Atelier Lulua: The Scion of Arland

Crunch is op dit moment een hot topic in de game-industrie. Nadat bekend werd dat Epic Games-medewerkers werkweken van honderd uur draaiden, Rockstar een crunch-mentaliteit erop nahield en Bioware een ware burn out-epidemie had, komen steeds meer ontwikkelaars onder een vergrootglas te liggen. Misschien dat iemand ook bij Gust langs moet gaan, want met Atelier Lulua: The Scion of Arland verschijnt alweer de tweede Atelier-game van dit jaar.

Trouwe volgers van de Atelier-serie zullen ongetwijfeld direct hun wenkbrauwen fronzen bij de naam Arland. Deze trilogie verscheen immers op de PlayStation 3 en besloeg de verhalen van Rorona, Totori en Meruru. Maar met de re-release van deze drie verhalen eind 2018 in de Atelier Arland Series Deluxe Pack, vond Gust het de hoogste tijd om een oude saga opnieuw te bezoeken.

Enkele jaren later

In The Scion of Arland maken we kennis met Elmerulia ‘’Lulua’’ Frixell, de dochter van Rorona, de hoofdpersoon uit het eerste deel in de serie. Als het nageslacht van een beroemde alchemist, wilt ze niets liever dan in haar moeders voetsporen treden. Maar omdat deze constant bezig is met werk en daarom lange periodes van huis is, is het daar nooit van gekomen. Ze is daarom in de leer getreden bij Piana, welke fans ongetwijfeld zullen herkennen als de studente van zowel Totori als Rorona. Spijtig genoeg vlot haar opleiding echter niet, daar haar brouwsels vaker wel dan niet letterlijk in de soep lopen. En pas wanneer een mysterieus boek uit het niets verschijnt, komt daar verandering in.

Dit boek, dat men het Alchemyriddle heeft gedoopt, is enkel te lezen door Lulua en bevat lessen die haar snel laten vorderen als alchemist. Alsof dat nog niet vreemd genoeg was, verschijnen deze lessen pas in het boek eens het meisje er baat bij heeft. Je zou bijna denken dat het boek voor haar gemaakt was. Maar erg veel tijd om daarover te denken heb je niet, eens een verontrustende brief op de deurmat valt. Rorona is zo druk geweest dat de certificeringspapieren van haar atelier bijna verlopen. Daarom reist Lulua halsoverkop naar hoofdstad Arland om haar moeders reputatie in haar afwezigheid te beschermen.

Volgens het boekje

Een brief is natuurlijk een beetje een tamme motivatie voor een JRPG, dat gekenmerkt wordt door wereldveroveraars, letterlijke duivels en intergalactische invasies. Voor een Atelier-game is het echter perfect. Deze serie profileert zich namelijk als zijnde een rustige JRPG vol lichtzinnige humor, een plot dat nooit al te zwaar wordt en een wereld dat vol zit met vrolijkheid en kleur. Een traditie waarmee Lulua niet breekt.

Ook op andere fronten zie je gelijk dat The Scion of Arland een Atelier-game is. De grafische stijl bijvoorbeeld, dat doet denken een schilderij, is weer aanwezig en komt beter tot leven dan ooit op de PS4. Ook speelt alchemie natuurlijk een grote rol, hetgeen betekent dat je materialen moet verzamelen en recepten moet volgen om voorwerpen te maken die je helpen op je reis. En daar ga je toch de nodige uurtjes in moeten zinken, welke je spendeert met door menuutjes scrollen. Alleen de tijdslimiet dat in veel games in de serie een rolde speelde is niet aanwezig, maar dat maakt in principe geen wereld van verschil.

Maar toch niet helemaal

Alle Atelier-games mogen dan wel eenzelfde opzet volgen, er zijn altijd een tweetal dingen waarin ze zich van elkaar onderscheiden: hoe alchemie precies werkt en hoe combat geregeld is. Zo ook in Lulua.

