BioShock Infinite

Als je allebei een sterk afwijkende mening hebt, kan het ongelofelijk lastig zijn om met z’n tweeën een game te recenseren. Kenny en ik hebben daar gelukkig geen last van gehad, want toen ik het cijfer dat ik aan BioShock: Infinite wilde geven aan Kenny bekend maakte, waren zijn woorden: “Exactly my thoughts”. En als je stiekem al even hebt gespiekt, zul je gezien hebben dat we beiden uitermate tevreden zijn over de derde BioShock game. In deze duorecensie lees je er alles over. Kenny trapt af met het verhaal:

Booker DeWitt maakt zijn intrede als nieuw hoofdpersonage. Nadat hij schulden gemaakt heeft bij de verkeerde mensen, krijgt hij een oplossing aangeboden. Hij moet voor zijn schuldeisers een vrouw halen. De jonge Elizabeth zit namelijk ergens al jaren alleen opgesloten in een toren. Omdat dit zijn enige uitweg is, stemt Booker toe. Voor hij het goed en wel beseft, bevindt hij zich voor zijn opdracht in de luchtstad Columbia. De stad maakt gebruik van kwantumfysica om in de hemel te zweven. Voorheen voelde de Verenigde Staten zichzelf bedreigd door Columbia en eisten dat deze terug naar de begane grond zou keren. The Prophet – de grote baas - riep daarom de metropool in 1912 uit tot een onafhankelijke staat. Bij Booker’s aankomst zijn er juist festiviteiten aan de gang, waarmee dit gevierd wordt. Door de vrolijke en lichtrijke decors zou je bijna vergeten dat je een Bioshock-game aan het spelen bent. Al vrij vroeg komt de racistische samenleving van Columba naar voor. Pas wanneer Booker erin slaagt om Elizabeth te bevrijden, wordt alles stukje bij beetje duisterder. Eigenlijk is dat alles slechts een tipje van de sluier voor een uitstekend verhaal. Dennis zal me daar wel gelijk in geven.

Exact! Wanneer je Elizabeth bevrijd hebt, begint het echte grote feest met een actiescène waar je U tegen zegt. We gaan hierover, en over de rest van het verhaal, verder niets meer uit de doeken doen, want het is iets dat je zelf moet ervaren. Het verhaal is duister, op sommige punten verassend en laat je bovendien meeleven met de emoties van de personages. Het verhaal ontrafelt zich door diverse gesprekken, korte tussenfilmpjes en door de vele voxyphones (soort van bandrecorders) die doorheen de levels zijn verspreid. Dit nodigt je uit om ieder hoekje of gaatje van de omgeving te onderzoeken. Een andere reden om geen vierkante milimeter over te slaan is het feit dat er overal van alles te vinden is. Geld, ammunitie, salts, healthpacks, lockpicks: eigenlijk alles wat je zo ontzettend hard nodig hebt tijdens je trip door Columbia. Kenny zal hieronder toelichten waar je al deze dingen voor nodig hebt en hoe je alles kunt gebruiken.

Ja hoor, ik kan het weer gaan uitleggen. Haha, geen probleem hoor. Logischerwijs koop je met geld wapens, ammunitie, upgrades, enzovoorts. Salts moet je hebben om vigors te gebruiken. Vigors zijn de voorlopers van de plasmids uit de voorgaande delen. Healtpacks vullen uiteraard je gezondheid bij en Elizabeth gebruikt lockpicks om gesloten deuren te openen. Zij maakt zichzelf voor al deze dingen nuttig. Zo krijg je in het heetst van de strijd van haar munitie, healthpacks en salts toegeworpen. Tussendoor vindt ze regelmatig geld.

Wees maar zeker dat je vrouwelijke metgezel regelmatig je leven redt. Al deze elementen maken haar overigens één van de beste kompanen die je tegenwoordig in videogames vindt. Tevens loopt ze zelden tot nooit in de weg, verschuilt ze zich tijdens vuurgevechten en staat ze niet steeds om zich heen te staren. Tijdens het avontuur is ze immers vrijwel altijd in je buurt, maar leunt ze tegen muurtjes of zet ze zich even op een bankje. Het voelt soms alsof de jongedame door iemand anders bestuurd wordt.

Om het nog eens over de vigors te hebben, zoals vanouds kun je terug van alles uit je arm toveren. Vuurballen die fungeren als granaten of elektrische stralen. Combineer zulke krachten met de verschillende wapens en dan heb je veel mogelijkheden om vijanden te doden. Elke vigor heeft een tweede mogelijkheid, welke meestal dient om een tegenstander in de val te lokken. Persoonlijk vind ik dat de meeste vigors gerecycleerd zijn uit de plasmids van de voorgaande delen. Het is nog steeds leuk om ze te gebruiken, maar eigenlijk gebruikte ik er slechts zo’n drie van de acht regelmatig. De mogelijkheden zijn echter niet zo origineel meer. Denk jij er ook zo over Dennis?

