Need for Speed: Unbound

Ik woon in Zoetermeer. Deze stad ligt aan de snelweg, heeft een flinke plas water waar je kunt zwemmen en verder ligt het ideaal tussen grotere en belangrijkere steden in. Het is er goed wonen, want er gebeurd nooit wat. Er zijn weinig bezienswaardigheden, maar het is ook niet dat er iets niet deugt. Met andere woorden: het is een stad zonder ziel. Need for Speed: Unbound speelt zich af in Lakeshore. Een Amerikaanse stad die precies hetzelfde gevoel geeft als Zoetermeer. Het is een stad waar je doorheen kunt rijden met een snelweg in de buurt, maar er is verder niets wat de stad kleur geeft. De inwoners van Lakeshore hebben hier iets op gevonden: de ene helft van Lakeshore werkt bij de politie en de andere doet aan illegale straatraces.

De game begint met het maken van je personage. Je kunt kiezen hoe je eruitziet en hoe je heet, welke huidskleur je hebt en wat voor kleren je aan hebt. Ook kies je voor de eerste paar races een auto. Als dit is gedaan ga je de weg op. Samen met je partner Yaz ga je het avontuur aan in de wereld van illegale straatraces. Je wordt hierbij geholpen door Rydell, die een garage heeft met de naam Rydell's Rides. Via Rydell weet je aan een auto te komen waar je mee kunt racen, echter net op het moment dat je succes boekt, wordt je auto en al het geld dat je hebt verdiend gestolen. Met niets meer in handen is het hoofdpersonage het vertrouwen in de wereld kwijt tot hij twee jaar later het opnieuw wil proberen. Dit is ook het moment dat de proloog afgelopen is en dat de game echt begint.

Het blijkt dat na twee jaar races worden georganiseerd die bestaan uit drie qualifiers en een finale. Iedere week is er een nieuwe qualifier en je kunt dan ook zeggen dat het verhaal vier weken duurt. Om mee te doen moet je voor iedere qualifier een startbedrag betalen en heb je een auto nodig die überhaupt mee kan doen, iets wat niet zomaar gaat. Samen met Rydell en Tess, je 'coole' partner, zin je op wraak.

Een week heeft zeven dagen

Eigenlijk rij je altijd voor de eerstvolgende qualifier. Een week heeft zeven dagen en iedere dag bestaat uit een dag en een nacht. Tot zover ook het realisme in Need for Speed, want voor de rest heeft de game maling aan werkelijk alle natuurkundige wetten die de wereld rijk is. De dag van de qualifier bestaat uit één sessie. Je hebt dan ook twaalf sessies om genoeg geld bij elkaar te sprokkelen om je auto maximaal op te voeren en het entreegeld voor de eerstvolgende qualifier bij elkaar te rapen.

Een dagdeel begint altijd in de garage, waar je de auto kunt kiezen waarmee je Lakeshore onveilig wilt maken en je de auto van upgrades kan voorzien. Je kunt hem het uiterlijk geven wat je graag wilt en je kunt sleutelen aan de motor om de auto zo snel mogelijk te maken. Als dit eenmaal naar wens is, verlaat je de garage. Iedere dag zijn er andere Meetups. Dit zijn bijeenkomsten waarvandaan races worden georganiseerd. Iedere race verdien je geld, maar genereer je ook heat. Met heat wordt de mate bepaald waarin de politie naar je zoekt. Er zijn vijf niveaus. Heb jij één heat, dan gaat de politie op je reageren, maar op een relatief laag pitje. Heb je de maximale vijf heat, dan gooien ze hun hele jeugdtrauma over je heen. Helikopters, politie-Lamborgini's, heel sterke politieauto's en het liefst allemaal tegelijk. Je zult dan ook een beetje voorzichtig moeten rijden, want voor je het weet zit er constant een politiewagen in je nek. Iets wat ik als bijzonder vervelend heb ervaren. In het begin is het leuk om de politie van je af te schudden, maar als dit ieder dagdeel op zijn minst tweemaal gebeurd, word ik er gek van en verlies ik het plezier in het spelen.

Door de races verdien je geld. Je hoeft niet per sé te winnen, zolang je maar na een week genoeg geld hebt om de qualifier te kunnen betalen. Hoe meer je wint, hoe betere upgrades je kunt kopen en dat levert een betere kans op om te winnen. Het geld dat je met een race verdient, gaat naar een reservepot. Wanneer je denkt dat je klaar bent met het dagdeel, ga je naar één van de onderduikadressen en is het dagdeel afgelopen. Het geld komt nu ook echt op je rekening te staan, waarna je het uit kan geven. Word je opgepakt door de politie, dan gaan alle reserves weg. Dit kan heel zuur zijn als je veel geld bij elkaar hebt gesprokkeld.

