Mijn interesse in deze game was gewekt toen ik zag dat hij gemaakt was in Unreal Engine 5. Het zal één van de eerste games zijn die uitkomt in deze populaire engine en daarom ben ik benieuwd hoe hij draait en of je de kracht terug kunt zien in de game. Verder is het natuurlijk altijd leuk om even lekker los te gaan met een platformer.
De wereld van computers
In een artikel van Epic vertelt Kornelia, één van de oprichters van Purple Ray, hoe ze op het idee van de game kwamen. Als kind zagen zij computers als functionerende kleine steden die vooral deden denken aan TRON. Dit idee hebben ze redelijk accuraat in beeld gebracht. In de spelwereld hoor je steeds dat er allemaal technische problemen zijn, maar je ziet er niet zoveel van terug, omdat je in een normale wereld loopt, die niets weg heeft van een computer.
Het hoofdpersonage in de game heet Boti. Dit is een typische bot die mij erg deed denken aan Astrobot. Dat is niet zo raar, want alles aan deze game heeft veel weg van deze VR game. Boti heeft kleine beentjes en geen armpjes. Hij heeft een groot computerscherm als hoofd en twee soort wifi antennes als oren, die hij gebruikt als armen. De wereld is een computer en deze computer zit vol met bugs en veiligheidsproblemen en het is aan jou om iets aan deze indringers te doen.
De spelwereld bestaat uit acht levels. Dit voelt als weinig aan, maar de levels zijn stuk voor stuk zeer groot. Qua vormgeving zien ze er allemaal anders uit, maar ik kan niet ontkennen dat ik vond dat de levels allemaal een beetje op elkaar leken. Je loopt door de wereld en moet ervoor zorgen dat je zoveel mogelijk MB's verzamelt. Deze krijg je door bijvoorbeeld zip-folders kapot te slaan waar de MB's uit komen vliegen. Soms kom je een portaal tegen waar je een bepaalde hoeveelheid MB's in moet droppen om verder te kunnen gaan. Persoonlijk heb ik hier nooit problemen mee gehad. Hij vraagt dan om vijfhonderd MB, terwijl ik er meer dan drieduizend heb, dus ik kan wel wat MB's besteden.
De kracht van de engine
Hoewel ik het altijd lastig vind om in de game zelf te herkennen welke engine er gebruikt wordt, heeft Unreal Engine 5 wel één troef in handen waardoor het eenvoudig is te herkennen. De levels zijn, zoals ik al opmerkte, erg groot. Wat bijzonder is, is dat ze ook geen enkel laadscherm bevatten. Normaal zitten er bijvoorbeeld momenten in dat je een korte animatie ziet die dan fungeert als een soort laadscherm. Bij Boti komt dit nauwelijks voor en dat is iets wat met de Unreal Engine 5 zeer goed gedaan kan worden.
In oude games is het vaak duidelijk te zien. Je ziet dat een game in laagjes is opgebouwd. Op grote afstand zie je alleen maar de vage contouren van een boom, maar kom je dichter bij heeft de boom opeens takken en kom je nog dichter bij springen er blaadjes in beeld. Dit wordt ook wel pop-in genoemd. Hoe meer laagjes je gebruikt, hoe minder snel de pop-in opvalt. Alleen bij games met een zeer hoog budget, zoals Red Dead Redemption 2, zijn er zoveel laagjes ingebouwd dat het niet meer opvalt. Dit zou met Unreal Engine 5 verleden tijd moeten zijn. Deze engine rekent uit zichzelf uit hoeveel laagjes er nodig zijn om het gewenste effect te bereiken.
Dit zie je niet altijd even duidelijk terug bij Boti. Er is wel degelijk sprake van pop-in die vrij groot is. Zo duiken hier en daar opeens uit het niets hele objecten op. Van grote afstand zie je echter wel een hele hoop details en als je dichter bij komt merk je bijna niet meer dat er allemaal details bij komen. Het is best indrukwekkend dat een engine hiervoor zorgt, maar de pop-in is niet helemaal weg.
