Horizon Forbidden West: Burning Shores

Een kleine notitie vooraf: de DLC laat zich enkel starten wanneer je de main storyline hebt uitgespeeld. Voor mijn eerdere review had ik dit al eens gedaan en ik had om deze reden verwacht direct aan de slag te kunnen met de uitbreiding. Bummer! Deze jongen was namelijk zo slim geweest zijn save file van de PlayStation te verwijderen, Gelukkig vond ik in de cloud nog een opslagpunt, echter was dit niet de laatste. Dat betekende dat ik eerst nog drie hoofdstukken opnieuw mocht spelen, wat ik overigens wederom met veel plezier heb gedaan.

Eens je het verhaal uitgespeeld hebt en diens laatste missie genaamd Singularity hebt voltooid, krijg je een melding. Deze melding laat je weten dat je de laatste missie hebt volbracht en dat je moet wachten op een telefoontje van Sylens. En verrek, onze vriend belt me en vraagt om naar Tilda's mansion te komen! Nu kan ik echt aan de slag!

Here we gooo!

De DLC trapt af met een cinematic en de wederom prachtige wereld van het Verboden Westen. Deze keer richting de ‘Burning Shores’. Om gelijk een deur in te trappen, de wereld blijft echt adembenemend met mooie kleuren en interessante omgevingen.

Zodra je de controle over Aloy krijgt, kom je al snel in aanraking met Seyka, een dame met een belangrijke rol in de uitbreiding ontwikkeld door Guerilla Games. In de eerste missie ga je met haar op pad naar een toren, waarin je een pad moet zien te vinden en helemaal naar boven mag klauteren. Een soms wat vervelend klusje, die bij mij de nodige irritatie opwekte. Je moet niet alleen je pad zien te vinden, maar het klimmen en springen vraagt soms wat precisie. Een kleine misstap en je dondert zo een heel stuk naar beneden. Dit deed mij terugdenken aan de Uncharted-reeks. Of je van dit spoorzoekertje spelen en fijne vingerwerk houdt is een persoonlijke kwestie. Buiten de irritatie die het soms opwekte, moet ik toegeven dat het ook wel wat heeft.

Wat mij daarnaast direct opviel is dat ik, zeker in het begin, enorm overpowered was. Veel machines waren met één of twee pijlen neer te halen. Dat is wel te verklaren, want ik heb voor ik in aanraking kwam met deze expansion heel wat zijmissies gedaan en daardoor was mijn level vermoedelijk al aan de hoge kant voordat ik van start ging.

Op naar het station

Het verhaal voelt verder echter aan alsof iemand de trein moest halen, wat enorm jammer is. In een rap tempo volgen de missies en conversaties elkaar op, wat resulteert in een aaneenschakeling van de hoofdverhaallijn. Een verhaallijn met wat elementen die op diverse media voor de nodige commotie hebben gezorgd. Om spoilers te voorkomen laat ik de reden hiervan in het midden. Deze ophef heeft ervoor gezorgd dat op diverse media, zoals Metacritic, de DLC is onderworpen aan het bombarderen van slechte user scores. Dit fenomeen kan je bekend in de oren klinken, want dit gebeurde eerder al met The Last of Us: Part 2. Iets dat deze toevoeging evenals TLOU in mijn ogen totaal niet verdienen.

Een ander puntje van kritiek is dat het nog amper aanvoelt als een open wereld game. Dat wordt mede veroorzaakt doordat je de wereld niet echt vrij kunt verkennen. Delen van de spelwereld zijn namelijk niet toegankelijk, totdat je er in de main story bent aangekomen. Vrij verkennen zit er niet in. Een enorm contrast tot dat waar Horizon Forbidden West voor staat.

Hier valt niets te beleven

Buiten het verhaal is er in de DLC nauwelijks iets te beleven. Veel van de icoontjes uit Horizon Forbidden West ga je niet tegenkomen op de kaart van Burning Shores, zijmissies zijn er amper en er is niets nieuws voor in de plaats gekomen. Verwacht daarom geen nieuwe game-elementen.

Er zijn tevens amper nieuwe machines toegevoegd aan deze uitbreiding. Wat het wel (nog steeds) goed doet zijn de gevechten met deze machines, al zijn deze minder uitdagend door het hiervoor genoemde feit. De gevechten blijven echter een onderdeel waarin de titel van de in Amsterdam gevestigde studio uitblinkt. Het hele gevechtssysteem blijft overeind, zoals het dat ook doet in het fundament waarop het gebouwd is.

Geen Burning Shores voor PlayStation 4-bezitters

Guerilla Games maakte een tijd terug al bekend dat Horizon Forbidden West: Burning Shores geen PlayStation 4-editie zou krijgen en enkel op de nieuwste console van Sony beschikbaar is. Iets waar niet iedereen blij mee is.

En eerlijk gezegd snap ik niet zo goed waarom. Bijna de hele DLC lang is er geen moment waarop ik niet zou zien waarom het niet op de PS4 had kunnen draaien. Dat moment breekt pas aan tegen het einde van het verhaal. Misschien dat het onderwater gedeelte een probleem zou worden met de vorige generatie consoles. Het tweede moment dat ik kan bedenken is het laatste gevecht. Een enorm overweldigend gevecht wel te verstaan. Met vlagen kun je alleen maar hopen dat je het einde gaat redden. Maar of daarmee te verantwoorden is dat het niet op de eerdere generatie te spelen is… dat is aan jou.

Conclusie

Horizon Forbidden West: Burning Shores speelt zich wederom in een adembenemend mooie spelwereld af. Grafisch zit het nog steeds snor, maar het is allemaal weinig vernieuwend. De gevechten zijn net als in Horizon Forbidden West vermakelijk. Er zijn echter amper nieuwe machines toegevoegd, wat ervoor zorgt dat ze wel wat minder uitdagend zijn. De verhaallijn voelt een beetje als een sneltrein en het open wereld principe is aanzienlijk minder aanwezig dan in het hoofdspel. Het verhaal heeft bovendien wel voor commotie gezorgd. De DLC is een aardige toevoeging, maar zeker niet meer dan dat.