Kakenuke: Forward to Our Sparking Youth!

De persoon in kwestie is Tono Yuu. Hij is een tweedejaars scholier die bekendstaat om zijn koele, analytische persoonlijkheid, goede schoolprestaties en een complete apathie voor het knappere geslacht. Als we hem ontmoeten, zit hij in de klas, waar een nieuwe studente zich voorstelt. Een aantrekkelijke jonge studente, die een nogal uitgesproken mening heeft in het doorgaans zo rustige Japan. Niet vreemd dan dat iedereen haar aankijkt behalve Yuu. Dat is…tot ze hem persoonlijk aanspreekt en boos is als hij geen idee heeft wie ze is.

Blast from the past

Haar naam is Konishita Hibiki, Yuu’s kindervriendin. Toen ze jong waren, was zij degene die hem constant meenam op sleeptouw om avonturen te beleven. Niet altijd leuk voor de meer introverte, timide jongen over wie volledig heen werd gelopen. En het lijkt er niet op dat de tijd haar veranderd heeft. Op haar eerste dag verklaart ze dat ze een club op gaat richten, die feitelijk neerkomt op het hebben van lol, en dat Yuu haar rechterhand zal worden. Het antwoord ‘’nee’’ accepteert ze niet.

Deze ene gebeurtenis trapt de common route af. Hibiki is een immens storende factor in Yuu’s rustige leven, die constant de boel op stelten zet. Niet enkel door haar directe acties, maar ook de indirecte. Want door haar gedrag wordt ook Kashima Riri getriggerd, hoofd van de vrijwilligersclub, welke al tijden probeert om Yuu te rekruteren, maar genoegen nam met een afwijzing. Tot nu. Het is echter niet allemaal slecht.

Heel gewoon

Common routes in visual novels, vooral met een romantisch aspect, kunnen op verschillende manieren worden aangepakt. Globaal gezien is diens taak om verschillende karakters voor te stellen, zodat je kan beslissen op wiens character route je wil belanden, maar buiten dat kan het alle kanten op gaan. De betere titels, zoals Aoi Tori, Clover Days Plus en Mashiroiro Symphony, nemen bijvoorbeeld ruimschoots de tijd om die karakters ook al wat diepgang te geven en verschillende verhaallijnen op te zetten. Andere titels, denk aan bijvoorbeeld Secret Agent at the Knight Academy en My Klutzy Cupid, delegeren juist alles behalve een generale introductie naar de character routes, waardoor het moeilijk is om te zeggen wat voor vlees je in de kuip hebt. Kakenuke’s common route valt ergens in het midden, maar leunt gelukkig wel veel meer richting de eerste categorie.

In die common route zien spelers hoe Yuu tegen wil en dank meer interactie begint te hebben met zijn leeftijdsgenoten en daarmee wordt meegesleurd in activiteiten die je zou verwachten van iemand van zijn leeftijd. Hij zit niet plotseling kumbaya te zingen bij een kampvuur in het holst van de nacht, maar beetje bij beetje wordt hij wel uit zijn schulp getrokken en leert hij om af en toe een beetje meer lol te hebben. Het lachen vergaat hem echter snel weer, wanneer het nieuwe bestuur van de school een bom legt onder de beide clubs én zijn studiebeurs.

De rest van de common route toont hoe de conflicterende groepen hun krachten bundelen in de hoop weerstand te bieden aan de geplande veranderingen én hoe Yuu zijn privéproblemen hier op onverwachte wijze mee samenhangen. Met name het laatste vond ik persoonlijk erg boeiend tot aan de climax van de common route, die mij enorm benieuwd maakte naar hoe de verschillende character routes hier op voort zouden bouwen.

