Never 7: The End of Infinity

Wie een boek niet compleet op zijn kaft beoordeeld, zal door Never 7 worden meegenomen naar een hutje op een afgelegen eiland. Hier zullen vier probleemstudenten zich moeten verzamelen voor een speciale week gericht op team building, vermoedelijk zodat ze hun studie serieuzer gaan nemen. De week begint al goed, wanneer hoofdpersoon Makoto badend in het zweet ontwaakt nadat hij in zijn dromen een vrouw zag sterven met een kleine bel in haar handen.

De mééste dromen zijn bedrog…

Vanaf daar lopen dingen een beetje zoals je ze zou verwachten. Vier jongvolwassenen die elkaar niet kennen, zullen enige mate van ongemak ervaren wanneer ze plots met elkaar zitten opgezadeld. Zoals gezegd zijn ze ook nog allemaal probleemstudenten, zoals de arrogante erfgenaam van een imperium Okuhiko, de extreem introverte Haruka en de alcoholist in wording Yuka. Deze worden gaandeweg vergezeld door Izumi, Kurumi en Saki, drie dames die ook op het eiland verblijven.

Terwijl deze club van zeven samen optrekt, ervaart Makoto momenten die in de volksmond déjà vu worden genoemd. Hij ziet Haruka vallen voor ze daadwerkelijk onderuit gaat en weet op meerdere momenten te voorspellen dat dingen staan te gebeuren. Keer op keer wordt het afgedaan als toeval door de meeste karakters, maar dat er daadwerkelijk meer speelt, is hem meer dan duidelijk wanneer hij die verdomde bel uit zijn droom op het strand vindt.

…maar als ik wakker wordt naast jou dan droom ik nog

Hoe het verhaal zich vanuit hier precies ontvouwt, dat hangt af van de vele keuzes die jij als speler kunt maken. Hoewel de Infinity-serie, wiens tweede deel gebundeld is met deze re-release en waarvan je de review hier kunt lezen, vooral bekendstaat om zijn science-fiction-elementen, kwam dit vooral later in de serie nadat dit in Never 7 goed was ontvangen. Hier was het vooral een bijkomstigheid voor wat feitelijk een gal game / dating sim is. Dat betekent dat er wat dames versierd dienen te worden. De vijf keuzes zijn al bij naam genoemd, maar laten we ze even allemaal kort aanhalen, beginnende met eerste die je ziet: Yuka.

Yuka is je typische partygirl. Ze is extravert op het irritante aan toe, moet overal een groepsactiviteit van maken en kan geen gelegenheid laten passeren zonder een overmaat aan drank, waarna ze een lallende, agressieve overlast voor de groep wordt, waar ik persoonlijk mijlenver vandaan zou blijven in het echte leven.

Nog erger

Hoe persoonlijk storend ik deze personificatie van het drama genaamd carnaval ook vond, is ze verre van de slechtste van de club. Saki is arrogant, agressief en extreem competitief. Elk klein ding wordt een groot drama en ze ergert zichzelf nog aan haar eigen persoonlijkheid, maar doet geen enkele moeite eraan te werken. Vergeet verliefd op haar worden, dit is een vrouw die bewijst dat huiselijk geweld niet is beperkt tot het mannelijke geslacht.

Op een andere manier onuitstaanbaar is Kurumi. Met zeventien is zij de jongste van de club, maar mentaal loopt ze hier duidelijk op achter. Ze is op momenten als een kind dat vindt dat moeders te lang met de buurvrouw staat te kletsen en eindeloos ‘’mama’’ blijft herhalen, en speelt met alles wat ze kan vinden. Ze luistert nooit en brengt zichzelf voortdurend in gevaar, en haar enige tegenwicht voor deze karaktertrekken is een trauma dat ze heeft overgehouden aan een gebeurtenis in haar jongere jaren.

Nog net acceptabel

Haruka en Izumi zijn wat dit betreft de redding van de game. Haruka is kil en op momenten lijkt ze ietwat labiel, maar ze heeft een reden voor hoe ze doet, zelfs als het niet heel geloofwaardig is. Eens ze opwarmt, wordt ze echter een ‘’normale’’ meid, die voor een dating sim weinig bijzonders is, maar in ieder geval mij in staat stelt om iets positief over de titel te schrijven.

De afsluiter en het overduidelijke beste einde, is die van Izumi. Het is hier waar een hoop dingen van de andere vier routes samenkomen, hetgeen dan ook de reden is dat je het pas daarna kunt doen. Op eerste oogopslag lijkt haar route nauwelijks anders. Je loopt twee keer door de week van 1 tot 7 april heen. De eerste keer maak je keuzes op om character routes komen, waarna jouw schatje het leven laat, en de tweede keer reis je terug in de tijd om dit te voorkomen. Izumi biedt een verklaring daarvoor, al kun je dat op zijn best door wetenschap geïnspireerd noemen. Daarom krijgt het waarschijnlijk de term science-fiction mee.

Zie je het probleem?

Het probleem met deze opzet, is dat je op zijn minst vijf keer door de eerste helft van de game moet gaan, veel meer als je alle eindes wil zien. Dankzij de alom bekende skip read tekst-optie kan dit vanaf de tweede keer sneller, maar zelfs dan mag je makkelijk een half uur per keer uitrekken, waarmee een substantieel deel van de 24 uur die ik nodig had om de game voltooien werd gevuld. Een skip to choice-optie was in deze geen overbodige luxe geweest en het is bizar dat men het vergeten is, al is het vele malen beter dan hoe het zit in de nieuwe versie van Ever 17. Dit is al niet leuk als de cast heel sterk is, maar gezien de hoogtepunten slechts ‘’wel oké’’ zijn, is je hiermee door met name Saki en Yuka heen worstelen een ramp.

Toen Never 7 origineel verscheen, kon het rekenen op lovende kritieken, maar dat waren wel heel andere tijden. In de 25 jaar sinds release zijn alle aspecten die de game zo bijzonder maakten beter gedaan door andere visual novels van nota bene dezelfde uitgever, waardoor de score dan ook voor een groot deel te wijten is aan de zachte prijs van de game. Maar tenzij je het wil spelen als onderdeel van de franchise of als een stukje geschiedenis, zou ik hem persoonlijk overslaan.

Conclusie:

Never 7 is niet de slechtste visual novel die je tegen zult komen, maar het is ook verre van de beste. Dit komt door een combinatie van een repetitieve time loop mechanic, een cast vol karakters waar je maar moeilijk van kunt houden en een standaard die in de 25 jaar sinds de oorspronkelijke release een stuk hoger is komen te liggen.