Deze review brengt ons naar het Engeland van een kleine honderd jaar geleden. Dit was een hele andere tijd, waarin medicatie en vervoer veel primitiever waren. Het gevolg was dat kinderen met regelmatig terechtkwamen in een weeshuis. Zo ook Lana Benton, een jonge brunette die verblijft in Bunny Hall samen met haar vriendin Carole Simmons. Of om precies te zijn was dit ooit zo.

Een magische reis
In het niet zo verre verleden verliet Carole Bunny Hall onder mysterieuze omstandigheden. Lana maakt zich hier zorgen om en zoekt wanhopig naar informatie over haar enige echte bondgenoot in dit instituut. Die vindt ze echter op een onverwachte plek, wanneer ze in een gat valt en terechtkomt in een wereld vol pratende vogels, konijnen met een bril en een monster in een hoge hoed dat het allemaal wil verorberen.
Ik zei dat Bye Sweet Carole een horror platformer is en het duurt niet lang voor je de eerste glimpen ervan opvangt, wanneer je wordt achtervolgt door de hoge hoed en een berg tentakels. Het is niet eng in de zin van dat je ervan schrikt, maar doet meer denken aan bijvoorbeeld Ursula uit The Little Mermaid of het nummer Hellfire uit The Hunchback of Notre-Dame. Het is duister, maar het wordt niet enger dan een game als Bramble: The Mountain King of Little Nightmares III.

Met het juiste perspectief
Hiermee wil ik overigens niet zeggen dat dit een probleem is. Het is maar wat je in het spel zoekt. Een horror spel met platformelementen is heel wat anders dan een platformer met horrorelementen en Bye Sweet Carole neigt duidelijk meer naar het tweede, al moet ik zeggen dat het ook op het gebied van platformen allemaal niet heel diep gaat. Het spannendste zijn een handjevol secties waarin je moet rondsluipen terwijl een monster rondwandelt. Op die manier ga je van kamer naar kamer, om bijvoorbeeld sleutels te vinden of schakelaars om te zetten die het pad vooruit versperren, terwijl je probeert geen kabaal te maken die het monster aantrekt. Dit wordt op slimme wijze weergegeven met elementen in de omgeving, zoals porseleinen bordjes die aan de muur hangen. Storm hier als een figuurlijke olifant langs en die kelderen naar beneden met een oorverdovend kabaal. Zelfs wanneer Lana leert te transformeren in een konijn, is geduld een broodnodige schone zaak, want hoewel je sneller bent op vier poten, ga je geen monster voor blijven als je zaken moet proberen te verkennen. Haastige spoed is dus ook in deze zelden goed.
Allicht klinkt dit allemaal wat basaal en daar kan ik je geen ongelijk in geven. Chris Darril, wiens naam op het spel pronkt, wil ogenschijnlijk meer een FMV Disney-titel maken dan een traditioneel spel, waarbij de focus op het verhaal ligt. Gezien games als Detroit: Become Human en de vele visual novels die ondergetekende zelf speelt, is ook duidelijk hier niets mis mee, maar dan betekent wel dat de focus veel meer komt te liggen op de ervaring van de speler dan op de gameplay. En laat dit nu net zijn waar het spel toch nog echt wel wat steekjes laat vallen.

Moeilijk, moeilijk
Idealiter zou ik nu vertellen over de game; over hoe de magische wereld van Corolla invloed heeft op de echte wereld én welke onderliggende morele boodschap het aan de speler probeert mee te geven. Dat zouden echter spoilers van jewelste zijn. Laat het daarom volstaan dat beiden voor mij de plank missloegen. De wereld van Corolla had ik graag meer verkend, maar zien we slechts mondjesmaat, terwijl de onderliggende boodschap voor mij juist veel te veel on the nose is om echt aan te slaan. Het resultaat is een vertelsel dat je waarschijnlijk ooit terugziet in een lijstjesvideo op YouTube om je daarna vaag te herinneren dat je het in een ver verleden gespeeld hebt, maar zonder echt de details op te kunnen halen. Of details die Little Sewing Machine liever had dat we waren vergeten…
Hoe pijnlijk het ook is om te zeggen, is hetgeen wat mij het meest is bijgebleven van dit spel niet zijn grafische stijl, noch zijn verhaal of zijn gameplay. Het zijn de bugs. Tot drie keer toe heb ik opnieuw het spel van het begin moeten starten nadat ik niet verder kon, omdat puzzelelementen zich bijvoorbeeld niet hadden gereset na mijn dood en ik daardoor niet meer kon komen waar ik moest zijn. Tot negen keer toe heb ik het spel moeten herstarten omdat de autosave in dit geval mijn redding was. En vaker dan me lief is, reageerde Lana plots niet meer op sommige inputs. Als er iets destructief is voor de immersie van een verhaal, is het wel een ervaring als deze, waardoor ik het maar heel moeilijk kan aanbevelen. De game is niet slecht en heeft zo zijn interessante momenten op de pakweg zeven uur durende reis, maar niets wat diens relatief hoge prijskaartje kan verantwoorden. Zelfs de graphics niet, daar ook die elementen zo hun problemen hebben. De meest prangende vond ik persoonlijk de monden, daar die compleet niet synchroon lopen met het Engelse stemmenwerk.
Conclusie:
Een goed concept is op zich zelf niet voldoende voor een goede game. Bijna vijftien jaar ervaring als reviewer heeft me dit geleerd, maar Bye Sweet Carole is hier een goede reminder aan. Ondanks de beeldschone visuele stijl en een boeiend verhalend concept, slaagt Little Sewing Machine niet erin om de magie te vangen van de Disney-klassiekers die het probeert te emuleren. En dan hebben we het niet eens over de bugs gehad!






Reacties (0)
Deel je mening over dit artikel met andere GameQuarter-lezers
Plaats een reactie