Assassin's Creed: Shadows

Na Ghost of Tsushima was ik helemaal verknocht aan de pracht en praal die het oude Japan te bieden had. Deze game had mijn interesse voor de setting aangewakkerd en dat was dan ook een van de andere redenen dat ik Assassin’s Creed: Shadows maar wat graag wilde spelen. De grote vraag was of Assassin’s Creed: Shadows aan alle verwachtingen van het grote publiek zou gaan voldoen en in deze recensie specifiek aan die van mij.

De setting

In Assassin’s Creed: Shadows reizen we af naar Japan anno 1579, tijdens de Sengoku-periode. Het was een tijd waarin veel oorlogen werden gevoerd en binnenlandse crises en sociale chaos de boventoon voeren. Oda Nobunaga en zijn opvolger Toyotomi Hideyoshi probeerden in deze tijd Japan weer eensgezind te maken en daarmee de macht in handen te krijgen. Een uitermate interessante periode uit de geschiedenis van het land als je het mij vraagt.

Deze gebeurtenissen beleef je in het spel vanuit twee hoofdpersonen, namelijk de donkere uit Afrika afkomstige samoerai Yasuke en het personage met te veel klinkers achter elkaar, Naoe. Zij is een shinobi die haar roots vindt in Iga. Beide hebben ieder een heel andere achtergrond en aanvankelijk totaal andere belangen, maar je raadt het al, gaandeweg verandert dit. Een traditioneel recept met interessante mogelijkheden.

Personages

De bovenstaande situatie schetst al een beeld, waarbij beide individuen enorm van elkaar verschillen. Tijdens de proloog wordt dit al duidelijk, want je leert zowel Yasuke en Naoe kennen. Van beide leer je waar ze vandaan komen en hun jeugdverhalen blijken best interessant te zijn.

Niet alleen qua afkomst zijn ze erg verschillend, maar ook de speelstijl van Yasuke en Naoe zijn compleet anders. Dat merk je door heel de game heen, want Yasuke is een grote logge samoerai, die met brute kracht zijn tegenstanders weet om te leggen. Naoe gaat een gevecht heel anders aan, want zij weet middels sierlijke lichtvoetige bewegingen haar tegenstanders van het leven te beroven. Naoe kunnen we daarmee omschrijven als een echte ‘assassin’.

De variatie in combat is erg interessant en in veel van de missies kun je als speler zelf kiezen met wie je het strijdtoneel betreedt. Zelf hield ik van de brute aanpak van Yasuke, maar soms was de keuze voor Naoe simpelweg beter. Daarnaast was de afwisseling met vlagen een verademing.

De mogelijkheid voor het spelen van twee personages binnen de franchise is niet nieuw, maar eerder was het enkel een visueel verschil en dat is het deze keer zeker niet. De besturing van de twee voelt echter met vlagen wat clunky aan. Wanneer je van dak naar dak springt of soms net naast een richeltje loopt, doet het niet niet wat je verwacht en wilt.

Vertel vertel

Het verhaal wordt in Assassin’s Creed: Shadows middels tal van cinematics verteld. Deze krijg je voorgeschoteld tijdens de verschillende ‘arcs’, welke vaak bestaan uit een vier tot zestal missies. Het verhaal is boeiend en de cinematics zijn vaak mooi, maar erg lang… te lang… Mijn geduld en concentratie werd regelmatig op de proef gesteld, want ze zijn niet enkel lang, maar het zijn er ook veel. Daardoor loert het gevaar om ze klakkeloos door te klikken. Tijdens de proloog viel het mee, maar later in het spel was het echt iets waar ik tegenaan liep. En dat is jammer, maar zal niet voor iedere speler echt een probleem vormen.

De personages die je tijdens deze ‘arcs’ tegenkomt zijn vaak zijpersonages, die je enkel tijdens deze missies tegenkomt en, op een uitzondering na, daarna niet meer tegen het lijf loopt in de game. Ze zijn ook zelden echt interessant en op een band hoef je vaak niet te rekenen.

Het klinkt wellicht wat negatief, maar dat is het zeker niet, want al met al is het verhaal zoals ik al aangaf zeker interessant, maar regelmatig is het een lange zit.

De wereld

We hadden het al een paar alinea's terug over de setting en daar wil ik nog even wat verder op ingaan. De spelwereld is namelijk vaak adembenemend mooi! De bloesems, bossen, rotsen, water en nog veel meer. Japan heeft het in deze game allemaal te bieden.

Ik denk echter dat veel mensen het gaan vergelijken met het eerder genoemde Ghost of Tsushima, maar ik weet niet of dat helemaal eerlijk is. Wat wel gezegd moet worden, is dat Shadows het ten opzichte van laatstgenoemde in mijn ogen op veel vlakken gaat afleggen. Niet alleen qua pracht en praal, maar ook wat betreft mechanics. Zo hebben beide een manier om de weg te wijzen, maar in Shadows is dit gewoon een witte lijn, waar de game van Sucker Punch Productions dit deed middels een elegant systeem, namelijk de wind.

Deze editie van Assassin’s Creed biedt je veel vrijheid. Zo kun je zelf kiezen hoe je het verhaal wilt beleven. Zo kun je bijvoorbeeld kiezen voor de ‘Canon Mode’, een mode die ervoor zorgt dat je geen keuzemogelijkheden meer hebt in dialogen. Daardoor krijg je automatisch het verhaal voorgeschoteld, zoals de ontwikkelaar dat bedacht heeft.

Je kunt er verder zelf voor kiezen of je de game wilt ervaren in de originele taal, waarin personages vooral Portugees en Japans spreken of dat je het toch liever in het Engels krijgt voorgeschoteld. Zo is er met de voorkeur van (bijna) iedereen rekening gehouden.

Conclusie:

Assassin’s Creed: Shadows vindt plaats in een interessante periode. Het verhaal is boeiend met prachtige cinematics, die wel vaak in overvloed komen. De spelwereld is echter ontzettend mooi en divers, wat zorgt voor de nodige wauw momentjes. Daarnaast zijn de twee personages niet alleen qua verhaal en achtergrond totaal verschillend, maar ook wat betreft mechanics en vechtstijl en dat werkt fantastisch.