Deze game, hoewel geen visual novel, is een spirituele opvolger van de Danganronpa-serie. Het heeft dezelfde opvallende artstyle, dezelfde knallende muziek, dezelfde grimmige ondertonen en soortgelijke gameplay. Alleen een zekere beer is nergens te bekennen, maar in plaats daarvan krijgen we een Death God.
Odd one out
Deze Death God is de partner van Yuma Kokohead, onze hoofdpersoon van dienst en een detective-in-training voor de World Detective Organisation. Hij ontwaakt aan het begin van onze game in een kamer bij een treinstation, maar kan zich niet herinneren wie hij is en wat hij daar deed. Enkel door zijn zakken door te kijken, leert hij dat hij een trein dient te halen en na het trekken van een sprintje, slaagt hij hierin.
Dat dit geen rustige treinreis gaat worden, wordt al snel duidelijk. Op het voertuig zijn naast jou vijf detectives van de WDO, hetgeen vreemd is. De instructies gaven immers aan dat er vijf speurneuzen zouden worden gestuurd. Één persoon is dus niet wie die claimt te zijn. Jij, als de laatkomer zonder geheugen, bent de logische verdachte, maar krijgt het voordeel van de twijfel. Hierdoor overleef je lang genoeg om op vijf lijken te stuiten van de detectives waar je eerder nog mee aan het babbelen was.
Onzichtbare kletskous
Het is hier waar onze partner haar kracht laat zien. Als een detective zijnde is het jouw taak om de waarheid te achterhalen, opdat je ontdekt wie jouw collega’s heeft omgelegd. Je doorloopt de hele trein om sporen en aanwijzingen te verzamelen, al kletsend met de Death God. Zij stelt je vragen die je helpen om concrete conclusies te formuleren, al is ze ook vaak gewoon een bijdehandje die niets snapt van menselijke normen en waarden. Ze is echter onmisbaar eens je klaar bent met jouw onderzoek.
De trein die je besteeg, brengt je namelijk naar Kansai Ward. Deze stad werd drie jaar geleden geïsoleerd van de wereld door de Amaterasu Corporation, welke het met ijzeren vuist regeert door middel van de Peacekeepers. De militante tak van het bedrijf maakt feitelijk de boel uit en is niet gediend van bemoeienis van buitenaf. Keer op keer kom je daarom lijnrecht tegenover hun personeel te staan, dat geweld niet schuwt om onhandige waarheden te verbergen. Op zo’n moment kan onze partner de tijd stilzetten en ons meenemen naar het Mystery Labyrinth.
Trippin’
Mystery Labyrinths zijn de feitelijke kern van de gameplay van RAIN CODE en nemen de plek van Class Trials van Danganronpa in. Deze fysieke manifestaties van een mysterie vereisen dat Yuma en zijn opeens veel beter te behappen partner de waarheid ontrafelen door obstakels te overwinnen die het fenomeen voor hun voeten werpt. Dit klinkt imposant, maar feitelijk komt het neer op enkele minigames waarin je bijvoorbeeld vragen beantwoordt (al dan niet op een timer), in discussie gaat met een persoon die je onderzoek tegenwerkt of een woord moet raden. Doorgaans moet je hiervoor logisch redeneren en / of je beweringen onderbouwen met bewijsstukken. Fouten maken kost je HP, maar je moet oprecht je best doen wil je die balk geleegd krijgen, zelfs als je niet weet wat het juiste antwoord is. Dat is echter onwaarschijnlijk.
Het maken van een goede detective-titel kan erg lastig zijn. Je wil enerzijds dat spelers aanwijzingen correct interpreteren, zodat een antwoord van een mysterie niet gevoelsmatig uit de lucht komt vallen. Anderzijds wil je ook niet dat het allemaal té duidelijk is, daar het aha-moment een belangrijke reden is voor velen om een detective game te spelen. RAIN CODE is veel te veel doorgeslagen richting de eerste. Van de zes cases die de game rijk is, kon ik er vijf al oplossen voor het Mystery Labirinth zelfs maar begonnen was. Niet elk klein detail, maar wel zo’n 90%, waardoor het immens frustrerend is als deze zogenaamde detective simpele observeringen niet maakt en dat je tot treurens toe hebt moeten zien hoe hij peinst over voor de speler zijn gevoel overduidelijke kwesties.
Washed out
Als jij ook een aardig robbertje detective uit kan hangen, zal je aan deze tekst reeds genoeg hebben om te zien hoe problematisch dit gebrek is. Een detective moet het hebben van zijn mysterie en games als deze hebben een onderliggende rode draad waar naar opgebouwd wordt. Maar met vijf van de zes cases die je van mijlenver ziet aankomen, is de kans groot dat deze grote plot twist niet nummertje zes is. Ook dat is spijtig genoeg juist. Het verhaal dat het spel vertelt, weet daardoor geen snaren te raken en liet mijn gevoel het weer in de game reflecteren: een eindeloze grauwe lucht, met de opvallend kale en kleine spelwereld, eendimensionale karakters en teleurstellende sidequests als de druppels die naar onderen vallen.
Toch moet ik niet helemaal negatief zijn. Niet enkel is de game zelfs met dit alles best vermakelijk, maar deze nieuwe Plus-versie bevat zelfs een paar nieuwe cases die je voorheen als DLC moest kopen. Het maakt de tekortkomingen niet goed, maar het is tenminste een beetje zon na de buien.
Conclusie:
Master Detective Archives: RAIN CODE is als zijnde een detective redelijk vermakelijk. Het is niet zo bizar of memorabel als Danganronpa, noch is diens cast zo sterk, maar wie meer wil dan de zoveelste Sherlock Holmes-titel kan hier best een paar dagen mee om krijgen met getemperde verwachtingen.
