Monochrome Mobius: Rights and Wrongs Forgotten

Met het oog daarop zou je denken dat dit een gevalletje is waarin MM het universum deelt, maar geen directe connecties heeft. Dit is onjuist. Je ontmoet meerdere jongere versies van karakters uit Utawarerumono-titels die zich later in de tijdlijn afspelen en bepaalde concepten en termen worden nauwelijks uitgelegd omdat men er vanuit lijkt te gaan dat je bekend bent met de hoofdserie. Hou daar rekening mee voordat je op dit avontuur gaat in het Yamato Empire.

Je moet het maar geloven

Dit avontuur is het avontuur van Oshtor, de zoon van Pashpakur. Pashpakur was een van de Pillar Generals, de top van het leger van dit rijk, die het leven liet toen Oshtor nog jong was. Althans, dat is wat hij geloofde. Die waarheid wordt echter op de proef gesteld met de komst van Shunya, een jonge vrouw die beweert dezelfde vader te hebben en duidelijke invloeden van hem vertoond. Was papalief een schuine schaatser? Allicht, maar dat is niet wat Oshtors aandacht trekt. Volgens Shunya is vader levend en wel in een ver land genaamd Arva Shulan. Geloofwaardig klinkt het niet, echter eens wanneer geconfronteerd met bewijs vergezeld hij haar op een reis naar huis.

Deze reis is wat je kunt zien als de eerste helft van Monochrome Mobius. Centraal staan de geheimen van deze wereld en hoe deze relateren naar Pashpakur. Daar de karakters al net zo weinig weten als wij als spelers, leer je samen over hoe de vork daadwerkelijk in de steel zit. Hierdoor werd mijn aandacht vastgehouden en in een steeds sterkere houdgreep genomen tot het einde van deze akte. Dan wordt deze Utawarerumono spin-off opeens een heel ander beestje.

Verschoten kruit

Eens het initiële doel behaald is, veranderd de toon van Monochrome Mobius drastisch. Het daddy-drama van Oshtor en Shunya is nog aanwezig, maar schuift naar de achtergrond voor een verhaal over vriendschap, persoonlijke groei en het vinden van een doel. Het is een serie korte verhalen met grote timeskips, weinig combat als je sidequests niet actief nastreeft en een hele hoop voorwerk voor de slotscène. Van de drie aktes was het de kortste, maar voelde het als de langste, puur omdat de pacing in mijn optiek het verhaal niet ten goede kwam. Het gevolg was een vertelling die, hoewel oprecht hilarisch op momenten, niet op gelijke voet kan staan met het begin óf het eind.

Ik was na dit middenstuk dan ook bang dat Monochrome Mobius al zijn kruit verschoten had in het begin, als een marathonrenner die uit de startblokken schiet met een sprintje. Gelukkig bleek dat een onterechte angst, daar de spanning van de eerste akte en de humor van de tweede elkaar halverwege ontmoeten in de finale, al blijft ondanks dat het begin wel het meest interessante deel van de hele game als je het mij vraagt.

In de derde en laatste akte moeten Oshtor en zijn vrienden leren op zichzelf te staan en een eigen pad naar de toekomst te plaveien. Het verhaal draait om eer, plichtsgevoel en brengt de arcs van drie van de vier party-leden tot een bevredigend eind. Dit gaat gepaard met vele grotere dungeons dan we in de rest van de game zagen, wat op zijn beurt betekent dat er een veel grotere focus op combat ligt. Persoonlijk had ik daar geen probleem mee, al zegt iets me dat die combat de reden is dat Monochrome Mobius de naam van zijn grote broer niet mag dragen. Combat in MM is immers heel wat anders dan wat we gewend zijn van de hoofdserie.

Round Round Baby, Round Round

Waar Utawarerumono een isometric tactical RPG-serie is met Visual Novel-elementen, is Monochrome Mobius een typische JRPG met een hoop cutscenes in plaats van still images. Combat is in principe een turn-based-aangelegenheid, met de action ring als diens onderscheidende factor. Deze ringen kun je zien als de turn order en bepaalde aanvallen en acties kunnen deze beïnvloeden. Zo kunnen sommige aanvallen vijanden een stuk naar achter duwen op de ring en kun je stijgen naar een hogere ring als je een vijand aanvalt die stunned is of Ascend kiezen als je in een gevecht de Overzeal-balk hebt gevuld. Een hogere ring is kleiner en je maakt er dus sneller een ronde op om aan te mogen vallen. Idealiter stijgen jouw karakters daarom naar een hogere ring, terwijl je vijanden op de laagste houdt.

Het concept ervan is leuk, vooral daar er gems op ringen kunnen spawnen, die bijvoorbeeld de Overzeal-balk vullen of MP herstellen, echter in de praktijk merkte ik al snel dat je te weinig kunt voorspellen hoe dingen gaan lopen om hier actief op te sturen. Je stijgt dus wanneer je de kans hebt en laat het verder grotendeels links liggen, waardoor het geen meerwaarde heeft voor combat en er zelfs aan afdoet. (De)buffs beïnvloeden namelijk vaak een deel van de action ring, waardoor je dingen goed moet timen om ervan te profiteren. Maar omdat dat niet betrouwbaar kan, doe je daar niets mee.

Kleine dingetjes

Met deze informatie uit de weg, hebben we de belangrijkste aspecten van Monochrome Mobius besproken. Toch zijn er nog wat kleine dingetjes, helaas grotendeels minpunten, waarvan ik vind dat ze benoemd moeten worden. Zo had ik wat problemen met hoe snel karakters levelen. Als je alle sidecontent doet en elke vijand op je pad verslaat in de main story line, zul je merken dat je altijd prima gematched bent met de vijanden die het spel je voorschotelt. Sidecontent is echter iets waar niet iedereen op zit te wachten, vooral daar het spel je weinig meer dan een richtlijn geeft over waar je heen moet en geen quest marker toont tot je er bent, waardoor je soms zult moeten grinden. En dan pas merk je op hoe langzaam levelen in deze game gaat. Het is niet zo erg als in een MMO, maar het gaat wel wat langzamer dan ik gewend ben van dit soort titels. Daar staat wel tegenover dat als je fanatiek alles verkent en daardoor overleveled bent, je karakters in de overworld kunt doden zonder een gevecht te starten, waarbij je wel gewoon de XP en items krijgt.

Ook op het technische vlak heb ik iets te mekkeren, daar Monochrome Mobius opvallend veel en vooral relatief lange laadschermen heeft. Op PS5 laden games als Forspoken en Spider-Man vrijwel direct, dus waarom deze titel er moeite mee heeft is mij een raadsel. Immers is het zeker geen lelijk spel – op de soms vreemde monden in cutscenes na – maar ook niets wat de PS5 echt tot het uiterste zal drijven. Vooral aan het eind van dit ruim dertig uur durende avontuur is dit hinderlijk, daar elke kamer van de laatste dungeon komt met een laadscherm en je er heel veel tussen op en neer moet rennen om puzzels op te lossen. Gelukkig is dat echter slechts een kleine domper op een verder vermakelijke JRPG.

Conclusie:

Een verhaal met een duidelijke dip in het midden en een combat-systeem wiens unique selling point niet goed uit de verf komt, zorgen ervoor dat Monochrome Mobius als een JRPG niet boven de meute uit kan komen. Desondanks is het een prima titel voor zij die het genre een warm hart toedragen, met oprecht hilarische en pakkende momenten. Een sequel wordt aan het einde geteased en laten we hopen dat ze daarin genoeg kunnen tweaken om volgende keer de magische grens van 80% te kunnen passeren.