Je hebt gelijk dat er een aantal vigors in het spel zit dat sterk overeenkomt met die uit de voorgaande delen, maar ik heb dat allerminst als storend ervaren. Vuur en elektriciteit bijvoorbeeld, zijn krachten waar je ontzettend veel mee kunt. Ik denk dat als je in ieder deel nieuwe vigors gaat introduceren, de krachten wat ver gezocht zullen gaan worden en dat vond ik hier nog niet het geval. Sterker nog, ik vond het heerlijk ze te gebruiken. Even een vijand in de lucht laten zweven om hem sneller af te knallen, of even elektrocuteren, een horde wilde kraaien erop af en vervolgens afmaken met een RPG. De mogelijkheden zijn eindeloos en als je daarbij ook nog de tears (scheuren in de wereld waarin Elizabeth andere dingen kan zien en activeren) gebruikt, dan wordt het echt fantastisch. Zij kan namelijk een tear tegelijkertijd openen, wat ontzettend van pas kan komen bij gevechten. Haal bijvoorbeeld simpel een krat met healthpacks tevoorschijn, een muur voor cover of een turret of activeer een olie- of waterplas om vijanden nog gemakkelijk in brand te steken of te elektrocuteren. Je kunt zelfs ter afleiding voor een holografische persoon zorgen, wat erg handig is als jij onder vuur ligt door snipers.

Enig klein minpuntje van de vigors is dat je er maar twee tegelijk tot je directe beschikking hebt. Daartussen kun je super snel switchen, maar als je soms snel een andere wil selecteren, duurt dat net iets te lang, waardoor de snelheid een klein beetje uit het gevecht gaat. De omgevingen lenen zich ook perfect voor de grote veldslagen die je af en toe uit moet vechten. Ze zijn vaak groot, kennen meerdere lagen en worden vaak verbonden door een rail waarover je jezelf super snel kunt voortbewegen middels een soort van haak. Het is zelfs mogelijk om vanaf de rails richting vijanden te springen, om ze zo direct naar de eeuwige jachtvelden te verwijzen. Zoals ik al meldde lenen de omgevingen zich perfect voor de gevechten, maar Kenny, kun jij vertellen wat je vond van het uiterlijk van de omgevingen en de personages en van de audio in deze game?

Daar kan ik zeer duidelijk over zijn: de omgevingen zijn prachtig. Een beetje meer verlicht dan je gewend bent, maar ze stralen pure sfeer uit. Alles past perfect bij de setting. Je krijgt spontaan zin om alles van de wereld te zien. Er is een optie om tijdelijk een groene pijl tevoorschijn te toveren, waarmee je objectief wordt aangegeven. Steeds maakte ik hier gebruik van om vervolgens in tegenovergestelde richting te gaan. Elke ruimte is mooi gedecoreerd.

Op een bepaald ogenblik stap je een zaal binnen waar een soort receptie aan de gang is. Bij de ingang hangt er een bord aan de muur met daarop: “Spreek de bedienden niet aan tot je zelf aangesproken wordt”. Je krijgt van een donkere gekleurde man een drankje aangeboden, terwijl er allerlei mensen rondlopen die gesprekken voeren. Speelkasten staan er verspreid over de ruimte. Aan één van hen wordt gewerkt. Iedereen heeft blijkbaar wel iets te doen. Zelfs de suikerspinnenverkoper die Elizabeth er één aanbied. Ontdekt de decors vooral zelf! Haast overal waar je komt, zul je regelmatig moeten vechten.

Op de gemiddelde moeilijkheidsgraad de game niet echt een uitdaging, maar het hoogste niveau maakt het wat pittiger. Nog te makkelijk voor je? Dan biedt de 1999-mode enig soelaas. Natuurlijk zul je niet iedereen die je tegenkomt mogen neerschieten, zoals personages die een belangrijke rol hebben. Nogal een geluk dat je ze niks aan kunt doen, dat zou zonde zijn. De mensen die je tegenkomt zijn, zonder al te veel te verklappen, goed uitgewerkt en passen erg goed in . Wat ook over de audio gezegd kan gezegd worden: sterk stemmenwerk, passende muziek, … Tijdens het spelen bevind je je misschien net als ons in de hemel op aarde… wolken… zevende hemel? Oké, genoeg flauwe woordspelingen opgesomd. Dat we enthousiast zijn is duidelijk.

Conclusie

De conclusie bij deze game is heel simpel: als je gamen in het algemeen leuk vindt, dan moet je BioShock: Infinite kopen. Er zijn enkele verwaarloosbare minpuntjes, maar daar tegenover staan grote pluspunten als de geweldige sfeer en omgevingen, fantastische personages in een spannend verhaal en een gameplay waarvan je van het begin tot het eind van zult genieten. BioShock: Infinite is dé topper van dit voorjaar en misschien wel van 2013.