Arcade racer

Need for Speed is een typische arcade racer. De vangrail bestaat wel, maar functioneert als lucht in deze game. Je rijdt er dwars doorheen zonder ook maar snelheid te verliezen. Alleen betonnen wegranden en gebouwen houden je tegen, voor de rest ben je een onstopbare natuurkracht. Wonder boven wonder is ook de auto bijna niet kapot te krijgen. Als je met tweehonderd kilometer per uur tegen een betonnen muur aanrijdt, zie je een kruis in beeld komen, wordt je auto naar de rand van de weg verplaatst en rij je verder alsof er niets is gebeurd. Realisme is ver te zoeken in deze game, maar dat is verder geen probleem. Ook met volle snelheid een scherpe bocht ingaan betekent niet dat jouw ragbak uit de bocht vliegt.

Het racen in deze game heeft iets geweldigs. Je rijdt op een gewone weg en je moet de tegenliggers en ander verkeer vermijden. Dat klinkt gemakkelijk, tot je met 220 kilometer per uur door de stad rijdt. Hoe gemakkelijk de besturing ook is, het is erg moeilijk om niets te raken en absoluut een uitdaging. De races zijn een fantastisch spektakel. Ik had eerst verwacht dat ik gegarandeerd wel zou kunnen winnen, maar dat is zeker niet het geval. De tegenstanders zorgen voor een moeilijke tijd en je moet een flinke ragbak hebben om überhaupt een kans op de eerst plaats te krijgen.

Zoals iedere Need for Speed game heeft ook Unbound een NOS-optie. Dit is een soort gas die ervoor zorgt dat je heel even extra snel gaat. Nu heb je standaard een bepaalde hoeveelheid en als je die gebruikt, wordt deze langzaam bijgevuld. Wanneer je echter drift, met vier wielen van de grond bent, een tegenligger net niet raakt, of een politie vol raakt of in de slipstream van de tegenstander rijdt krijg je extra boost in de NOS. Tactisch gebruikmaken van deze bonus is het verschil tussen winnen en verliezen. Het eerste wat je dan ook moet doen als je de game gaat spelen, is leren hoe dit systeem werkt. Als je het eenmaal goed begrijpt, en dat duurt niet al te lang, kun je al vrij snel alles winnen, hoe goed de tegenstander ook is.

Oudere schrijvers voor een jonger publiek

Hoewel het een game is met heel veel gameplay en weinig verhaal, komt het nog best veel voor dat er tegen je gepraat wordt en daar zit wel bij mij een vrij vervelend punt. De schrijvers willen overduidelijk graag een wat jonger publiek trekken. Dit merk je aan de muziek, dat vooral uit hiphop bestaat. Het is nog beter te horen aan de dialogen. Die zijn geschreven door mensen die in hun jeugd nog DOOM hebben gespeeld en nu dus rond de veertig zullen zijn, maar proberen zich te plaatsen in kinderen van zestien jaar. Wat je krijgt, is een totaal verknipt taalgebruik dat zo ongeloofwaardig 'cool' overkomt dat het niet eens meer grappig is. Ik heb pijn aan mijn oren gekregen door de slechte dialogen. Het hielp ook niet dat de mensen veel te onnatuurlijk hip waren. Iedere keer als Tess haar mond open trok, kreeg ik de neiging mijn controller naar mijn scherm te gooien. Niet omdat ik agressief word, maar puur als reflex, zoals je een vies gezicht trekt bij het eten van bedorven voedsel. Een game die zijn best doet er wat van te maken kan ik het vergeven als de dialogen niet helemaal goed zijn, maar bij Criterion is hier is heel bewust voor gekozen en dat doet pijn. Het haalde me volledig uit de game. Ik wilde een review maken van de game en moest daarmee het verhaal wel volgen, maar als je graag niet wakker wilt liggen 's nachts, dan is het te adviseren om het verhaal te skippen. Het stelt bij voorbaat al niet zoveel voor.

Als we het dan toch over de te coole personages hebben, dan wil ik ook een melding maken over de art direction waarvoor gekozen is. Een deel van de game is namelijk als een soort anime in de wereld gedrukt. Dit zie je weleens vaker bij Japanse games en die kunnen het, maar het valt en beetje buiten de pas in een racegame. De game ziet er grafisch uit als een game van deze tijd. Mooie bespiegelingen op een nat wegdek, snelle gameplay, mooie verlichting. Het is precies wat je van een deze game van dit kaliber verwacht. Als er een cutscene komt, dan lopen daar 2D-animatiefiguren rond die stuk voor stuk allemaal veel te kleurrijk en op een enge manier hip zijn. Het is gebaseerd op de graffiti cultuur en op die manier is het goed bedoeld, maar als je dit niet weet, dan zie je dit er ook niet in.

