Luigi is een baas! Zo, dat is eruit. Ik heb in mijn leven ontzettend veel Mariogames gespeeld, waarvan de één nog beter was dan de andere, maar als je puur naar het personage Mario kijkt, dan kun je al snel concluderen dat het een vrij vlak personage is. Sinds 2002, het jaar dat Luigi’s Mansion voor de GameCube uitkwam, is Mario’s broer Luigi steeds meer in de spotlights gezet. Nintendo zag waarschijnlijk al in dat hij als personage ontzettend veel potentie heeft en heeft nu, in het jaar 2013, de eerste echte topper met Luigi in de hoofdrol uitgebracht. Luigi’s Mansion 2 is een geweldige game!
In de gloednieuwe game voor de Nintendo 3DS wordt Luigi voor de tweede maal op pad gestuurd om op spokenjacht te gaan. Dit keer is de Dark Moon in stukken gebroken en verdeeld over vijf spookhuizen. Doctor K-Wibus (in de Engelse games E-Gadd) wil de Dark Moon in ere herstellen en gebruikt Luigi om de stukken terug te halen. Gewapend met een aantal flashlights en de bekende stofzuiger moet Luigi zijn angsten overwinnen om spoken te vangen en orde op zaken stellen.
Dat Luigi bang is, dat wisten we al uit de vorige Luigi’s Mansion, maar in die game heeft hij zijn angsten nog niet geheel weten te overwinnen. Hij doet het namelijk nog steeds in zijn broek voor spoken in enge huizen. Dat is direct een van de sterke punten uit Luigi’s Mansion 2, want het angstige karakter van Mario’s broer wordt ontzettend goed neergezet. Het zenuwachtig mee neuriën op de bekende tune van de game, het bibberen, de knikkende knietjes en het constant schrikken van alles dat beweegt of geluid maakt is geweldig om te zien. Het maakt Luigi misschien wel het meest aansprekende personage in een Nintendogame ooit.
Dat komt vooral vanwege de enorme dosis humor die daarmee gepaard gaat. Het leukste, steeds terugkerende voorbeeld, is de 3DS die K-Wibus meegeeft aan Luigi, zodat hij contact met de spookjager kan zoeken. Deze heeft de tune van het spel als ringtone en telkens als ie afgaat, schrikt Luigi zich het leplazarus, waarna hij steeds gortdroog opneemt met: “ Yhellooooww???” Maar de game zit propvol met nog meer van dat soort humor. Denk bijvoorbeeld aan een scene waarin je een douchegordijn wegzuigt met je stofzuiger. Hier betrap je net een spook dat zich aan het douchen is. Het gevolg: zowel Luigi als het spook schrikken zich kapot.
Dat brengt me gelijk bij het feit dat Luigi’s Mansion 2, ondanks dat het een game is waarin je op spoken jaagt, helemaal niet eng bedoeld is. Het is gewoon een leuk avonturenspel waarin allerlei unieke gameplayelementen voorgeschoteld worden. Zo ben je veelal bezig met het vangen van spoken, maar moet je tussendoor continu vindingrijke puzzels oplossen om een stukje verder te komen. Tijdens deze puzzels zuig je allerlei objecten weg om spullen te vinden, verbrand je spinnenwebben, vul je emmers water om planten te besproeien en vervolgens te laten groeien en kom je steeds weer nieuwe unieke ideeën tegen.
Af en toe is het lastig, omdat sommige doorgangen goed verstopt zijn en je nooit hints krijgt, maar dat zorgt er wel voor dat je geen plekje onbezocht laat. In tegenstelling tot het eerste deel, bestaat dit deel niet uit één groot huis, maar uit een vijftal kleinere huizen met een duidelijke missiestructuur. Na iedere missie kom je terug bij K-Wibus, die je vervolgens naar de volgende missie teleporteert. Er zijn meerdere missies per huis, maar door de slimme indeling van de missies en de huizen, is het niet zo dat je oneindig vaak dezelfde ruimte hoeft te bezoeken.
De verschillende plekken die je bezoekt tijdens de game variëren enorm. Je komt bijvoorbeeld in een kelder met grote spinnen, in een graftombe, op een begraafplaats, in een bibliotheek en in een tuin met vleesetende planten. Je hebt geen enkele keer het gevoel dat de omgevingen eentonig worden. Daarnaast zien ze er ontzettend mooi uit. De eerste Luigi’s Mansion werd geroemd om de fantastische lichteffecten, zoals het schijnen met de zaklamp. Deze effecten zijn in het tweede deel opnieuw ontzettend goed uitgewerkt en dan ook nog eens in 3D. Het geluid, met als toppunten de geweldige tune en de zenuwachtige woordjes en geluidjes die Luigi uitkraamt, is ook dik in orde.
Met vijf verschillende huizen en meerdere missies per huis, rekent Luigi’s Mansion 2 af met het minpunt van zijn voorganger, welke aan de korte kant was. De (online) co-op mode van het spel, waarin je met maximaal vier personen spoken in een toren te lijf gaat, draagt ook bij aan de lengte van het spel. Bovendien is het erg leuk en vrij pittig om te spelen. Een goede samenwerking tussen jou en je medespelers is een vereiste om de puzzels op te lossen en alle spoken zo snel mogelijk te vangen.
Kent Luigi’s Mansion 2 dan geen minpunten? Jawel, maar we mogen van geluk spreken dat het er eigenlijk maar één is. De knopindeling is namelijk niet ideaal. Om spoken te vangen, moet je ze namelijk eerst laten schrikken met de zaklamp, om het vervolgens met je stofzuiger naar binnen te zuigen. Tussendoor moet je ook nog eens aanvallen van andere spoken ontwijken, waardoor je af en toe het gevoel hebt dat je vingers bewegingen moeten maken die ze eigenlijk niet kunnen. Het went wel na een tijdje spelen, maar het had absoluut beter gekund.
Conclusie
Luigi’s Mansion is misschien wel de beste 3DS-game die ik tot nu toe heb mogen spelen. Het vangen van spoken en het oplossen van de vele puzzels is erg sterk uitgewerkt en wordt nooit eentonig. Daarnaast zorgt de humor die Luigi als personage met zich meebrengt voor enorm veel lachwekkende momenten. Het spel ziet er tevens bijzonder goed uit en heeft een alleraardigste multiplayer mode. Heb je een Nintendo 3DS en houd je normaal gesproken van de games die Nintendo uitbrengt, dan is Luigi’s Mansion 2 er één die het aanschaffen dubbel en dwars waard is.