Kuroi Tsubasa

Dit merk je ook al snel bij Kuroi Tsubasa, een visual novel van uitgever Ratalaika Games. De game voelt op veel aspecten rommelig, al is dit het prominentste merkbaar bij de visuele presentatie. Laat me hierbij voorop stellen dat ik me er bewust van ben dat de game € 4,99 kost en daarom niet tegen dezelfde standaard kan worden gehouden als een Uchikano, Muv-Luv of ROBOTICS;NOTES. Mijn probleem is dan ook niet met de kwaliteit van de art, maar de wisselvalligheid ervan.

Met meerdere koks in de keuken

Hoewel het nooit het niveau van grote VN’s bereikt, heeft Kuroi Tsubasa oprecht aantrekkelijk art erin zitten. Hoofdpersoon Kureha bijvoorbeeld, evenals een still art van kinderen die voetballen, steken er met kop en schouders bovenuit. En dat is ook het probleem. Aan de andere kant heb je namelijk ook baas Tanaka en een still art tijdens het eind van de game, die ogen alsof een DeviantArt-amateur een draw from memory challenge heeft gedaan. Wanneer de art zo verschillend is en dergelijke karakters tegenover elkaar staan in een scène, is dat behoorlijk storend en afleidend. Het is alsof meerdere tekenaars de karakters voor dit spel hebben gemaakt, maar ze niet kritiek op elkaars werk mochten geven of zelfs mochten schakelen voor enige vorm van uniformiteit.

De achtergronden zijn dan weer doorgaans beter, maar ogen ook bijzonder generiek. Het zou me dus niet verbazen als dit stock images zouden zijn. Zelfs als dat niet zo is, is het niets om over naar huis te schrijven, zij het om te pochen of klagen.

Storytelling

Eenzelfde opmerking kan worden gemaakt over het verhaal, welke je in een uur of vijf kunt voltooien. Dat is een meer dan respectabele lengte voor een game in dit prijssegment, maar het is veel te kort voor het verhaal dat het wil vertellen.

Dit verhaal draait om Blackwing, een demoon die naar de aarde is gekomen om te luieren in de zon. Om dit te kunnen doen, heeft hij een voedingsbron nodig, een mens met positieve emoties om hem in leven te houden. Die vindt hij in Kureha, maar niet voor hij kortstondig de controle over zijn krachten verliest en een fragment van zijn ziel het op een lopen zet. Dat zal wel geen probleem zijn toch?

Tot niemands verbazing is het dat wel. Waar Blackwing zich voedt op positieve emoties, klampt zijn schaduw zich vast aan negatieve gevoelens. Het zoekt mensen met diepgewortelde trauma’s en wensen, en vervult deze op een verdraaide manier. Een jonge vrouw die graag comfortabel willen kunnen leven na een jeugd vol geldzorgen, steelt bijvoorbeeld alles waar ze haar handen op kan krijgen. Het is aan Kureha en Blackwing om dit te stoppen met een flinke lading positiviteit.

Verdeel en verlies

Het concept is boeiend. Het doet een beetje denken aan Persona 4: Golden of Blue Reflection 2. Maar waar die games drie tot vijf uur uitrekten per karakter, drukt Kuroi Tsubasa er in vijf uur vijf karakters, de groei van de hoofdpersoon en een tweetal sidecharacters doorheen. Het gevolg is dat je een hoop realistische mentale worstelingen aanschouwt, die niet voldoende tijd krijgen om echt diepgaand verkend te worden. De resulterende game is er een waarvan je ziet wat het kan kunnen worden, maar waar de ambitie en realiteit net zo mismatched zijn als het artwork.

Conclusie:

Ik kan zien wat men voor ogen had, maar wat we krijgen is een game die op veel fronten tekortschiet. Dit maakt er geen slechte game van, maar meer dan een vergeetbare ervaring die je er in een middag doorheen jaagt is het ook niet.