De presidenten

Nu we op dit punt aanbeland zijn, is het tijd om het over die karakters te hebben, beginnende met de twee presidenten en de dames die reeds benoemd zijn: Hibiki en Riri. Hibiki is zoals gezegd de vonk die een kettingreactie in gang zette en heeft een persoonlijkheid die dit reflecteert. Ze is voor Westerse standaarden al extreem extravert, laat staan voor Japanse, en weet wat ze wil. Het probleem is dat ze dat vaak hoe dan ook wil krijgen, zelfs als ze daarvoor compleet over anderen hun gevoelens en wensen heen moet walsen. Doorgaans doet ze dit met de beste bedoelingen, daar ze volledig overtuigd is van haar gelijk, maar haar complete gebrek aan een beetje bescheidenheid en begrip maken van haar een extreem vermoeiend persoon, hetgeen zelfs de karakters in-game beamen.

De game maakt er daarom een punt van om duidelijk te maken dat ze ondanks dit geen slecht persoon is en zelfs op momenten benijdbaar is, iets waar ik in kan komen na haar route doorlopen te hebben. Desondanks vond ik deze route de zwakste, hetgeen extra zuur is als je bekijkt dat het de enige is die Yuu als karakter wat meer uitdiept en daarom voelt als het ‘’canon’’ einde van de game. Smaak blijft echter smaak.

Riri is wat dat betreft precies het tegenovergestelde. Niet enkel is ze heel bescheiden en gericht op anderen, maar haar route is ook degene die mij het meeste aansprak. Hoewel minder spectaculair dan de andere routes, is het degene die het meest accuraat een beeld schetst van een onschuldige nieuwe liefde, inclusief alle ups en downs die daarbij horen, zoals het ontmoeten van de ouders en nerveus zijn over het nemen van verdere stappen in de relatie. Als je veel visual novels in dit genre speelt, zal dat allicht wat gewoontjes voelen, maar persoonlijk was dit juist waardoor het mij aansprak. Want als men origineel probeert te zijn, krijgen we de andere routes.

Silent seconds

Het volgende duo waar we het over gaan hebben, zijn Kaido Nagiko en Hiiragi Shiori. Twee heel verschillende karakters, die desondanks heel wat met elkaar gemeen hebben. Beide zijn ze de wat minder vocale achtergrondfiguren, die ook een minder prominente rol hebben in de common route. Nagiko is het nichtje van Hibiki en een fanatieke beoefenaar van Aikido, die stiekem haar hart ook bij een andere sport heeft liggen. Shiori is absoluut geen atletisch typje, maar heeft wel een online geheimpje. En hun beide character routes beginnen wanneer Yuu achter hun geheim komt en besluit ze erbij te steunen tot ze klaar zijn om het te delen met de groep.

Zelfontplooiing, schaamte en een behoefte aan een vertrouweling zijn heel typische ontwikkelingen in de tienertijd en daardoor bij uitstek geschikt voor een game als deze, wiens hele thema jeugd is. Zijn twee van dergelijke storylines in één game misschien een beetje overdadig? Nee, niet per se. Echter is het verloop ervan zo gelijkaardig en bovendien voorspelbaar, dat ze niet echt een impact hebben achtergelaten. Ik moest de route van Nagiko zelfs deels herspelen om zeker te weten wat ik hier schreef, gewoon omdat het niet was blijven hangen. Dat is geen goed teken!

Secret endings

Deze vier dames vormen het oorspronkelijke kwartet dat je ziet op dingen als key art, het title screen en in het keuze menu als je de eerste keer een character route moet kiezen. Het zijn echter niet de enige. Twee dames houden zich verborgen tot je respectievelijk één en alle routes hebt voltooid en zijn wat de game in mijn optiek redt.

De eerste hiervan is Tono Ritsu, het stiefzusje van Yuu, met wie hij alleen een huis deelt nu hun vader is overleden en moederlief de benen heeft genomen. Ze zijn broer en zus in elke zin van het woord, behalve hun bloedband, maar als je dat niet weet, zou je dat niet zeggen. Normaliter zou dit goed nieuws zijn, want in het altijd preutse Japan zou het maatschappelijke zelfmoord zijn als het uitkomt dat de twee niet daadwerkelijk familie zijn en zonder ouderlijk toezicht wonen. Dat wordt echter discutabel eens duidelijk wordt dat Ritsu’s flirtend geplaag richting haar broer meer is dan onschuldig geklier.

