Ik ga in deze review ervan uit dat mensen de film Avatar hebben gezien en dus bekend zijn met deze wereld. De game is erg gemaakt voor mensen die deze prachtige wereld een warm hart toedragen en daarom zal ik niet te uitgebreid ingaan op de wereld waar deze game zich afspeelt.
Het voelt een beetje vroeg aan om te beginnen met een deel van de conclusie, maar je komt er niet omheen. Al in het eerste half uur van de game merk je dat alle elementen van Far Cry erin zitten. Het is een grote open wereld. Je speelt gebieden vrij. De game is first-person, maar wanneer je op jouw vliegende huisdier gaat zitten, zie je alles vanuit third-person.
"Pandora is niet ontdekt, maar gevonden"
Het verhaal is een schoolvoorbeeld van antikoloniaal sentiment dat tegenwoordig zoveel populariteit heeft. Je ziet een groep Na'vi van de clan Sarentu, dat zijn die lange blauwe wezens waar de films en de game zo vol mee zitten, die zijn ontvoerd door de Resources Development Administration (RDA). Hoewel het een interessante naam heeft, heeft het RDA maar één doel en dat is zoveel mogelijk grondstoffen leegtrekken om zo op aarde zeer veel geld te verdienen. Het eerste dat wordt gezegd is dat Pandora niet is ontdekt, maar is gevonden, waar ik persoonlijk echt een enorme jeuk van kreeg.
Acht jaar voordat de eerste film plaatsvindt, is er een RDA-directeur met de naam John Mercer. Hij ontvoert vijf jonge Na'vi kinderen om ze op te leiden tot ambassadeurs voor de mensen bij hun volk. Dit blijkt niet echt succesvol, omdat onze blauwe vrienden intelligent genoeg zijn om te zien dat ze zijn gekidnapt. Ze zullen dan ook de gehele tijd dat ze gevangen zijn genomen blijven vechten tegen alles wat John Mercer met ze wil doen. Op een gegeven moment zijn de kinderen het zat en proberen ze te ontsnappen, maar John Mercer maakt hier korte metten mee. Aha'ri, de brutaalste, krijgt voor de ogen van iedereen een kogel door zijn hoofd en Mercer sluit ze definitief op.
Acht jaar na de ontvoering vindt de revolutie plaats die in Avatar zo uitgebreid wordt behandeld. Jake Sully dwingt alle mensen Pandora te verlaten, op een kleine groep na die altijd sympathiseerde met de Na'vi. Dit klinkt goed, maar is slecht nieuws voor de kinderen. Mercer geeft het commando dat alle blauwe kinderen moeten worden geëxecuteerd, maar Alma, een wetenschapper die veel meer empathie heeft, weet de kids te redden en stopt ze in een cryogenic life-suspension kamer.
Het duurt zestien jaar voordat de Na'vi-studenten worden gewekt en inmiddels is de RDA sterker terug dan ooit. Ook John Mercer is weer van de partij en nu moeten ze vluchten. Door een wirwar van ventilatie schachten en gangen worden ze naar buiten geleid. En dit is waar de game echt begint.
Pandora als vakantiebestemming
Je kunt van Ubisoft zeggen wat je wil. Ze doen altijd weer diezelfde eentonige formule en de verhalen zijn zelden echt goed. Wat ze wel altijd goed doen, is dat ze altijd weer het voor elkaar krijgen dat ze een prachtige spelwereld maken. Wat ziet Pandora er mooi uit. De eerste keer dat je uit de bunker stapt waar de game begint en het bizarre kleurrijke oerwoud ziet, is een plaatje dat ik niet snel zal vergeten. Het is niet eens dat bijvoorbeeld de pixeldichtheid zo hoog is, maar de hoeveelheid bloemen die er in beeld worden gebracht met de atmosfeer en de lucht is wel echt iets heel bijzonders. Deze game ademt Pandora zoals Cameron dit denk ik bedoeld heeft.
