In deze game zien we hoe onze blauwe knikker aan het eind van zijn latijn is. Diersoorten sterven massaal en ook de mensheid is bezweken onder de gevolgen van hun acties. Het eind van alles lijkt nabij, maar op een goddelijke ark verblijft Gaia, de Spirit of Life, samen met een handjevol exemplaren van elke diersoort.
Noah this is not
Gaia’s vredige dagen in harmonie met de natuur zijn niet bedoeld om te blijven. Mother, de god die er alles aan doet om massaextinctie uit te stellen, zit er helemaal doorheen. Haar levensenergie is bijna opgedroogd, waardoor het einde van het leven zelf op de loer ligt. Voor het zover is, heeft ze echter nog een troefkaart in handen.
Voor de laatste dieren bezweken, heeft ze haar kracht gebruikt om hun zielen veilig te stellen. Er zijn in totaal 108 wezens om te redden, maar acht zijn écht belangrijk, daar ze tjokvol zitten met de levensenergie van Mother. Ze vraagt Gaia daarom naar de aarde te gaan en de zielen, en daarmee de levensenergie, te bevrijden.
Herkenbaar
Het genre dat ontwikkelaar Piccolo heeft besloten om in te zetten voor het overbrengen van deze boodschap, is die van een 3D-platformer. Als Gaia ren je door acht paden, met ieder hun eigen uiterlijk, boodschap en gameplay-foefje. Het pad van de walvis laat je zwemmen en gaat over de vervuiling van de oceaan, voor de ijsbeer moet je de gevolgen van ontbossing en het smelten van de poolkappen aanschouwen terwijl je zaag na zaag ontwijkt en voor het hert moet je dealen met vallen en jagers in de bossen. Het zijn krachtige boodschappen die op soms boeiende wijze worden overgebracht, maar toch kan ik niet zeggen dat ik After Us een goede game kan noemen. De kern van de gameplay, het 3D-platformen, is namelijk verre van indrukwekkend.
Dit heeft, op enkele momentjes na, weinig te maken met de omgevingen die je verkent. Er zijn segmenten die wat lang doorgaan, maar met een game van een speelduur van zes tot acht uur is dat te overzien. Nee, het is de technische kant van het geheel waar ik mee worstelde.
Meer dan de devourers, gecorrumpeerde restanten van de mensheid, de vallen in de omgeving of lastige platformsecties, vocht ik voortdurend met zweverige controls, een nukkige camera en hitboxen die drie keer nergens op sloegen. Het is dat de visuals destijds niet mogelijk waren, maar anders had ik bijna gedacht een game van vijftien jaar geleden te spelen, al had ik zelfs toen al beter spelende titels in dit genre verorberd.
Daarmee zeg ik overigens niet dat After Us een game is die de PS5 tot het uiterste drijft. Op Quality Mode oogt het zeker niet onaardig, maar als iets wat waarschijnlijk ook op de vorige generatie had kunnen draaien. Daarom vind ik het onbegrijpelijk dat de game zelfs op Performance Mode, die de resolutie van 4K naar 2K zet, stottert als een malle. Bij het inladen van nieuwe gebieden, hetgeen meerdere seconden duurt of wanneer de auto save inkickt, blijft de game drie á vier seconden hangen, zelfs midden in een actiescène. Dat is onvergefelijk en killt direct de spanning van zo’n moment. En After Us heeft er daar al zo weinig van….
Conclusie:
Een goede boodschap vertaalt zich niet automatisch naar een goede game. Dit bewijst ook After Us. Het beschermen van onze planeet en alles wat erop leeft, is een boodschap waar ik vierkant achtersta en de manier waarop Piccolo dit presenteert kan ik waarderen. De gameplay is echter zo ontzettend getemperd door slechte hitboxen, een nukkige camera, hakkelende framerate en zweverige controls, dat het het genot van een game spelen aantast. Plots komt die boodschap dan ook minder goed over.