Paper Mario: The Thousand Year Door

De reden waarom ik dit aanhaal, is omdat Paper Mario: The Thousand Year Door om deze reden al een eeuwigheid in mijn gedachten rondspookt. Zo’n achttien jaar geleden speelde ik de game voor het eerst, nadat ik het van mijn gespaarde zakgeld had gekocht op een rommelmarkt. Helaas bleek de disc echter beschadigd, waardoor ik nooit veel verder kwam dan het derde hoofdstuk. Tot overmaat van ramp was de game best geliefd en daardoor moeilijk te vinden, waardoor mijn save bleef rondzweven tot twee jaar later, toen ik een vriendin kreeg die de game had en waarvan ik het mocht lenen. Helaas duurde de verkering korter dan ik nodig had om de credits te bewonderen, waardoor ik wederom met een onvoldaan gevoel achterbleef. Dankzij Nintendo heb ik het spel nu eindelijk kunnen afstrepen, zelfs al is het middels de remake op Nintendo Switch.

De term remake is voor sommige indicatief voor een complete overhaul van een game, neem Final Fantasy VII als voorbeeld. In het geval van The Thousand Year Door zijn de veranderingen echter een stuk minder dramatisch. De graphics zijn scherper, geluiden zijn moderner en kleurenpaletten zijn op sommige momenten fletser of juist levendiger om een bepaalde sfeer uit te dragen, maar over algemeen genomen is de tweede Paper Mario dezelfde game als die in 2004 verscheen. Dit mag eigenlijk niemand verbazen, daar de game niet veel kan worden verbeterd zonder zijn unieke grafische stijl te verliezen. En dan hebben we gewoon een Mario RPG, zonder dat papier een rol speelt!

Andere format, zelfde problemen

Deze dimensionaal beperkte loodgieter bevindt zich voor dit avontuur eens niet in het Mushroom Kingdom. In plaats daarvan trekt hij naar een met schavuiten gevuld havendorp genaamd Rogueport, nadat Princess Peach hem een magische schatkaart stuurt die ze daar wist te bemachtigen.

Opgetogen voor hun avontuurlijke date, reist mr. Mustache af naar het dorp. Eens daar aangekomen vindt hij echter geen Peach omdat ze, wie had het kunnen zien aankomen, is ontvoerd. Mario doet daarom wat Mario het beste doet en trekt zijn blauwe overals op om als de wiedeweerga de achtervolging in te zetten. Er is wel één probleempje. In tegenstelling tot normaal, wanneer Bowser de prinses opsluit in zijn kasteel, hebben we ditmaal geen flauw benul waar de damsel in distress uithangt. De enige hint die we hebben, is de kaart die ze ons stuurde en iets te maken heeft met de legende van The Thousand Year Door, en de zeven Crystal Stars die al sleutels ervoor dienen.

Real-time turn-based combat

Mario Jumpman Mario kennen we natuurlijk het beste van zijn vele spectaculaire platformavonturen. Door de jaren heen heeft hij echter al allerlei genres verkend en de Paper Mario-serie is een van de twee franchises die flirt met de JRPG. Dit doet het dan weer wel op zijn Nintendo’s, hetgeen betekent dat de game kleurrijk en toegankelijk is. Een soort JRPG lite, die prima is voor spelers die net het genre willen verkennen, al dan niet te jong zijn voor een échte JRPG.

Nintendo is heel bekend met deze doelgroep en weet daarom dondersgoed dat een traditioneel menu-aangedreven turn-based combat-syteem allicht wat saai is voor de wat actievere koters. Daarom heeft het real-time elementen eraan toegevoegd. Druk tijdens een sprong op het juiste moment op A voor een tweede bonk op het vijandelijke hoofd, hou de schouderknop ingedrukt om een aanval op te laden of time je verdediging precies juist om schade tegen te gaan, al dan niet met behulp van badges die je Mario aan kunt meten om zijn skills, stats en zelfs besturing te beïnvloeden. In 2024 zijn dergelijke elementen heel gewoon, maar toen The Thousand Year Door verscheen, was het nog vrij zeldzaam en daarmee uniek.

Of het beter is, dat is deels een kwestie van smaak. Ikzelf ben een enorme fan van klassieke JRPG’s en hou van pure turn-based combat. Voor mij hadden de quick time events daarom niet gehoeven. Dit gezegd hebbende, vond ik ze doorgaans ook niet storend, waardoor ik ze zeker niet als een minpunt kan beschouwen. Wat hierbij helpt, is dat elke aanval zijn eigen gimmick heeft en zelfs het publiek dat je gevechten bekijkt zich kan mengen, waardoor je op het hele scherm moet letten.

Publiek?

Dit publiek is niet een stelletje ramptoeristen die op de straat staat te kijken hoe jij een Goomba of Bom-omb een paar centimeter korter maakt door een wel getimede bonk op hun hoofd. The Thousand Year Door is opgezet als een gigantisch toneelstuk, inclusief lichten en speakers die de gevechten begeleiden en een podium vol props die soms mee worden getrokken in gevechten. Dit is een hele slimme opzet, daar een goede performance neerzetten je een groter publiek oplevert, welke je op hun beurt voorziet van Star Power voor je krachtigste aanvallen. Hiernaast is het het perfecte excuus om af te stappen van de gebruikelijke woestijn-, bos,- water-, et ceterawerelden die Mario games ons doorgaans voorschotelen. In plaats hiervan zien we Mario in hele andere situaties belandt, zoals dat die gestrand raakt op een onbewoond eiland of detective speelt in een trein.

De game bevat zo acht verhalende hoofdstukken, welke goed zijn voor ongeveer dertig uur aan content. Van mij persoonlijk had het echter iets korter mogen zijn. Hoewel de game nog steeds uitermate vermakelijk is, heeft het meerdere momenten waarop het voelt alsof het tijd rekt. Specifiek waren er drie hoofdstukken die ik persoonlijk relatief vermoeiend vond omdat ze grotendeels bestonden uit op en neer rennen tussen een handjevol locaties om het plot te vorderen, maar zelfs deze kon ik niet écht haten door de charmante karakters waar de game mee gevuld is.

Natuurlijk zijn er weer Toads in overvloed, maar de showstoppers zijn dingen als een meesterdief muis die een oogje heeft op onze loodgieter, een paar geleerde Goomba’s en een nogal debiele pinguïn, die van The Thousand Year Door simpelweg een erg aangename, laagdrempelige ervaring maken. Ze doen denken aan de tekenfilms die ik als kind keek, zowel door hun kleurrijke uiterlijk als hun overdreven karakters. Dat betekent desondanks niet dat het een kinderspel is, want de score die je hiernaast kunt zien, is gebaseerd op hoe ik de game als volwassene nu heb ervaren.

Conclusie:

Ondanks enkele wat minder boeiende segmenten, is Paper Mario: The Thousand Year Door een uitermate charmante ervaring vol kleurrijke karakters en locaties. De game opzetten als een toneelstuk geeft het een heel ander gevoel en staat de ‘stache toe om uit comfortzone te stappen, wat zelfs in 2024 zorgt voor een aangenaam uitstapje.