De meeste RPG’s volgen in essentie hetzelfde soort verhaal. Een hoofdpersoon leeft vredig in zijn of haar eigen dorp of stad, tot een gebeurtenis hem of haar dwingt de wereld in te trekken op een queeste voor wraak, eer, antwoorden of liefde. Dat het ook anders kan bewijst Gust met Atelier Firis: The Alchemist and the Mysterious Journey.
In het nieuwste deel in de Atelier-serie wordt de hoofdrol vertolkt door— je raadt het nooit— Firis, een jonge vrouw die woonachtig is in het dorpje Ertona. Deze gemeenschap ligt midden in een berg, waardoor het grotendeels is afgesloten van de buitenwereld. En de bewoners willen dat het liefst ook zo houden. De enige toegang tot het dorp wordt geblokkeerd door een gigantische deur, waar enkel geselecteerde dorpelingen doorheen mogen om bijvoorbeeld op wild te jagen. Zo beschermt Ertona zich al jaren tegen de monsters die de buitenwereld bevolken.
Een bijkomstigheid van deze constructie is dat ook niemand het dorp zomaar kan verlaten, hetgeen een kwelling is voor Firis. Het meisje droomt van de buitenwereld en grijpt elke kans aan om een glimp ervan op te vangen door door een opening in de rotsen naar de blauwe lucht te kijken. Het lijkt erop dat ze zich erbij neer moet leggen dat dit alles is wat ze ooit van de wereld buiten Ertona zal zien, tot het dorp onverwachts bezoek krijgt van twee reizigers die de deur opblazen om zichzelf toegang te verschaffen.
Met de deur in huis vallen
Je zou denken dat een besloten gemeenschap als deze niet positief tegenover bezoekers zou staan, vooral niet wanneer ze hun toegang forceren. Maar nadat een van de gasten, een alchemist genaamd Sophie, de deur herstelt en haar krachten gebruikt om de mensen te helpen, worden ze door het gehele dorp met open armen verwelkomd. Met name Firis, die gefascineerd raakt door alchemie en het als een manier ziet om Ertona te ontvluchten, is niet bij het duo weg te slaan.
Nu ga ik natuurlijk niet de eerste paar uur van de game bederven, dus wat er op dit punt gebeurt laat ik even in het midden. Wat echter wel belangrijk is om te weten is dat Firis er uiteindelijk in slaagt om Ertona te verlaten om haar dromen na te jagen, al zit hier wel een voorwaarde aan. Het meisje krijgt een jaar de tijd om een gecertificeerd alchemist te worden, en mocht ze hier niet in slagen dan moet ze terugkeren naar Ertona en hier zonder tegenstribbelen blijven.
De reis is het doel
In de inleiding haalde ik het al aan, maar Atelier Firis onderscheidt zich met bovenstaande van de meeste van zijn genregenoten. In deze game is de reis het doel en is het einddoel, het examen om het certificaat te halen, iets waar je met zo’n groot mogelijk omwegen naartoe werkt, al zal je de uitstapjes wel binnen de perken moeten houden.
Linksboven op je scherm staat namelijk een klok, welke voortdurend aftikt naar de dag van het examen. En hoewel dit tijdslimiet vrij ruim is, kun je aardig in de knoei komen wanneer je het niet in het achterhoofd houdt of gaat treuzelen. Op momenten kan dit vrij vervelend worden, zoals in een ellenlang middenstuk van het verhaal dat maar door en doorgaat terwijl je de tijd voorbij ziet vliegen, maar over het algemeen zorgt het voor een licht gevoel van spanning en urgentie dat tegenwicht biedt tegen de kleurrijke, happy-go-lucky sfeer van de rest van de game.
Denk overigens ook maar niet dat je daadwerkelijk het volledige jaar beschikbaar hebt om je reis te volbrengen. In Atelier Firis zul je namelijk ook van tijd tot tijd moeten slapen om je stamina op pijl te houden, zodat je niet ineen zakt en terug wordt gestuurd naar een eerder checkpoint zonder een groot gedeelte van de verzamelende materialen.
Links of rechts?
