Heavy Rain, een titel waar veel mensen lang naar hebben uitgekeken. Is het wel een echte game, of kun je het beter een interactieve film noemen? David Cage, de grote man achter Heavy Rain noemde het onlangs een experiment. Mocht alles goed uitpakken met betrekking tot dit spel, dan gaan er zeker nieuwe games komen in het genre, anders is een game als Heavy Rain een eenmalige actie. GameQuarter heeft het spel uitgebreid getest en heeft in deze review alvast een beslissing genomen voor David Cage.
Heavy Rain vertelt het verhaal over de Origami Killer, een moordenaar die origamifiguurtjes achterlaat nadat hij een kind ontvoerd heeft. Ethan Mars is een architect en verliest door een tragisch ongeluk een van zijn zoons. Dit trekt hij zich zo aan, waardoor hij denkt dat het zijn schuld is. Na een echtscheiding raakt hij op ongelukkige wijze ook zijn tweede zoon kwijt, dankzij de Origami Killer. Vervolgens krijgt hij de kans om zijn zoon te redden, maar de vraag hierbij is: hoe ver wil hij gaan?
Naast Ethan kent Heavy Rain drie andere speelbare personages. Madison Paige is een journaliste die toevalligerwijs in het verhaal verwikkeld raakt. Als journaliste is ze bereid alles in de strijd te gooien om het mysterie te ontrafelen. Dan is er nog een privé detective, genaamd Scott Shelby. Hij is door verschillende gezinnen ingehuurd om de moordenaar op te sporen. Tot slot is er FBI-agent Norman Jayden, die ook op de zaak is ingezet. Alle vier de personages doorlopen een eigen verhaallijn, maar door diverse beslissingen zullen deze verhaallijnen elkaar meerdere malen kruisen.
Het grote sterke punt van Heavy Rain is dat het iets totaal nieuws is. Alle beslissingen, hoe groot ze ook zijn, kunnen verderop in de game tot allerlei gevolgen leiden. Soms pakt het goed uit, maar een enkele beslissing kan ook desastreuze gevolgen hebben. Gaandeweg het spel zul je je meermaals afvragen wat er gebeurd zou zijn als je het iets anders aangepakt had. Neem je wel of geen slokje van je drinken als je bij een bepaald persoon op bezoek bent? Verdenk je een bepaald persoon en confronteer je hem ermee, of houd je het even voor jezelf totdat je meer weet? Dankzij deze keuzemomenten zal Heavy Rain je aandacht van het begin tot aan het eind vast blijven houden. En daarna zelfs, want als je het spel na een uurtje of acht uitgespeeld hebt, is de drang enorm groot om opnieuw te beginnen. Gaandeweg het spel ga je hopen op een bepaald einde, maar als dat einde dan toch wat anders is dan gehoopt, ga je je afvragen welke beslissingen je verkeerd genomen hebt. Een goede reden om de game nogmaals te spelen.
Het verhaal in Heavy Rain is ijzersterk. In mijn reviews heb ik wel eens games geroemd om hun sterke verhaal, maar in het geval van Heavy Rain zal ik er nog een schepje bovenop moeten doen. Dit is namelijk een game die menig persoon zal aangrijpen en waarbij je echt meeleeft met de emoties van de personages. Daarnaast zijn er ontzettend veel plotwendingen te bespeuren. Continu heb je een potentiële verdachte in je hoofd en word je op het verkeerde been gezet. Pas op het einde van de game vallen alle puzzelstukjes in elkaar en op dat moment weet je pas wie de Origami Killer is.
Het meeslepende verhaal wordt versterkt door het prachtige uiterlijk van de game. Ieder personage is tot in detail uitgewerkt. De expressies op hun gezichten, ondersteund door de goede voice acting, zorgen ervoor dat ieder personage enorm realistisch wordt weergegeven. Het spel speelt zich af in een gure en kille stad midden in de herfst. Vallende bladeren, grauwe omgevingen en continue regenval zorgen voor de ideale setting voor het verhaal van Heavy Rain. Tijdens het spel wordt er telkens op het juiste moment een spannend muziekje ingezet, waardoor je nog dieper in het verhaal verwikkeld raakt.
De besturing van Heavy Rain is eigenlijk het enige punt waarop iets aan te merken is. Hierbij doel ik vooral op het lopen met je personage en de camerastand hierbij. Lopen doe je namelijk middels de R2-knop en de camera kun je in de meeste gevallen in twee standen zetten. Als je echter vooruit loopt met R2 en vervolgens een andere kamer in gaat, dan heb je wel eens kans dat de camera vanaf de andere kant filmt, waardoor je doodleuk weer terug loopt naar de andere kant. In sommige gevallen is dat best vervelend, want volgens mij was een vrije besturing hier best mogelijk geweest. Toch is dit slechts een heel klein smetje op het geheel, want op de meeste momenten werkt de besturing gewoon goed.
Wanneer je locaties aan het verkennen bent, is er met vele objecten en personen interactie mogelijk. Er verschijnt namelijk een knop in beeld en als je die indrukt, kun je een object bekijken of met een persoon praten. In actiescènes wordt er gebruik gemaakt van Quick Time Events. De bedoeling is dus om zo snel mogelijk te reageren op de gegeven commando’s. Deze manier van spelen past goed bij het spel, omdat de nadruk absoluut op het intense verhaal ligt. In de conversaties die je voert, zijn de te maken keuzes ook aan een knop verbonden. Deze manier van besturen klinkt een beetje passief, maar is naar mijn mening het meest geschikt voor een game als Heavy Rain.
Conclusie
Heavy Rain is intens, laat je voor moeilijke keuzes staan, zorgt ervoor dat je een sterke band met de personages ontwikkeld en vertelt een indrukwekkend verhaal. Dankzij de fantastische, herfstachtige setting en de enorm geloofwaardige en realistische personages wordt dit indrukwekkende verhaal nog sterker. Het meeste wat je doet heeft invloed op de uitkomst, waardoor je je vaak afvraagt of je wel het juiste gedaan hebt. Met die vraag in het achterhoofd is de drang op het spel vaker te spelen erg groot. Het feit dat het lopen niet altijd helemaal naar wens gaat is daarom nagenoeg te verwaarlozen. David Cage zei het al: ‘Heavy Rain is een experiment’. Wat ons betreft is dat experiment met vlag en wimpel geslaagd.
