Na het downloaden van de game en alle updates, kan de keuzestress beginnen. Deze begint eigenlijk al in het menu, want deze is compleet op de schop gegaan. We kunnen hier nu onder andere kiezen uit een arsenaal aan Call of Duty-spellen en diens modi. Na een paar dagen gebruik te hebben gemaakt van dit menu, begint het te wennen en is het eigenlijk wel fijn.
Daar stopt de keuzestress echter niet, want ga ik eerst aan de slag met de campaign, de multiplayer of toch zombies? Ook hier ontstaat een traditie, want ik heb ieder jaar moeite met het maken van deze keuze en ieder jaar wint de multiplayer het. Deze keer is daarop geen uitzondering, want dan komt er nog een terugkerend fenomeen om de hoek kijken… zoals ieder jaar zaten de eerste avond mijn vrienden al klaar om met zijn allen de multiplayer aan de tand te voelen.
Multiplayer
Laten we beginnen met een aantal belangrijke zaken omtrent de multiplayer, want deze kent bij launch maar liefst zestien maps. Wat deze levels van Black Ops 6 zo bijzonder maakt, is dat het allemaal maps zijn die we niet kennen van eerdere delen. Dat in tegenstelling tot eerdere uitgaven binnen de franchise, want daar waren terugkerende maps eerder regel dan uitzondering. Lekker verfrissend!
De diversiteit aan levels is verder prima te noemen. Zo zijn er levels in alle formaten, waarbij je in het ene level direct de confrontatie aan kunt gaan en in het andere eerst wat meer bewegingsvrijheid hebt. Het een zal je uiteraard beter liggen dan het ander, maar deze mix is ontzettend vermakelijk. De kwaliteit van de levels is echter wat anders, want deze vind ik persoonlijk niet altijd helemaal top. Ik zie tussen de nieuwe maps geen aanstaande klassieker ontstaan, zoals een Nuketown, Shoot House of Shipment. Wel moet gezegd worden dat de eerstgenoemde weldra zijn opwachting gaat maken in Black Ops 6.
Betreft de diverse modi zit je goed, want alle bekende modi zijn in de game vertegenwoordigd. Van Team Deathmatch tot aan Search & Destroy en van Domination tot aan Kill Confirmed, en ze zijn allemaal beschikbaar in zowel Core als Hardcore.
Wellicht het belangrijkste aspect hebben we nog niet besproken, want hoe speelt het en wat zegt het gevoel? Hier kan ik kort over zijn, want het speelt lekker. De time to kill lijkt nagenoeg perfect, althans voor mij. De bewegingssnelheid is prima en het nieuwe omni-movement-systeem speelt lekker. Voor zij die nog niet hebben gehoord van het omni-movement-systeem, zorgt dit systeem ervoor dat je in alle richtingen kunt duiken, sprinten en glijden, en het werkt top.
Een ander nieuwigheidje is dat je een vijand vast kunt grijpen en deze mee kunt zeulen als schild. Geen grote toevoeging, maar wel het benoemen waard.
Een bioscoopfilm
We gaan verder met de campaign, want daar valt het nodige over te zeggen. De singleplayer-ervaring is deze keer geen typische Call of Duty experience in mijn ogen en dat is in deze positief.
Het verhaal vanuit de eerdere delen is mij niet helemaal bijgebleven en inmiddels zijn er ook zoveel Call of Duty-spellen dat het ook haast niet meer bij te houden is, maar dat zegt tevens iets over de vorige delen. Het verhaal van deze editie is echter meeslepend en het hele verhaal wordt meer filmachtig gebracht dan ooit. De cinematics die daarmee over jouw scherm rollen zijn prachtig, echter zijn ze sporadisch blokkerig. Dan lijkt het alsof je internetverbinding hapert, maar dat mag de pret niet drukken.
De missies die je krijgt voorgeschoteld, starten allemaal vanuit het Safe House, een soort hub vanuit waar je de gehele singleplayer managed. De missies zijn hetgeen dat deze titel geen typische binnen de reeks maakt, want je bent meer aan het zoeken en ontdekken dan in vorige delen. Het is niet meer enkel enorm veel schieten, maar je moet soms de juiste informatie verzamelen of een accessoire zien te verkrijgen om verder te komen in het spel. De aanpak van de uit te voeren opdrachten heb je deze keer volledig zelf in de hand, want baan jij je al schietend een weg naar het doel of ga je dit volledig in stealth doen? De afwisseling en keuzes die je hierin hebt, maken het geheel vermakelijk en kunnen je beide een compleet andere ervaring geven.
Een aantal van deze missies zijn echt lineair, maar andere vinden plaats in een mini open wereld. In deze wereld kun je vrij bewegen en zelf kiezen welke opdracht je eerst uitvoert. Er zijn zelfs side missions. Deze zijn niet verplicht, maar bieden je wel leuke extra’s. Bij deze extra’s moet je denken aan wapens, oproepbare helikopters en zelfs de beschikking over bommenwerpers. Deze vrijheid geeft je echt het gevoel dat jij als speler de touwtjes in handen hebt.
Door nog wat filmpjes te kijken van de singleplayer op YouTube viel mij nog iets op. Zo zag ik dat, buiten dat je soms zelf de volgorde van je opdrachten kunt bepalen, niet iedereen exact dezelfde ervaring heeft. Zo zijn niet alleen de oplossingen van de puzzels niet voor iedereen hetzelfde, maar kunnen tegenstanders een gevecht compleet anders aanpakken. Daarnaast gebeurde er soms dingen die ik niet heb gezien en visa versa. Dat zorgt ervoor dat replayability van deze modus hoger is dan ooit en wie kan daar nu op tegen zijn?
Zombies afslachten
Treyarch heeft beloofd dat de zombie modus terug naar zijn roots zou gaan en zij hebben deze belofte zeker waargemaakt. De zombie modus is als vanouds wave, na wave, na wave zombies afschieten. Iedere wave komen er meer en sterkere zombies tevoorschijn. Een zeer uitdagende ervaring naarmate het spel vordert.
Je begint het spel met een basis wapen, welke je kunt upgraden middels pack-a-punch, waardoor het wapen steeds krachtiger wordt. Verder heb je de mogelijkheid om wapens bij te kopen. Dat kun je doen door op vaste plekken het aangegeven wapen te kopen of door je geluk te beproeven bij één van de wapenboxen. Dat kan je ontzettend sterke wapens opleveren, die al het maximale weaponlevel hebben bereikt. Wanneer je echt geluk hebt, krijg je hier de Ray Gun uit, het sterkste wapen dat je in deze modus kunt krijgen.
De modus laat zich spelen door een tot vier spelers, maar ik moet daarbij zeggen dat het plezier vele malen hoger ligt wanneer je dit met een leuke party speelt.
Conclusie
Call of Duty: Black Ops 6 is misschien wel de beste Call of Duty die we in jaren hebben gezien. Alle drie de facetten van het spel zijn erg sterk. Zo is de campaign vernieuwend en erg vermakelijk. De zombie modus keert terug naar de roots en dat maakt het niet alleen uitdagend, maar eveneens ontzettend leuk met een party. Last but not least speelt multiplayer heerlijk, de pacing is goed en het nieuwe omni-movement-systeem brengt vernieuwing.