In Eternal Strands belanden we in de Mayda. In deze fantasy-wereld was magie in het verleden prominent vertegenwoordigd, met als het centrale hub de Enclave. Ooit was deze plaats dé plek waar alle magische ontwikkelingen samenkwamen, met indrukwekkende resultaten als gevolg. Maar vijftig jaar voor aanvang van de game sloot het zich af van de buitenwereld en niemand weet waarom.
Verbannen
Het had het waarschijnlijk niet voorzien, maar diens isolatie had een enorm effect op die buitenwereld. Verschillende landen gingen met elkaar in oorlog en de wereld in zijn geheel werd in chaos gegooid. Ondertussen zijn deze conflicten gesust, maar omdat magie als de aanstichter wordt gezien, zijn beoefenaars van de kunst nu paria’s geworden. Deze zogenaamde Weavers verzamelen zich daarom in kleine groepen genaamd bands en reizen zo de wereld rond.
Natuurlijk is altijd reizen en hopen dat je niet wordt verjaagd vermoeiend. Soms wil je even kunnen settelen, zelfs als je niet van plan bent permanent te blijven. Dit is het idee van Oria’s Band wanneer ze richting de Enclave trekken. Sinds het oprekken van een magisch schild, is het omliggende gebied gevuld met intens dichte magie, welke dodelijk is voor zelfs de meeste bekwame Weavers. Maar er schijnt een veilig plekje te zijn. Deze verkennen dient als de game zijn tutorial en brengt spelers uiteindelijk door een samenloop van omstandigheden achter het schild, waarmee ze de eerste buitenstaanders zijn in de Enclave in vijftig jaar.
Van de regen in de drup
Hoewel het in theorie positief zou zijn om het hart van magische cultuur te bereiken, is het duidelijk dat de isolatie de Enclave geen goed heeft gedaan. Gebouwen zijn overgroeid door planten en verlaten, monsters rennen vrij door de straten en er is in geen velden of wegen ander intelligent leven te bekennen. Tot overmaat van ramp zit Oria’s Band in deze omstandigheden opgesloten en moesten ze een groot deel van hun voorraden buiten het schild achterlaten. Het gevolg is dat ze in survival-stand zitten in een vreemde omgeving.
Degene die het meest hiermee van doen heeft, is Brynn. Zij is de zogenaamde Point van de groep, iemand die op expeditie gaat om spullen te verzamelen, te jagen op monsters en te dienen als de frontlinie van de Band. En zoals je al kon raden, is zij het karakter dat wij als spelers onder de knoppen krijgen.
Wat te doen
De Band mag dan wel in survival-stand zitten, maar Eternal Strands is zeer zeker geen survival game. Het is een adventure-titel met een focus op combat en exploratie, waarin je als Brynn gebieden gaat verkennen om meer over de Enclave te leren en dingen te verzamelen die jouw groep nodig heeft om zich staande te houden in deze vijandige omgeving. Diezelfde spullen kun je ook gebruiken om jouw uitrusting en faciliteiten op het kamp te versterken, dus elk hoekje en gaatje verkennen voor de beste loot is daarbij een groot goed en bovendien leuk, daar maps doorspekt zijn met lore files en designs voor meer gear. Ik vermaakte me hierdoor kostelijk met de gameplay loop van het ontgrendelen van nieuwe maps en ze vervolgens van boven tot onder in kaart brengen. Helaas bleef dat niet.
Na een kleine tien à twaalf uur heb je alle gebieden vrijgespeeld die de game rijk is. De game is dan echter verre van afgelopen. Sterker nog: de main story is dan pas net begonnen. Normaliter zou dit reden zijn voor een feestje, maar daar nieuwe content vanaf dat moment schaars is, ga je vooral terug naar oude gebieden om daar voorwerpen of documenten te vinden die er blijkbaar altijd al waren, maar je eerder toevallig gemist hebt. Het laat je voelen dat de eerdere exploratie verspilde tijd was, als je daar tenminste echt tijd voor had gemaakt, en maakt het opnieuw doorkruisen van die gebieden voelen als een saaie klus, waarbij ik op den duur combat encounters zoveel mogelijk ging ontlopen.