De engine maakt geen game
Je mag misschien de beste engine van dit moment gebruiken, maar dat betekent nog niet dat je een goede game hebt. Het verhaal was zeer warrig en ik heb eigenlijk niet echt een moment gehad dat ik ook maar in de gaten had waar de game over ging. Dit heeft er een beetje meemaken dat je twee sidekicks hebt die met jou meeliften. Ze praten constant tegen jou, maar als ik op dat moment lekker aan het platformen bent, stop ik niet om te luisteren wat zo'n sidekick te vertellen heeft. Als ik luisterde was het zo interessant dat ik liever het geluid gewoon uit wilde zetten, want het sloeg vaak nergens op en het hinderde alleen maar.
Wat mij ook een beetje tegenviel, zijn de instellingen. Ik heb regelmatig aangegeven dat ik de framerate hoger wilde hebben dan 60 FPS, maar hij zette iedere keer deze instelling automatisch terug. Dit is apart omdat mijn beeldscherm meer dan 200 frames per seconde aan kan. Kennelijk kan de game niet meer dan 60 FPS aan, maar dan snap ik niet helemaal waarom het wel ingesteld kan worden. Verder vond ik de grafische instellingen wat karig. Zo was er wel een optie op 'RTX' in te schakelen, waarvan ik het vermoeden heb dat het hier om ray tracing gaat. Ook was het niet duidelijk wat er werd bedoeld met Dynamic Image Schaling, was dit FSR of DLSS?
De game was heel erg eenvoudig. Over het algemeen genomen vind ik dit nooit een heel groot probleem, maar deze keer was het ook niet bepaald uitdagend. Nu kan ik mij zo voorstellen dat ik ook wel komt, omdat ik niet de doelgroep ben van dit soort games en kinderen meer de doelgroep zijn waar de ontwikkelaars rekening mee hebben gehouden. Er waren diverse eindbazen en één eindbaas zat erg slecht in elkaar en voelde aan als een grote bug. Je moest met platformen die tijdens het spelen tevoorschijn kwamen omhoog springen en daar een object vernietigen om de eindbaas te verslaan. De objecten waren echter op momenten te ver uit elkaar, waardoor ik in een poel vergif landde en dood ging. Gelukkig ging je na het openen van de savegame gewoon verder waar je gebleven was en kon je ook verder met het verslaan van de eindbaas.
Dit systeem, dat je wel vaker ziet bij games die gemaakt zijn voor co-op, heeft mij ook in grotere problemen gebracht. Er zijn hier en daar wat puzzels waarbij je plateaus moet verplaatsen van het beginpunt, waar je vandaan komt, naar een ander punt. Als ik doodging, kon ik niet verder met de game, omdat de plateaus waren verplaatst en ik niet meer bij het volgende deel van het level kwam, omdat de plateaus waren verplaatst. De oplossing was echter eenvoudig. Sluit de game af, start hem opnieuw op en laadt de savegame en de plateaus staan weer helemaal goed.
Dit komt doordat deze game overduidelijk is gemaakt om met iemand te spelen. Je ziet aan alles terug dat de ontwikkelaars ervan uit gaan dat je vrienden hebt die deze game ook heel graag willen spelen en alles in deze game is daarop gebaseerd. Dit is echter niet heel creatief gedaan, want alles is alleen te doen. Wanneer je met elkaar speelt, zul je samen een deur moeten openen, maar alleen is die door ook prima te openen en ben je niet afhankelijk van de ander. Dit maakt het dat co-op in de game erg nutteloos aanvoelt.
Conclusie:
Boti: Byteland Overclocked is een van de eerste games met Unreal Engine 5 en dit is goed te merken. De levels zijn zeer groot en er zijn geen laadmomenten nodig om de grote levels te spelen. Toch moet gezegd worden dat de game wat gebreken heeft. Er zit niet echt een uitdaging in. Ondanks dat de game is gemaakt met als doel om hem met twee personen te spelen, is er geen moment geweest dat ik het gevoel had dat het ook echt nodig was om dit ook echt te doen. Ben jij nieuwsgierig naar Unreal Engine 5 en heb je zin in een platformer die mooi is gemaakt en die niet al te moeilijk is? Dan is dit een prima game voor jou. Zeker voor de prijs die je betaalt, is dit een vermakelijke game.