AI LIMIT

Ongeveer een half jaar geleden kwam tijdens een van de vele Steam Next Fests een demo uit van AI LIMIT en ik was enorm onder de indruk. De graphics zagen er goed uit en hij kwam als Soulslike voor mijn gevoel best wel in de buurt van FromSoftware met bijna alles. De gameplay was in orde, het verhaal was buitengewoon deprimerend en de eindbaas was een absolute moordmachine. Ik kwam al vrij snel tot de conclusie dat ik heel graag deze game wil recenseren.

Een donker spel met een donker verhaal in een donkere wereld

Van de wereld in AI LIMIT word je niet vrolijk.  De mensheid heeft zichzelf enorm klem gezet. Door constant verkeerd gebruik van de beperkte middelen die de aarde te bieden heeft, raakt het ecosysteem van de aarde te veel uit balans. Het gevolg zijn extreme natuurrampen die er op hun beurt weer voor zorgen dat de ene oorlog na de andere uitgevochten wordt. Het duurt eeuwen, maar de mensheid sterft in een gestaag tempo uit.

Om de ramp nog groter te maken, verspreidt zich een substantie met de naam Mud die een overvloed aan monsters met zich meeneemt. Waar ooit de mensen de jagers waren en boven alles stonden, moeten ze zich nu verstoppen in de holen die ze eeuwen eerder zelf hebben gemaakt. Uit pure wanhoop trekt iedereen naar dezelfde plek: Havenswell.

Maar als je denkt dat je in Havenswell veilig bent, zit je er goed naast. Ook hier is het extreem overleven.

Wat ooit de riolering was, is nu de schuilplaats voor het armste gedeelte van de stad. Dit is geen fijne situatie, aangezien ze de riolen delen met de door Mud geïnfecteerde monsters die ook de rest van de wereld teisteren.

Dit is de wereld waar de Blader die jij bestuurt wakker wordt uit een droomloze slaap. Dit is waar haar reis begint. Een reis die haar leidt van de riolering naar hogere plekken in de tot het bot verkruimelde stad.

Gameplay

Deze Soulslike maakt gebruik van een 'syncrate'. Dit is een bonus die je krijgt voor succesvolle aanvallen. Deze bonus gaat echter omlaag wanneer jij wordt geraakt. Als je teveel geraakt wordt, gaat de effectiviteit van jouw aanvallen ook omlaag. Met andere woorden: laat jezelf niet geraakt worden.

Voor mij klinkt dit op papier heel oneerlijk. Je maakt namelijk mensen die goed zijn in dergelijke games sterker en mensen die minder goed zijn en best wel een klein duwtje in de rug kunnen gebruiken, zwakker. Ik kan er niks aan doen, maar mijn ogen rollen al weg als ik dergelijke tutorials voor ogen krijg. Typische martelpraktijken die ontwikkelaars verzinnen om hun Soulslike nog meer te laten lijken op een lijdensweg dan Dark Souls zelf.

Maar toen ik de game verder ging spelen, begon ik steeds beter te begrijpen hoe dit systeem werkt. De syncrate moedigt ook wel weer aan om op een bepaalde manier te spelen. Zo kosten bepaalde magische krachten die je kunt aanroepen energie van deze syncrate en als je daarna een paar keer efficiënt wegspringt van een aanval is hij weer vol.

Je hebt ook een healthbar en die is, zoals altijd met Soulslikes, erg klein. Een paar klappen en je kunt weer opnieuw beginnen.

Cell shaded naaldhakken

Jij bent dus een Blader en Bladers hebben een unieke eigenschap. Hun leven wordt opgebouwd door zogenoemde Branches. Dit zijn een soort takken die in de game zo dood zijn als een pier. Aangezien jij de enige Blader bent die sinds lange tijd weer bij Havenswell aanklopt, kun jij deze dode takken nieuw leven inblazen. Zodra je dit gedaan hebt, is het een respawn-punt waar je naar terugkeert als je doodgaat. Het is eigenlijk een soort bonfire uit Dark Souls.

