Beyond Citadel is het vervolg op The Citadel en het verhaal begint waar het vorige deel is beëindigd. Ik moet wel toegeven dat er niet echt iets van een verhaal in zit wat ik heb gezien. Als de ontwikkelaars al een verhaal voor ogen hadden, dan hadden ze misschien wat beter hun best moeten doen het uit te leggen, want het is mij nauwelijks opgevallen.
In de game ga je als Martyr de strijd aan tegen de leiders van de Apocalyps, om ze te verslaan en de wereld van hen te bevrijden. Hiervoor krijg je een lading wapens en kun je jezelf upgraden.
Unieke manier om met wapens om te gaan
Beyond Citadel is een klassieke shooter die geïnspireerd is door dit genre uit de jaren 90. De omgevingen hebben zeer lage resolutie textures en er lijkt ook geen moeite te zijn gedaan om bijvoorbeeld levels van elkaar te onderscheiden. Dat het ouderwets aanvoelt is niet zo'n probleem, maar op momenten voelt het ook redelijk ongemotiveerd aan.
De omgeving is weliswaar in 3D, maar de vijanden die je neer moet schieten zijn dit niet. Van welke kant je ze ook benadert, ze zien er altijd hetzelfde uit. Voor veel jongere mensen zal dit absoluut ongemakkelijk zijn, maar voor iemand die opgegroeid is met games als DOOM, Rise of the Triad en Wolfenstein, is hier prima aan te wennen.
Wat wel echt uniek is, is hoe de game omgaat met wapens. In tegenstelling tot de grafische vormgeving, is hoe je omgaat met wapens extreem gedetailleerd. Je kunt met ieder wapen inzoomen, wat iets is dat je niet bij iedere klassieke shooter kunt doen. Je kunt beter richten en de wapens zijn dan effectiever.
Waar ik echt aan moest wennen, was de manier van herladen. Met herladen zijn er twee soorten wapens. Wapens waarbij je de kogels er één voor één in moet brengen, zoals de shotguns, de sniper rifles en wapens met magazijn, zoals een machinegeweer. Bij de eerste moet je ook werkelijk met iedere kogel op een knop drukken.
Na verloop van tijd, afhankelijk van hoeveel je het wapen gebruikt, is het onderhevig aan slijtage. Dit betekent dat hij bijvoorbeeld regelmatig vastloopt. Dan moet je op een aparte knop drukken om de kogel die vastzit uit het wapen te halen en dan kun je weer verder. Voor een boomer shooter is dit extreem gedetailleerd.
Bij het begin moest ik hier enorm aan wennen, maar hoe meer ik de game speelde, hoe meer ik mij begon te realiseren dat ik dit eigenlijk enorm mis in de Call of Duty's, Battlefields en andere games, waarbij schieten met bestaande vuurwapens het belangrijkste onderdeel in de game is. Je schiet altijd maar als een kip zonder kop, maar waarom lopen die wapens nooit vast? Waarom gaat altijd alles maar vanzelf? Het is een leuke gimmick in deze game en ik kon het zeker waarderen.
De oplossing zit in headshots
Voor mensen die heel veel boomer shooters spelen, zullen wel even moeten wennen. Deze game is anders dan de andere van dit genre. Alleen al het feit dat je met ieder wapen kunt inzoomen is niet zo vanzelfsprekend als je zou denken, maar ook het feit dat je echt het moet hebben van headshots, is vrij uniek.
In de meeste games van dit genre ben je een soort powerhouse van vernietiging. Je raast door de levels en het wordt alleen echt moeilijk, omdat je opeens omsingeld bent door zoveel vijanden, dat je een knappe jongen moet zijn om je hier uit te kunnen redden.
Dat is bij Beyond Citadel anders. Bij deze game is het niet een kwestie van, bij wijze van spreken, de schietknop ingedrukt houden en rennen door de spelwereld. Je bent heel afhankelijk van headshots. Zolang jij eerder iemand door het hoofd schiet dan de tegenstander op jou kan schieten, ben je veilig.
Dit klinkt logisch en dat is het ook: het is niet bepaald hogere wiskunde. Om dit echter in de praktijk te brengen is lastig. Je kunt niet tijdens het spelen van een level de game opslaan en als je doodgaat moet je opnieuw beginnen. Dit betekent dat jouw level nagenoeg perfect gespeeld moet worden en dat er weinig ruimte is voor foutjes. Aan de andere kant betekent dit ook dat je de levels al snel steeds beter leert kennen.
De ontwikkelaar heeft zeer veel aandacht besteed aan weapon handling en dit merk je aan alles. Iedere headshot voelt aan als een feestje en alle wapens zijn zeer goed afgewogen. Toch was het prettigst het ouderwetse geweer. Je kunt voor ieder wapen diverse upgrades aanschaffen en zo het wapen aan te passen aan jouw eigen voorkeur. Mijn geweer kreeg daarom een niet al te agressieve scope en dat was geweldig. De levels zijn niet al te groot en echte sniper rifles zijn niet nodig, maar een beetje inzoomen voor de headshots is wel fijn. Ik heb nooit bij een boomer shooter op die manier over wapens na hoeven denken en heb mij altijd al afgevraagd waarom niet. Het is dan ook zeker een fijne ervaring.
Mooi gemaakte personages
Wat mij het meeste bij zal blijven aan deze game, zijn echter niet de goede wapens en de headshots. Het is het anime-gedeelte dat uit het oog springt. De personages zijn allemaal in anime-stijl getekend en ik moet zeggen dat hier en daar enkele vrouwelijke personages behoorlijk schaars gekleed bij lopen, wat niet echt in het verhaal past.
Het hoofdpersonage bijvoorbeeld, is op wat lappen kleding na zo goed als naakt. En dat is fijn, want als je naar beneden kijkt zie je jouw eigen lichaam. In dit geval is dat schaars gekleed en mooi gevormd en daar is, naar mijn mening, niets mis mee.
Alle personages in de game zijn vrouwen, maar ze zijn zelden schaars gekleed en het is ook op geen moment dat ik mij eraan heb gestoord. Het is op geen enkel moment echt vulgair en het zou zonde zijn als dit de reden is dat iemand het niet gaat spelen.
Op een gegeven moment moet ik wel zeggen dat de rek er een beetje uit was. Toen ik keek hoeveel levels ik nog te gaan had, was ik nog niet eens op de helft. Dit komt ook doordat alle levels enorm op elkaar lijken. Er is niet echt veel aandacht besteed aan level design. Je loopt altijd door dezelfde soort levels naar dezelfde soort tegenstanders en op een gegeven moment zie ik door de grijze muren niet meer waar ik mee bezig ben.
Bij deze game mis ik één ding enorm: hoe kan het toch dat ze een game maken met zulke mooi gemaakte personages, die zulke goede gunplay heeft en er waar zoveel tijd is gestoken in het maken van een te lange campaign, maar hij bevat geen multiplayer. Hoewel ik persoonlijk altijd voor singleplayer games ga, ben ik niet de enige in de wereld en multiplayer is voor veel mensen een goede reden om een game te kopen. Deze ontbrak en dat is absoluut een gemiste kans.
Conclusie:
Beyond Citadel combineert twee genres die ik zeker ben gaan waarderen in de laatste jaren. Het is een boomer shooter met anime-personages. De weapon handling van deze game is zeer gedetailleerd, wat even wennen is, maar uiteindelijk werkt dit enorm goed. Hoewel de levels niet mooi zijn en allemaal op elkaar lijken, denk ik dat liefhebbers van de boomer shooter dit zeker kunnen waarderen. Als je naar de prijs van de game kijkt, krijg je veel content en een prima game.