Fantasian: Neo Dimension

Dat ik daarmee de juiste beslissing had genomen, daar was ik al snel van overtuigd. Het begint een tikje rommelig, met een ietwat vrouwelijk ogende dude genaamd Leo die zich bevindt in een vreemd rijk vol machines en zonder een geheugen. Context ontbreekt volledig, waardoor je je als speler in het begin nogal verloren voelt. Een bewuste keuze, zo blijkt al snel, daar dit een perfect excuus is om de dingen die een inwoner van deze wereld als basaal zou zien uit te leggen.

Hoe meer hoe beter

Eens terug aanbelandt in zijn eigen wereld, leren we bijvoorbeeld over mechteria, een goedje dat deze planeet binnendringt en daar alle organismen langzaam maar zeker assimileert. Maar wanneer we zoeken naar ons eigen verleden, krijgen we meer vragen dan antwoorden. Leo was duidelijk in iets groots verzeilt, maar wat precies is moeilijk te zeggen zonder context. Wanneer de zoektocht naar antwoorden ons echter oog in oog brengt met een boosaardige god, wordt duidelijk dat geheugenverlies geen excuus is om op onze achtersten te blijven zitten.

Op hoop van zegen trekt Leo daarom de wereld in, grijpend naar de paar vage aanwijzingen die zijn omgeving, bevindingen en gammele geheugen hem geven. Gaandeweg verzamelt hij steeds meer reisgenoten, zoals het een JRPG betaamd, en worden hun verhalen deel van de jouwe. Dit is één ding wat Fantasian veel beter doet dan menig JRPG: het maakt van elk party-lid meer dan het antwoord op een specifieke gevechtssituatie. Hiemee bedoel ik te zeggen dat ze allen tijd krijgen om zich als karakter te ontwikkelen op een manier die logisch voelt in het kader van het overkoepelende verhaal. Dat heb ik wel eens anders gezien!

Om beurten

Dit gezegd hebbende, is combat wel een fors onderdeel van Fantasian en hierbij is het niet schuw om terug te grijpen naar de klassiekers in het genre. Combat is een turn-based aangelegenheid en op een handjevol uitzonderingen na, zijn vijanden random encounters. Het is iets wat lang niet iedereen kan waarderen, maar bij mij werden wat nostalgische snaren geraakt. Bovendien doet Mistwalker ook moeite er een eigen twist aan te geven.

Op het slagveld zie je dit bijvoorbeeld door positionering. Vijanden staan op specifieke plekken en aanvallen kunnen bijvoorbeeld door een rij heen knallen, een schild omzeilen door magie af te buigen of een area of effect hebben. Het is geen drastisch groot verschil, maar het geeft gevechten iets meer een actief gevoel dan wanneer je enkel door menu’s klikt. Bovendien kan het bij boss fights een wereld van verschil maken, hetgeen niet exclusief een voor- óf nadeel is, iets waar we later in de review uitgebreid op terug zullen komen.

Op het gebied van de gevechten starten, is er ook een twist in de vorm van de dimengeon. Dit apparaat kan vijanden die een random encounter zouden triggeren vangen, mits je ze al eens bevochten en geanalyseerd hebt. Deze worden vervolgens verzameld tot ze de capaciteit van het apparaat overschrijden, waarna je één gigantisch gevecht moet leveren tegen tientallen monsters. Niet enkel is dit veel lekkerder levelen, maar hierdoor kun je juist die positionering beter uitbuiten. Doelwitten zijn er dan immers in overvloed.

Twee smaken

Met deze gameplay loop en een verhaal dat niet héél diepgaand is, maar wel lekker de vaart erin weet te houden, ben ik goed gemutst als ik kom bij een stuk dat heel erg voelt als een eind, maar dat niet is. Dit komt omdat de originele mobiele versie in tweeën was gesplitst en dit was waar het eerste deel eindigde. En dat voel je.