Als je bij een Branch bent en je activeert hem, krijg je de mogelijkheid om te upgraden en bijvoorbeeld te teleporteren naar andere Branches die zijn vrijgespeeld. Ook wordt jouw healthbar gevuld en je voorraad healing potions vernieuwd, dus je bent weer klaar voor de strijd.

Op zichzelf ziet de spelwereld er heel minimalistisch uit. Grafisch had deze game misschien wel op een PlayStation 3 goed kunnen werken. De spelwereld is kaal en fascinerend tegelijk. Als je uit het riool komt en voor de eerste keer de muren van Havenswell ziet is dat best indrukwekkend, maar de riolering is niet veel meer dan heel veel kale buizen met wat vijanden erin.

Wat deze game fascinerend maakt om naar te kijken, zijn de personages. Die zijn allemaal cell shaded. Dit betekent dat ze als een soort 3D-cartoons zijn opgebouwd met dikke zwarte lijnen. Borderlands is misschien wel de bekendste serie die van deze techniek gebruikmaakt. Ik vind het persoonlijk altijd erg mooi om te zien, maar je moet er wel van houden.

Het hoofdpersonage ziet er enorm Japans uit. Het is een vrouw die zo uit een anime gehaald lijkt te zijn. Ze is niet altijd even praktisch, zo loopt ze de hele game op naaldhakken. Ik kan mij niet voorstellen dat het comfortabel is, lopen op naaldhakken in een wereld waar bijna niemand meer leeft en waar ook geen fatsoenlijke straat meer te vinden is.

Lastige eindbazen

Hoewel het niet een game is van FromSoftware, kan ook niet worden gezegd dat AI LIMIT eenvoudig is. De standaard; vijanden zijn nog wel goed te doen. Ze lijken heel erg op elkaar en in de meeste gevallen zijn ze zo dood. Dit wordt op een gegeven moment vrij repetitief, maar op den duur ga je ook steeds beter begrijpen hoe je om ze heen kan lopen, zonder dat ze je iets kunnen doen. Dan zijn er de eindbazen.

In eerste instantie dacht ik altijd dat ze redelijk eenvoudig zijn. De aanvallen zijn erg langzaam en meestal kun je goed inschatten wanneer je weg moet duiken.

Maar wanneer je op de helft bent, verandert bij bijna iedere eindbaas het aanvalspatroon. De snelheid van aanvallen neemt toe en ook worden de aanvallen anders. Ze krijgen opeens allemaal krachten die ze op jou uitstorten en ik heb op momenten het enorm frustrerend moeilijk gehad

Dit hoort echter bij de game. De term 'git gud' is een veelgehoorde kreet van ervaren Dark Souls-spelers tegen mensen die vragen om advies. Ik vind dit het grootste cliché in gaming van de afgelopen jaren, maar dit is het beste advies wat je kunt geven aan een beginner. Er zijn niet echt makkelijke trucjes, je zult beter moeten worden door ervaring op te doen.

Het is een lastig recept voor ontwikkelaars om echt goed uit te voeren, zeker met de gedachte dat de game die je maakt altijd vergeleken zal worden met games als Bloodborne, Elden Ring en Dark Souls. Hoewel AI LIMIT zijn mannetje staat, probeert het toch teveel deze klassiekers na te doen en dit in een cel shaded-jasje te stoppen, en daar slaagt het maar gedeeltelijk in.

Conclusie:

AI LIMIT is een redelijk mooi gemaakte game met een goede sfeer. Hij zal veel reguliere gamers afschrikken, zoals Soulslikes altijd doen.  Kun jij daar doorheen kijken, dan zul je best een leuke tijd kunnen hebben met deze game. De eindbazen worden naar het einde toe erg moeilijk, maar nooit op een manier die onmogelijk aanvoelt. De spelwereld is grafisch indrukwekkend, maar enorm kaal en leeg tegelijk.