Het verliezen van materialen klinkt allicht als een niet al te groot probleem. In veel van de eerdere Atelier-games was het immers simpel om deze opnieuw te verzamelen, daar ze letterlijk voor het oprapen liggen. Firis is echter niet de kwiekste alchemist van het stel en zelfs een bloem plukken knabbelt aan haar stamina, waardoor het moment waarop je noodgedwongen rust moet nemen alsmaar dichterbij blijft kruipen. Materialen laten liggen is echter ook geen optie, daar je niet ver in de game gaat komen zonder je alchemie te beoefenen en hier handigheid in te krijgen.
Zelfs het ontwijken van monsters is niet het beste plan, daar de wezens soms unieke voorwerpen droppen die je nodig hebt voor de betere recepten. Bovendien is het verslaan van monsters, net zoals zo’n beetje al het andere wat je in deze game kunt doen, nodig om bepaalde recepten te bedenken die je verder helpen op je reis. Het sleutelwoord is dan ook planning. Je kunt niet alles in de game doen in de tijd die gegeven is, dus je dient net als Firis inzicht te krijgen in wat de beste koers om te varen is.
De neurotische completionists onder ons hoeven zich gelukkig niet druk te maken hierom, want na het halen van het examen ben je vrij om de wereld op je dooie gemak verder te verkennen met een forse hoeveelheid post-game content.
De formaliteit
Bij het schrijven van deze recensie heb ik me gefocust op hetgeen dat Atelier Firis onderscheidt van de andere Atelier-games, aangezien nieuwe delen in de serie in zo’n rap tempo verschijnen, dat zelfs Compile Heart en Scott Cawthon er een puntje aan kunnen zuigen. Toch kan ik er natuurlijk niet blind vanuit gaan dat jij als lezer een van deze zeventien voorgangers gespeeld hebt. Daarom gaan we nog even snel door de fundamenten heen die eigenlijk standaard zijn voor een game met het woord Atelier in de titel, te beginnen met de graphics.
Gust, de ontwikkelaar van de meeste Atelier-games, bewees al op de PlayStation 3 en PlayStation Vita dat het prachtige beelden tevoorschijn kan toveren. En met de extra kracht van de PlayStation 4 doen ze dit nog even dunnetjes over. Veel dorpjes in het spel lijken zo uit een schilderij weggelopen en de karakters zijn extreem gedetailleerd voor een game met een anime-artstyle. Zelfs simpele planten op de grond zijn met de grootste liefde gemaakt, al zijn ze hier soms wat te ver in gegaan. In gebieden waar het scherm goed gevuld is met bijvoorbeeld flora, kan de game namelijk last krijgen van dramatische framerate drops die makkelijk enkele minuten aanhouden of worden textures niet op tijd geladen, met kale 3D-models als gevolg.
Verder is er natuurlijk alchemie, iets wat centraal staat in elke Atelier-game en iets wat ook in deze recensie al tussen neus en lippen door ter sprake is gekomen. Het systeem wat hiervoor gehanteerd wordt verschilt van game tot game en komt deze keer neer op een potje puzzelen. Elk ingrediënt dat je gebruikt heeft een bepaalde vorm en het is aan jou om deze zo goed mogelijk op elkaar aan te laten sluiten binnen de beperkte ruimte die je hebt. Het is simpel te begrijpen en werkt zoals je verwacht.
Hetzelfde kan worden gezegd over de combat, die neerkomt op een traditioneel turn-based gevechtssysteem met enkele twists. Zo kunnen party-leden klappen voor Firis opvangen, die zelfs met de juiste uitrusting een stuk zwakker is dan de rest, en kun je skills linken voor bonusschade. Je zult echter pas aan het einde van de post-game, dat je na zo’n veertig uur bereikt, echt gebruik hiervan gaan maken.
Conclusie
Atelier Firis is zelfs voor Atelier-begrippen erg relaxt qua opzet omdat alles om de reis draait. Er is een doel dat je dient te behalen en er is een tijdslimiet waar je rekening mee dient te houden, maar er is zoveel speling dat je niet in knoop komt tenzij je er echt een potje van maakt. Op de meeste vlakken weet Firis zich verder niet te onderscheiden van eerdere delen in de serie, inclusief de technische problemen. Wellicht dat Gust eens moet kijken naar methodes om de serie te vernieuwen.