Ook hier kan ik niet anders concluderen dan dat het vaatje waaruit men tapte nog meer dan half vol is. In de storyline komt groots aan bod dat hun relatie geheim moet blijven voor de buitenwereld, maar wordt de onthulling compleet overgeslagen. Ook de afweging van de morele implicaties gaat in mijn optiek wel erg makkelijk, waardoor ik dacht dat die in het rijtje mocht waar het vorige duo ook in staat. Het is het eind van de route die het redt, want het is de enige die eindelijk vervolg geeft aan de explosieve gebeurtenissen van de common route en meer duikt in het verleden van het Tono-huishouden. Ben ik tevreden met het resultaat? Nee, ik had liever de vijandigheid van de common route doorgetrokken zien worden voor enkele spannende clashes, al begrijp ik ook dat dit niet past bij het thema van het spel.

Wie in een ander aspect van Yuu’s verleden duikt, is de afsluiter: Hijiri Kikka. Ik zei dat Hibiki voelde als het ‘’canon’’ einde, maar dat was in de context van de originele vier vrouwen. Kikka is het enige einde dat alle aspecten van de verschillende omstandigheden rondom Yuu adresseert en de titel daadwerkelijk beaamt. Haar verhaallijn is de vreemdste en in de andere vijf wordt daar al naar gehint, maar zelfs als je de plot twists al deels hebt uitgevogeld, is de uitvoering ervan lovenswaardig. Inhoudelijk kan ik er niets over zeggen, daar het zelf bij elkaar puzzelen deel van het plezier is. Weet echter wel dat deze route voor een groot deel verantwoordelijk is voor de score. Anderzijds betekent dit ook dat je je door de rest heen zal moeten werken om dit hoogtepunt te krijgen.

Over hoogtepunten gesproken!

Als je meer van Kakenuke wil zien dan de common route, zal je een patch van Nekonyans website moeten trekken en moeten toevoegen aan de Steam-installatie. Fans van games als deze weten al waarom dit is: want dat is waar de seks is.

Met uitzondering van Ritsu heeft elke route tussen de drie en vijf seksscenes erin zitten, niet zelden bestaand uit meerdere stukken artwork van hoge kwaliteit. Combineer dit met uitstekende voice acting van bekende namen in de industrie en tenzij je geen genoegen kunt nemen met de normalere dingen als oraal en paizuri, kom je hier wel mee aan je trekken. Persoonlijk had ik graag iets meer variatie gezien, al vermoed ik dat het reviewen van grote hoeveelheden games in dit genre mijn beeld daarin vertekent.

Wat daar echter los van staat, is de vertaling. Op de meeste fronten is deze uitstekend, zoals ik gewend ben van deze uitgever, maar er staan tegelijkertijd relatief veel slordigheidsfouten in. Hiermee bedoel ik dat de zin erg goed vertaald is en tegelijkertijd dat men bijvoorbeeld een woord is vergeten. Je merkt het meestal niet omdat je brein er overheen leest, maar toch blijft het wel een beetje jammer. Gezien ik er echter achttien geteld heb op bijna veertig uur aan gameplay, is het in zijn geheel genomen verwaarloosbaar.

Conclusie:

Zoals de pubertijd is Kakenuke: Forward to our Sparkling Youth een game met een hoop hoogte- en dieptepunten. De beste verhaallijnen zullen me nog tijden bijblijven, terwijl de zwakste bij het schrijven van de review al waren weggezakt. Helaas moet je door de alles heen om bij de échte climax te komen en dat heb ik niet over erotiek!