Airoheart

Dat verschil is polijst. Het heeft geen zin om er omheen te draaien, want hoe deze review ook wilde beginnen, al snel kwam het moment waarop ik moest toegeven dat het allemaal niet zo goed is afgewerkt. Dit proef je al voor je zelfs maar een zwaard hebt opgepakt, daar dialogen net aan de minimumstandaard voldoen om het verhaal te vorderen. Niets meer dan dat.

Verplicht nummertje

Dit verhaal laat ons kennis maken met de titulaire Airoheart. Hij is half Elmer en half Breton, waarmee hij zich in een bijzondere positie bevindt. Deze twee volkeren staan immers al geruime tijd tegenover elkaar in een koude oorlog die langzaam maar zeker begint op te warmen. Dus wanneer een mysterieuze stem opeens tegen onze held spreekt en hem zegt om zich bij een militante groep aan te sluiten, doet hij dit zonder zich de belangrijkste vraag te stellen: hebben ze hier pillen voor?

Slechts enkele minuten later en zonder een potje chloorpromazine beland je in de eerste dungeon. Een dungeon die niet bepaald tot de verbeelding spreekt, maar dat ook niet hoeft daar het als een verkapte tutorial dient. In een half uur á drie kwartier voltooi je deze en word je vrijgelaten in de wereld van Airoheart. Het is dan dat het beetje opgebouwde good will als sneeuw voor de zon verdwijnt.

De laagste lat

De overworld kan ik zonder twijfel een rommeltje noemen. Oude Zelda-titels geven je ook weinig directie, maar diens werelden verkennen voelde als een avontuur. In Airoheart voelt het als trial and error. Barricades die je enkel kunt overwinnen na een specifiek iets verworven te hebben komen veel te veel voor en frustreren een vaak veel te drukke omgeving, waarin je moet zoeken naar de opening waar je je doorheen kunt wurmen om de volgende dungeon te vinden.

Die dungeons horen het toppunt te zijn van de ervaring, maar ook hier weet Pixel Heart Studio niet veel verder te komen dan adequaat. Het design is pretty much Zelda met een snufje originaliteit, maar behandelt de bijbehorende kwaliteitsstandaard als iemand met een loopneus in coronaseizoen: het blijft er mijlenver uit de buurt. Puzzels spreken niet tot de verbeelding en de enkele die wel leuk gevonden is, heeft er overduidelijke hints bij staan, waardoor je echt niet hoeft te verwachten dat je enige mentale inspanning hoeft te leveren om verder te komen.

Q&Aaaaan it’s released

Wat ik echter nog het meest verbazingwekkende vindt, is hoe een game die zo weinig opdient, nog steeds zo veel fout kan doen. Meer dan eens werd ik gesoftlocked in een dungeon en moest ik een eerdere save herladen omdat ik vastzat in een boom of steen. Vijanden rennen niet zelden gewoon van platformen af of zweven in het luchtledige en eens kon ik pijlen vuren als een machinegeweer, omdat mijn totaal van twintig nooit afnam. Het zijn op zichzelf gebreken die variëren van grappig tot irritant en ze komen niet vaak genoeg voor om de game onspeelbaar te maken, maar ze komen bovenop een game die al zo weinig goed doet en je eigenlijk aan niemand echt kan aanbevelen.

Conclusie

Airoheart is niet zo zeer een verschrikkelijk slechte game, dan wel een titel die vrij weinig bestaansrecht heeft. Geïnspireerd worden door A Link to the Past is prima, maar Pixel Heart heeft zo weinig gedaan om zich te onderscheiden, dat alleen maar pijnlijk duidelijk is dat het op geen front zo goed als die game is. Dat maakt het een acceptabel budgetalternatief voor wie dit soort games graag speelt, maar helaas prijst de game zich daar nu ver voor uit de markt. Mijn advies aan die spelers is dus om te wachten.