Wat ik vaak hoor, is dat elke game tegenwoordig een RPG probeert te zijn. Hierbij kun je denken aan aspecten zoals het verzamelen van XP, uitbouwen van een skill tree en verhogen van je stats. Ik kan de kritiek begrijpen, maar persoonlijk vind ik het vaak een meerwaarde. En in het geval van Eternal Strands, miste ik het zelfs enorm.
Combat-kritiek
De reden waarom de meeste spelers het in RPG’s geen probleem vinden om te moeten backtracken, is dat vijanden die ze verslaan óf XP opleveren óf dermate veel zwakker zijn dat je er overheen walst. In deze game is de enige reden om vijanden om te leggen de loot die ze droppen, maar eens de vermoeidheid toe begint te slaan, droppen de meeste vijanden niets meer wat boeiend genoeg is om je gear mee te versterken. Daarvoor moet je je richten op schatkisten en zogenaamde Epic Hunts, negen speciale monsters die doen denken aan Shadow of the Colossus en immens intimiderend zijn als je ze voor de eerste keer tegenkomt. Helaas blijft het niet bij een keer en moet je ze zelfs allemaal minimaal drie keer doden op een specifieke wijze als je de beste spells wilt kunnen craften. Hierdoor raken ze hun impact kwijt en voelt het, net als de rest van de aanvaringen op dat moment, meer als opvulling voor het spel.
Wat hierbij niet helpt, is dat de combat ook weinig is om over naar huis te schrijven. Als Brynn krijg je gaandeweg negen magische opties tot je beschikking als je Epic Hunts velt, maar persoonlijk gebruikte ik er maar drie. Niet enkel dat, maar twee daarvan waren puur om door de wereld heen te gaan, waarmee je kunt stellen dat één spell al mijn gevechten droeg. Hiermee kun je een vijand vastzetten op diens plek, waarna een Greatsword massieve schade kan doen op een vijand die niet terug kan slaan. Je kunt de kaas bijna proeven!
Ruimte voor verbetering
Persoonlijk vind ik dit heel teleurstellend, want de game heeft oprecht goede aspecten. De wereld is boeiend en de cast is likable. De sidequests zijn in de praktijk veelal fetch quests, maar zijn verbonden aan persoonlijke gebeurtenissen van de karakters in jouw band. Denk aan huwelijksproblemen, het rouwen om een familielid, vechten met conflicterende loyaliteiten en zelfs mentale problemen die doen denken aan een vorm van OCD. De reden dat ik het eind pas na vijfentwintig uur zag, en niet ongeveer achttien uur, is omdat ik al hun verhalen beleeft wilde hebben voor de conclusie van de main story te zien. Zelfs als ik daarvoor keer op keer door dezelfde plekken moest trekken.
Men heeft zelfs een poging gedaan om dit boeiender te maken, door wisselende weersomstandigheden die een enorme impact hebben op de gebieden en welke monsters je er tegenkomt. Het is echter allemaal net niet genoeg om écht goed te zijn. Het is vermakelijk, dat zeker, maar je ziet dat men ruimte tot groei heeft. Niet enkel in hoe gameplay verbeterd had kunnen worden, maar ook in hoe de game zelf vorm is gegeven. Sommige textures lijken wel met krijt gemaakt, zoals je kunt zien in de screenshot hierboven, en ik heb behoorlijk wat grafische glitches en volledige crashes van de game gehad, naast de regelmatige diepe drops in de framerate. Toch is het wel een aanrader en hoop ik dat het succesvol is. Dit is de eerste game van deze studio en ik zou heel blij zijn om een vervolg of spirituele opvolger te zien waarin men werkt aan de minpunten, maar de sterke cast weet vast te houden. Dan is de vraag niet of door de grens van 80% wordt gebroken, maar of die van 90% wel overeind blijft.
Conclusie:
Eternal Strands zit in de rare positie dat het een hoop goed doet, maar net niet goed genoeg. Je merkt op alle fronten dat er aan ambitie en ideeën geen gebrek was, maar de uitwerking schiet net te kort om dit te laten schitteren, vooral op het front van wisselvallige performance en gameplay loop die veel te veel vertrouwd op backtracking.