van dat je over de schep stapt en doorgaat moet je nu per sé heel ongemakkelijk om de schep heen lopen. Dit blijft toch voor mijn gevoel een beetje merkwaardig, zeker wanneer een game probeert je in een verhaal te zuigen. Af en toe een onzichtbare muur is geen ramp, maar ze zijn er iets te veel en op een gegeven moment neemt het af aan het gevoel dat je echt in een horror game aan het rondlopen bent.

Verder zijn er dan ook de monsters. De monsters vind ik er bijzonder effectief uitzien. Je ziet meteen dat het meer metaforen zijn in de nachtmerries van het hoofdpersonage en ze zien er zeer vrij eng uit, wat altijd mooi meegenomen is in een horror game. Het probleem was wel dat ze niet echt intelligent waren en ook allemaal werkten aan de hand van een script, waardoor de monsters meer een soort puzzel waren om op te lossen. Zo had je een groep monsters die in jouw pad lopen. Om ze weg te krijgen moest je ze afleiden met een luchtalarm. Daar lopen ze naartoe, terwijl er een prachtig pad voor jou is gelegd om ze te omzeilen en je de weg kan bewandelen die ze eerst hadden geblokkeerd.

Nog een voorbeeld is een zeer groot monster dat jou moet helpen door een grote deur open te breken. Jij bent op dat moment aas en als hij jou aanvalt moet je wegduiken. Om hem echter op de juiste plek te krijgen moest ik hemel en aarde bewegen, omdat het monster overal tegen onzichtbare muurtjes aanliep. De domme manier hoe dit monster te werk gaat, verdient geen schoonheidsprijs. Uiteindelijk met veel geduld, kunst- en vliegwerk is het wel gelukt.

Het gaat allemaal om de atmosfeer

In een horror game is het van belang dat de spelwereld er authentiek uitziet, zodat jij je er goed in kunt verplaatsen. Hier slaagt Ad Infinitum met vlag en wimpel. De combinatie van een wereld in de nachtmerrie van iemand die in de loopgraven heeft gevochten is zeer treffend. Wanneer je films als 1917 en Im Westen nichts Neues hebt gezien, heb je een zeer goed beeld wat een hel de loopgraven waren en in deze game weten ze dit perfect tot het stof voor nachtmerries te maken. Je ziet vrij direct waar de herinneringen ophouden en de hoofdpersoon het beeld op de realiteit verliest. Met name een moment in de game dat je door een veldhospitaal gaat is vrij luguber in beeld gebracht en heeft niets meer met de realiteit te maken.

Mocht je overgaan tot het spelen van deze game, dan adviseer ik even in het hoofdmenu te blijven. Persoonlijk vond ik de muziek erg mooi en ook passend bij een game met zo'n beladen onderwerp. Ook tijdens de game zelf wordt er op zeer passende momenten zeer effectief muziek ingezet om je nog meer het gevoel te geven wat de ontwikkelaars willen wat je hebt. Het geluid doet de rest. Van het gekraak in het huis tot de constante explosies in de verre achtergrond in de loopgraven; de ontwikkelaars hebben ook hier enorm goed werk verricht.

De Eerste Wereldoorlog krijgt volledig terecht de aandacht die het eerder niet heeft gehad. Waar de Tweede Wereldoorlog in het verleden alle aandacht opeiste, zie je nu in films en in games dat zijn voorganger nu ook een mooie punt van de taart krijgt. Dit is belangrijk, want de beide oorlogen mogen nooit vergeten worden en deze game levert zijn bijdrage.

Conclusie:

Ad Infinitum is een game die op effectieve wijze jou een toeschouwer maakt van één van de afschuwelijkste momenten in de geschiedenis van de mens. Je maakt mee hoe een soldaat weer thuiskomt met een trauma en bent getuige van zijn nachtmerries, die hij het hoofd moet bieden om verder te kunnen gaan met zijn leven. Het verhaal van de game en de manier hoe dit verteld wordt zijn zeer effectief en hebben mij van het begin tot het eind vast weten te houden. Ook de graphics en het geluid speelde hier een belangrijke rol in. De monsters zagen er eng uit, maar waren te dom om echt eng te zijn, maar deze game is wel het bewijs dat monsters niet de horror eng maken. Ook had de game net wat te veel onzichtbare muurtjes waar je tegenop kon lopen, wat op momenten redelijk vervelend kon worden. Ondanks dit kan ik deze game aan iedereen die graag horrorgames speelt van harte aanbevelen.