Alchemie wordt ditmaal gedicteerd door vier elementen: vuur, ijs, aarde en bliksem. Elk voorwerp hoort bij een van deze elementen en kan een tweede gebruiken voor extra vaardigheden. Een bom bijvoorbeeld, valt onder het vuurelement, hetgeen betekent dat je probeert om zoveel mogelijk grondstoffen te gebruiken die ook van het vuurelement zijn om zo de bom te versterken. Gebruik je juist stoffen met een ijselement? Dan wordt de vuurwaarde lager, waardoor je recept juist kan mislukken. Klinkt simpel genoeg toch? Niet helemaal.

Een grondstof is namelijk zelden van slechts één element en kan zowel elementen van vuur als ijs bij zich dragen. Dat klinkt alsof het niet praktisch is, tot je je beseft dat de tegenpool van vuur in lang niet alle recepten ijs is. Bij een zeker recept later in de game bijvoorbeeld, is het ijselement het hoofdelement, terwijl je met vuur een secundair effect kunt ontgrendelen. In dit recept moet je dus bliksem en aarde vermijden, zodat je een wapen krijgt dat zowel ijs- als vuurschade doet. En dat is nog maar het begin.

Ingrediënten die je gebruikt hebben een bepaalde kwaliteitsrating en kunnen ook zelf effecten met zich meedragen die je kunt overdragen op jouw product. Kwaliteit bepaalt hoe goed het resulterende voorwerp is (denk meer schade, betere healing), terwijl secundaire effecten voor boosts kunnen zorgen bij gebruik. De kunst is dus de elementen, effecten én kwaliteit te balanceren voor een optimaal resultaat, hetgeen een puzzel op zich is.

Veel van de voorwerpen die je kunt maken kun je (indirect) gebruiken in gevechten, dat het beste wordt beschreven als traditionele turn-based combat met een twist. Je kunt door bepaalde effecten namelijk de beurt van je vijand verlaten, kunt interrupt commands gebruiken om de flow van het gevecht naar je hand te zetten en extra skills gebruiken om het initiatief aan jouw kant te houden. En als je dat goed onder de knie hebt, is het goed mogelijk om twintig+ aanvallen achter elkaar uit te voeren voordat je tegenstander een keer terug kan slaan. Atelier-games stonden nooit bekend om uitdagende combat, maar Lulua is zonder twijfel een van de makkelijkste van de serie, als we een piek aan het einde van de game even buiten beschouwing laten tenminste.

Leugenaar

Dat reden dat je, ondanks de lage moeilijkheidsgraad, toch gauw dertig uur in The Scion of Arland hebt zitten voor je het einde bereikt, is tweeledig. Enerzijds is er de sfeer van de game, die je aanmoedigt uren met alchemie bezig te zijn en rustig de tijd te nemen om elk hoekje en gaatje te verkennen, en anderzijds is er de game die je glashard voorliegt!

De Alchemyriddle bestaat per hoofdstuk uit twee stukken. Een voor voorwerpen die je nodig hebt om het verhaal te vorderen en een met optionele opdrachten voor extra beloningen. En daar jokt het spel. Want er is helemaal niets optioneels aan de opdrachten. Recepten, locaties en vaardigheden die je nodig hebt om het verhaal te vorderen zitten vaak verborgen onder optionele opdrachten die je krijgt door weer andere optionele opdrachten te voltooien en dus is het ook voltooien van deze opdrachten feitelijk een verplichting. Daar heb ik an sich geen problemen mee, vooral omdat je het meeste vanzelf hebt ontgrendeld als je de tijd neemt, maar het voelt als opvulling en haalt meermaals het tempo uit een spel dat het al zo rustig aan doet, waardoor je soms het gevoel hebt dat je nergens komt.

Conclusie

Atelier Lulua is een Atelier-game in hart en nieren. Dat valt te zien aan de prachtige graphics, het gezellige sfeertje en natuurlijk de alchemie, dat ditmaal toegankelijker is dan in menig ander deel in de serie. Bovendien krijg je een gevechtssysteem dat je heerlijk overpowered kan maken als je het eenmaal onder de knie hebt. Maar net toen ik dacht dat ik de fijnste Atelier-game tot op heden te pakken had, kwamen de nare verrassingen in de vorm van toch niet zo optionele opdrachten, die meermaals de vaart volledig uit het spel haalden en een nogal nare bijsmaak in mijn mond achterlieten. Helaas!