Deel twee gooide het al snel over een andere boeg en achteraf Googlen leerde me dat dit lang niet altijd in goede aarde viel. Ik snap helemaal waarom. De lineaire verhaalvertelling wordt plots ingeruild voor een open wereld waarin je grotendeels story events en locaties af kunt gaan op elke volgorde die je wil. Desondanks is er wel een ‘’goede’’ volgorde, want de levels van gebieden staan vast. Die volgorde vinden is echter een kriem, daar je ze niet zelden moet triggeren via sidequests, waardoor ik als een kip zonder kop evenementen aftikte. Persoonlijk vind ik dit leuk, maar Mistwalker duidelijk niet. Want als je daardoor overleveled bent als je gevechten levert, word je daar hard op afgestraft met een enorme reductie in de hoeveelheid ervaringspunten die je krijgt. Zelfs hier had ik op zich mee kunnen leven, ware het niet dat de game in deze tweede helft stukken pittiger wordt. En daarmee komen we terug bij die boss fights.

De meeste boss fights in Fantasian zijn niet van het soort big monster met big HP. Er zijn wel grote monsters en vaak hebben ze wel een hoop HP, maar de meeste hebben ieder hun eigen gimmick die je dwingt om bijvoorbeeld slim je karakters in te zetten. Dit is een van de dingen die mij positief stemde in de eerste helft van het avontuur, daar het mij dwong de snel groeiende cast volledig te benutten. In de tweede helft zakt dit nogal in, daar de boss fights voor een veel te groot deel vervallen in verschillende variaties op eindeloos minions spawnen. Specifieke karakters worden nog steeds vereist en zelfs afgedwongen in wat een al snel heel voorspelbare story loop wordt, maar het niveau en de moeilijkheidsgraad zijn plots enorm inconsistent, wat de game in een klap plots enorm frustrerend maakt.

Stel je voor

Nu schijnt het dat dit oorspronkelijk erger was. De normale moeilijkheidsgraad van Neo Dimension is al een makkelijkere versie van het origineel, welke desondanks mij meermaals dwong de controller uit frustratie weg te leggen, opdat die niet als een projectiel in mijn scherm zou eindigen. Dit is bovendien niet de enige verbetering.

Grafisch is de game flink opgepoetst om goed te ogen op grotere schermen. Het verschil is noemenswaardig, maar desondanks kan je er wel aan zien dat het met het oog op hele andere platformen ontwikkeld is. De achtergronden steken bijvoorbeeld sterk af tegenover de karakters en de plotselinge sprongen tussen camerapunten als je door de omgeving beweegt, zijn oprecht naar om naar te kijken op een scherm dat je niet in je hand kan houden. Bovendien zijn ze schijtirritant, daar Leo dan plots weer een heel andere kant op rent als waar je naar onderweg was.

Andere verbeteringen zijn voice acting, altijd een plus, meer opties voor de battle music met dank aan Square Enix en een paar aanpassingen aan de balans. Dat laatste hadden ze het beste nog verder onder de loep kunnen nemen, want de warboel waar de game mee eindigt en de uitputtingsslag die je daar moet leveren voor de boss fights hebben de goede gevoelens waar ik mee aan dit avontuur begon grotendeels naar de dimengeon gestuurd.

Conclusie:

Ik zou willen dat Neo Dimension net als het origineel in twee delen was verdeeld. Dat had een cijfer eraan hangen immers stukken makkelijker gemaakt. Nu is de eerste helft een niet bijzondere, maar wel hele degelijke JRPG die je als oudgediende met liefde zult spelen, terwijl de tweede helft een clusterfuck aan veranderingen die niet goed samenkomen en de al pittige moeilijkheidsgraad aan de verkeerde kant van de weegschaal laten eindigen. De eerste helft zou rond de 80% hebben gezeten, de tweede zo 65%. Dus laten we maar in het midden eindigen.