Emio - The Smiling Man: Famicom Detective Club

In 1988 en 1989 kwamen er twee visual novels uit van Nintendo voor hun toenmalige Japanse Famicom Disk System; de Japanse NES, maar dan met een diskettestation. De serie heette heel gepast de Famicom Detective Club en de ontwikkelaar zou later veel succes krijgen met Metroid. In 2021 zijn beide games van een remake voorzien, maar nu, veertig jaar later, is het tijd voor een nieuw deel: het is tijd voor Emio - The Smiling Man.

Bijgelovige detectives

Op een donkere nacht wordt het stoffelijk overschot van Eisuke Sasaki aangetroffen vlak bij een bushokje. Over zijn hoofd is een papieren zak getrokken met een soort smiley erop getekend. Niemand heeft iets gezien of gehoord, maar meteen wordt er een link gelegd met een serie moorden van achttien jaar eerder, toen drie meisjes gewelddadig aan hun einde kwamen en gevonden werden met dezelfde soort zak om hun hoofd. Ook de lachebek mocht niet ontbreken.

Jij speelt een medewerker van de Utsugi Detective Agency. Je geeft zelf een naam aan jouw personage. Dit vond ik wel grappig. Alle namen in de game zijn enorm Japans, dus noemde ik mijn personage Kees. Dan weet ik wanneer ze het over mij hebben. Jij bent een assistent van de befaamde privédetective Shunsuke Utsugi en samen met jouw jonge vrouwelijke collega Ayumi Tachibana moet je proberen de moord op te lossen.

De moord krijgt bekendheid, omdat het lijkt op een stadslegende die enige jaren oud is. In de legende worden huilende meisjes vermoord door een man met een zak over zijn hoofd met een lachebek erop.

Vanaf hier wordt het, naar mijn bescheiden mening, heel vaag. De door iedereen gelauwerde privédetective Shunsuke Utsugi ziet direct een verband en vertrekt naar de andere kant van Japan voor meer informatie over dit broodje aap verhaal, zonder ook maar een seconde te kijken naar de feiten die op tafel liggen. Geen ondervragingen van getuigen, familie, vrienden of forensisch onderzoek. Nee, het lijkt op een verhaaltje dat jongeren elkaar vertellen rond een kampvuur, dus dan moet dat wel zijn.

Iedereen gaat er ook helemaal in mee. Dat je een geschifte privédetective hebt, die zonder dat er iemand is die hem ervoor betaalt direct ervan uit gaat dat een soort sprookje van de gebroeders Grimm wel waargebeurd moet zijn, zou nog eventueel kunnen. Maar dat ook iedereen in een vol politiebureau ervan uit gaan dat het dit wel moet zijn, is absurd.

Als assistent van de befaamde en bijgelovige privédetective geloof je ook direct dat het hier gaat om een soort monster dat het op huilende kinderen gemunt heeft. Toch ga jij met jouw directe collega op zoek naar de waarheid op een manier die je van een detective verwacht: namelijk door goed gedegen onderzoek te doen.

Duister voor Nintendo

Als je op de site van Nintendo kijkt naar de omschrijving van deze game, zie dat deze gamegigant het verhaal omschrijft als een duistere thriller. Ik moest er wel om lachen. Het verhaal is inderdaad niet zo onschuldig als Mario, maar om het een duistere thriller te noemen, is wel erg overdreven.

De grafische vormgeving is typisch voor de Japanse visual novel. Ik bedoel dit zeker als compliment. De animaties zijn kleurrijk en de personages zien er allemaal zeer goed uit. Je komt er veel tegen en ze zijn allemaal goed te onderscheiden van elkaar. Dat klinkt heel raar, maar met de ingewikkelde Japanse namen vind ik het fijn dat ik wel kan zien wie het zijn en dat is goed gedaan.

Het komt niet zo heel vaak voor dat Nintendo zelf een visual novel publiceert. Als dit typisch Japanse bedrijf iets maakt, doen ze het meestal zo goed als het kan. Het narratief is zeer goed. Alle dialogen zijn ingesproken in het Japans en het Engelse schrijfwerk kan niet beter.

Ondanks een paar kleine merkwaardigheden, zoals een privédetective die zich zomaar op een zaak gooit, is het verhaal redelijk meeslepend. Je wordt niet doodgegooid met plot twists, waar ik persoonlijk altijd wel blij van wordt. Soms mag een verhaal ook gewoon lekker doorgaan tot er echt iets gaat gebeuren en de schrijver van Emio - The Smiling Man heeft heel goed door hoe je hier balans in kunt vinden.

De game is wat aan de korte kant voor een visual novel, hoewel ik dat wel prettig vind. Ik ken games in dit genre die rustig tientallen uren duren om uit te spelen, maar dat is nu niet het geval. Ik denk dat de game prima uit te spelen is in net wat meer dan tien uur en dat is top. Het is lang genoeg om je mee te laten slepen in het hoofd van de personages, maar niet zo lang dat het uiteindelijk meer een soort uitputtingsslag wordt.

Conclusie:

Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club is een visual novel die gaat over een moord die opgelost moet worden. Het is niets nieuws, maar de uitvoering is nagenoeg perfect. Er zijn een paar details in het verhaal die ik merkwaardig vind, maar dit was op geen enkele manier zo storend dat ik wilde stoppen. Liefhebbers van Japanse visual novels zullen deze game zeker kunnen waarderen, maar daarnaast is dit denk ik een leuk instapmodel voor mensen die verder onbekend zijn met het genre.