In dit volle oerwoud van pracht en praal zijn er een aantal onderdelen die zichzelf echt onderscheiden van de rest. Zo zijn de eerste Na'vi waar de studenten mee te maken krijgen van de Zeswa clan. Deze hebben een zeer grote boom als basis en die boom is ook echt enorm. Iets verderop zijn er drijvende eilanden, er zijn moerassen en er zijn stukken verdorven land waar de RDA de boel vervuild. Wanneer je daar de machines vernietigt, wordt de wereld daar ook weer mooi en kleurrijk.
Pandora gaat pas echt schitteren op de rug van de Mountain Banshees, de draken die je ook in de film terugziet en waar de Na'vi op kunnen vliegen. In de lucht is de spelwereld compleet anders. Met prachtige effecten zie je mistflarden over de grond drijven en zie je alles terug wat je moet zien. Het duurt wel erg lang voor je een Banshee een huisdier kunt noemen, maar als hij er is, is de game meteen stukken beter en zie je pas echt hoe ontzettend mooi Pandora is.
Gameplay wil ook wat
Dat Avatar: Frontiers of Pandora een grafisch zeer goed werkje is, kan een feit worden genoemd. Echter heeft de game enorm veel last van een aantal kwaaltjes die je wel vaker tegenkomt bij de gigantische open werelden van Ubisoft-games. Het voelt allemaal aan als een mooie lege huls. De gameplay schiet een tikkeltje tekort. Wat mij vooral opviel was hoe ontzettend raar de combat in elkaar zit. Je zou verwachten dat de Na'vi nogal wat guerrilla-tactieken zou gebruiken. Bijvoorbeeld met een groep achter een bosje zitten en op het juiste moment val je snel en effectief aan, maar dat is niet het geval. Ook is er geen stealth en je kunt ook niet zeggen dat het helpt om als een kip zonder kop met de pijl-en-boog iedereen overhoop te knallen. Het is eigenlijk niets van dit alles. Het voelt werkelijk aan als helemaal niets.
Je hebt een pijl-en-boog en je kunt schieten met een geweer. Beide zijn effectief op ongeveer dezelfde manier. Het is niet echt dat je nu veel beter bent tegen bepaalde tegenstanders met het vuurwapen. Het zit er allemaal in en je kunt het allemaal gebruiken, want er zit niet echt verschil in de bruikbaarheid.
Verder vind ik alle mechanieken in de game een beetje slap. Je loopt naar een boom en plukt daar vruchten. Één soort boom bij het water levert vruchten die je kunnen healen. Daar kun je er drie van oprapen en dan is de voorraad vol. Wanneer je health kwijtraakt, druk je op een knop en dan wordt de balk weer helemaal vol. Dit kun je dan doen tot de inventory weer leeg is. Er is niet echt creatief over nagedacht.
Ook het verhaal staat op losse schroeven. Ik was eigenlijk vanaf het eerste moment dat ik in Pandora ben beland volledig kwijt waar het verhaal over gaat. Het is zo enorm zoutloos en zonder enige scherpe rand dat het voelt alsof ChatGPT het verhaal heeft geschreven. Het lijkt erop dat de schrijvers geen plezier hebben in hun werk.
De muziek van de game is wel weer geweldig. Ze hebben wat prachtige stukken van de soundtrack van de film gebruikt in deze game en de aanvulling is prima. Het moment dat je moet klimmen om bij de Banshees te komen was zeer mooi en dat kwam met name door de muziek.
Wat dat betreft, heeft Ubisoft de perfecte game gemaakt voor een film als Avatar. De film zag er prachtig uit en alles leek prima in orde. Maar van het verhaal, de diepgang en de gameplay hoef je niets te verwachten. Het blijft niet meer dan een weliswaar mooie, maar lege huls.
Conclusie:
Avatar: Frontiers of Pandora is een beetje een teleurstelling. Hij ziet er prachtig uit en hij hoort zeker bij de mooiste games van 2023, maar het voelt enorm hol aan. De gameplay laat te wensen over en ook het verhaal is zo ontzettend oninteressant dat ik voor ik het wist echt goed moest nakijken waar het nu eigenlijk allemaal om ging. Het antwoord was heel simpel: het gaat echt nergens over. Liefhebbers van Far Cry die de film Avatar helemaal geweldig vinden, kunnen deze game zeker waarderen. Voor de rest denk ik dat het een goed idee is om deze over te slaan.