De opzet is ditmaal als volgt: ons vaste kwartet, vergezeld door Uzume (Orange Heart) en de Neptune uit een andere dimensie van Game Maker R: Evolution, is weer eens plotseling in een andere dimensie terechtgekomen. Ditmaal niet in een alternatieve versie van Game-Industri, maar in een wereld waarin er niets anders is dan Dogoos, deze franchise zijn versie van slimes die dienen als het XP-voer in jouw avontuur.
Zo zacht en squishy
Wie een beetje bekend is met de Neptunia-titels, zal allicht het probleem niet zien. Dogoos zijn fodder mobs, vijanden die je doorgaans als eerste tegenkomt in de game en zelfs gaandeweg, wanneer sterkere varianten worden geïntroduceerd, behoren tot de zwakkere vijanden in hun respectievelijke gebieden. Een groep godinnen zou dus geen moeite moeten hebben om ze met bosjes neer te maaien, iets wat we nota bene zelfs al zagen in onder andere Unleashed.
Met deze Dogoos is echter iets aan de hand. Eens onze karakters hun ogen op ze leggen, worden ze er in één klap verzot op. Hun zachte, bouncy lijven blijken onweerstaanbaar en direct willen ze hun hele hebben en houwen offeren aan de blauwe bollen met een berensnuit. Je hoeft geen genie te zijn om te weten dat hier iets niet in de haak is en gelukkig beseft Uzume zich dit ook al snel.
Niet te veel over denken
De poging om aan deze blobs te ontkomen, vertaalt zich naar nogal bizarre gameplay. Als Uzume of een van de bondgenoten die ze gaandeweg verzamelt, plaats je jouw kont op een motor om daarmee Dogoos te verzamelen. Hierbij krijg je om een of andere reden concurrentie van een specifiek type Dogoo met een mensenlichaam, die daardoor hun eigen motors kunnen besturen om hun soortgenoten te verzamelen. En wie er als eerste honderd bemachtigd, wint de ronde.
Wat dit meer maakt dan een race naar de finish, zijn speciale varianten. Deze kunnen je bijvoorbeeld helpen om Dogoos aan de trekken, je hoger laten springen of je zelfs van grootte laten veranderen. Ze zijn echter niet allemaal positief. Sommige soorten maken je bijvoorbeeld langzamer of belemmeringen je boost, maar die kun je op de vijanden afschieten. Schiet je raak, dan zit die nu met de gebakken peren én krijg je een deel van diens Dogoos. Dat is althans het idee. In de praktijk kun je doorgaans binnen twee minuten voldoende van de monsters vangen om het quotum te halen, puur door gas te maken en voldoende te driften, daar dit om de een of andere reden je capture radius verhoogd.
Geronimo!
Ik weet dat je niet te hard na moet denken over de logica hierachter. Ongeacht welk genre het nu weer verkende, waren de Neptunia games altijd deels comedy van het Japanse soort, hetgeen betekent dat een beetje bizarriteit voor lief moet worden genomen. Deze game heeft echter weinig meer dan dat, terwijl de laag humor die erover heen zit zo dun is dat het transparant is geworden.
Dat gezegd hebbende, is het misschien tijd om de lucht te klaren. Want hoewel ik vrijwel elke Neptunia-titel recenseer onder het mom van dat ik mijn tanden er toch al in gezet heb, is een neerwaartse spiraal al tijdenlang zichtbaar. Af en toe krijgen we een uitschieter, zoals Sisters VS Sisters, maar meestal is elke nieuwe game weer een beetje slechter dan de vorige. Niet deze. Deze zag de aandelenkoers van Ubisoft en zei ‘’hou mijn pudding vast’’ alvorens in vrije val te gaan op elk denkbaar front. Het verhaal is nauwelijks bestaand en diens enige komische noten zijn referenties naar running gags, de gameplay voelt als het multiplayer-extraatje van singleplayer-avontuur Tron: Evolution op de Xbox 360, de graphics ogen achterhaalt en de gameplay mechanics halfbakken. En toch is dat niet het ergste. Het ergste is dat je deze game in een uur of twee uitspeelt, maar er wel € 39,99 voor dient te betalen. Dit is een digital only-titel van een tientje! En een matige ook nog!
Conclusie:
Het voelt alsof het Neptunia-team de franchise behandelt als spaghetti. Het gooit alles tegen de muur en wat blijft plakken wordt geserveerd. Maar toen dat op was, greep men iets van de grond om Riders VS Dogoos te maken.
