Dead Rising: Deluxe Remaster

Dit deed ik natuurlijk in de Dead Rising: Deluxe Remaster, een verbeterde versie van dat spel, die veel meer doet een nieuw likje verf toevoegen. Hoewel de originele Dead Rising goed ontvangen werd, was er ook een hoop opbouwende kritiek over verschillende aspecten. Capcom heeft deze kritiek niet enkel gehoord, maar ook er goed naar geluisterd. Het gevolg is een game die naar een hoger niveau is getild met een hoop quality of life features, verbeterd progressiesysteem en verbeterde navigatie voor de spelers, zodat die zijn beperkte tijd ook goed kan benutten.

Beperkte tijd?

Die tijd is, voor zij dit het niet weten, beperkt omdat Frank West zich heeft laten droppen in een door zombies overspoeld winkelcentrum, met de afspraak dat hij drie dagen later opgehaald zou worden. Natuurlijk wist hij toen nog niet dat de doden er rond schuifelden, maar als de rasechte journalist die hij is, moest hij komen toen hij een tip kreeg dat in het afgelegen Wilmanette iets gaande was. In eerste instantie lijkt het redelijk onder controle. Overlevenden hebben zich in het winkelcentrum verschanst en barricades opgeworpen, waardoor de doden niet bij hun in de buurt kunnen komen. Zoals altijd is er echter iemand die het verpest en al snel staat de dood voor hun neus.

Frank is een echte professional en laat zich hier niet door afschrikken. Zelfs met een zombieplaag voor zijn neus heeft hij zijn camera paraat en is hij vastberaden om zijn verhaal te krijgen. Zo ondervraagt hij een tweetal personen die verdacht rustig zijn onder de situatie en doordat die hem doen vermoeden dat er meer speelt dan ze prijs geven, besluit hij zelf op onderzoek uit te gaan. Gewoon in zijn uppie in een winkelcentrum vol zombies.

Timing is alles

Of Frank heel moedig of heel dom is, laten we even in het midden, maar wat zeker is, is dat hij heel efficiënt is. Vrijwel alles in het winkelcentrum, van een kassa of mannequin tot een 2x4 of stalen pijp kan als wapen worden gebruikt tegen de zombies, die gelukkig lang niet zo duurzaam zijn als dat ze in de meeste media worden weergegeven. En dat is maar goed ook, want je moet heel wat meters afleggen en kunt dit niet stilletjes sluipend doen.

Zoals gezegd heeft hij geregeld dat hij in 72 uur tijd weer wordt opgehaald en die tijd is niet puur voor het verhaal. De tijd in de game tikt echt door, met een redelijk rap tempo bovendien. En hetzelfde geldt voor de gebeurtenissen of jij er nu bij bent of niet. Zowel cases die het hoofdverhaal voortstuwen als sidecontent die je naar andere overlevenden brengt, zijn tijdsgebonden en kun je volledig missen, waardoor spelers zich allicht gehaast voelen om de game te voltooien. Maak je echter niet druk. Dead Rising is bedoeld om meermaals te spelen en de ervaring en levels die je vergaart, worden meegenomen naar een volgende sessie. Ik besloot daarom al snel om gedurende mijn eerste playthrough mij te focussen op levelen, sidecontent en de map verkennen om alle geheimen te vinden die mij een volgende keer zouden helpen.

De mens als monster

Die sidecontent is waar de game écht schittert. Het hoofdverhaal is een redelijk boeiende thriller over de schaduwkant van de overheid en hoe wraak mensen tot extremen kan leiden, maar de optionele vijanden die je hiernaast kunt bevechten, zijn waar de spotlights echt op vallen. Deze psychopaths, zoals de game ze noemt, zijn karakters die geknapt zijn van een extreem stressvolle situatie. Zoiets als, ik zeg maar wat, 53.894 zombies die hun brein proberen op te peuzelen. Het gevolg is dat ze remmen losgooien, zichzelf verliezen in waanzin of proberen controle te houden in deze setting waarin dat niet kan. Het is een boeiend kijkje in hoe de menselijke psyché kan breken en meer dan het hoofdverhaal is dit wat me bij zal blijven.

Niet dat dit hoofdverhaal slecht is hoor. Ik heb het nu twee playthroughs gedaan en acht een derde en zelfs vierde voor de platinum zijn zeer waarschijnlijk. Het omleggen van zombies is een genot en de tijdsdruk, hoewel ik dit normaliter haat, geeft je een aangenaam gevoel van urgentie. Al moet ik wel zeggen dat ik begrijp waarom latere delen combo wapens toevoegde, die maken het neerhalen van hele vloten ondoden nét dat beetje leuker.

Conclusie:

Dead Rising was toen het origineel verscheen al een dijk van een game, maar ook een die een hoop eigenaardigheden had die niet altijd even goed in de smaak vielen. De Deluxe Remaster sleutelt hier aan, zonder dat de geest van het originele spel verloren gaat. Het gevolg is een uiterst degelijke zombietitel die de tands des tijds best aardig heeft doorstaan en het spelen zeker waard is.