De grafische stijl krijgt ook gestalte bij elementen die uit de auto komen, zoals de rook dat van banden afkomt tijdens het driften. In de trailer ziet dit er heel speciaal uit, speel je de game, dan valt het amper op. Ze hadden het net zo goed niet hoeven doen, maar het is leuk dat het er in zit. Ik had het persoonlijk prettig gevonden als ik de mogelijkheid had om het uit te zetten, want het is niet echt van toegevoegde waarde.

Maak je eigen barrel

Op moment van release kon je in 143 auto's rijden. Daar komen nog vier auto's bij wanneer je de Palace Edition hebt gekocht. De selectie is erg divers en iedereen zal aan zijn trekken komen. Persoonlijk ben ik erg van het rijden in een kleine auto en die helemaal optimaliseren tot hij mee kan met de absolute top. Maar wil je een Lamborghini? Geen probleem, want die zijn er ook. Je moet er wel flink voor racen om hem te kunnen betalen. De auto's hebben vier klassen: B, A, A+, S en S+. De laagste is de B-klasse en is ook de klasse waar je jouw eerste week mee in gaat, hoewel je voor de eerste qualifier een auto in de A-klasse moet hebben. Wanneer je de motor genoeg van upgrades voorziet, schuift de auto een klasse op en het is dan ook de kunst om de auto zo goed mogelijk te prepareren.

Illegale straatraces zijn geen illegale straatraces zonder dat de auto's getransformeerd zijn tot een soort praalwagens. Je kunt je zo gek niet noemen wat je met de auto kan doen. Creatieve geesten kunnen helemaal opgaan in het maken van hun creaties. Je kunt je auto van extra mooie onderdelen voorzien of simpelweg een schilderij van Vincent van Gogh als lak gebruiken. Het kost echter wat tijd en moeite om werkelijk een kunstwerk van je auto te maken en sommige mensen hebben er geen zin in. Bij Forza Horizon wordt het al een tijdje gebruikt, maar ook bij Need for Speed: Unbound kun je je creatie delen, zodat andere spelers kunnen rijden in je creatie. Dit is fijn voor mensen als ik, die niet eens een paasei fatsoenlijk kunnen versieren, en voor de mensen die hun kunstwerkje tentoon willen stellen.

Wanneer je klaar bent met het 'pimpen' van je auto ga je de straat op en wat je ook doet, je auto kunnen ze dan niet meer van je afnemen.

Gezellig samen racen

De game bevat ook een online-modus. Dit is eigenlijk een uitgeklede variant van de story-modus, waarin je met vrienden Lakeshore onveilig kan maken. Je logt in op een server waar maximaal zestien spelers in Lakeshore kunnen rijden, wat best wel aan de karige kant is. Het is dan ook niet te vergelijken met games als Forza Horizon 5, die iedereen op dezelfde map laten rijden.

Vier spelers kunnen samen in een groep joinen en tegen elkaar racen. De game heeft crossplay, hoewel je dit uit kunt zetten. Dat betekent dat het in feite niet uitmaakt op welk platform je de game koopt. Vier man is echter ook hier wat aan de lage kant.

Het rijden door de stad werkt op dezelfde manier als in story-modus, maar dan flink uitgekleed. Je kunt alleen maar overdag rijden en naar de meetups gaan en dat is het. De politie heeft er geen zin meer in en alles wat stad nog enige kleur geeft, hebben ze weggelaten. Je kunt echt alleen maar naar de meetups gaan.

Hier zie je diverse races, die allemaal bestaan uit een soort kleine competitie van drie tracks die je moet uitrijden. Degene met de meeste punten wint. Doordat er maar zestien spelers per server beschikbaar zijn, heb ik nooit meegemaakt dat ik met meer dan drie andere coureurs aan de start van een race stond.

Conclusie:

Need for Speed: Unbound is een game waar ik persoonlijk al voor langere tijd op heb gewacht. Het is soms fijn om lekker onbekommerd dwars door alles heen te racen, maar wel volledig de controle te blijven houden. Hoewel Lakeshore niet de meest charismatische stad is, biedt het wel veel variatie. De combinatie tussen 2D- en 3D-animaties ziet er prima uit. Ik kan me niet herinneren dat ik eerder zoveel moeite heb gehad met het spelen van een Need for Speed game. Er is veel moeite gestoken om de tegenstanders geloofwaardig over te laten komen en ze zijn pittig om te verslaan. Uiteindelijk leer je hoe het racen werkt en wordt alles gemakkelijker. Need for Speed is een solide arcade racer en voor liefhebbers voldoet hij uitstekend. Het verhaal van de game is echter teleurstellend slecht geschreven en biedt totaal geen meerwaarde aan de game. Zeker wanneer je onderweg bent en ze beginnen in je oren te tetteren kan echt vervelend worden. Ook de constante dominante aanwezigheid van hiphop wordt op den duur erg vervelend als je niet van de muzieksoort houdt.