Dat Phantom Brave uit dezelfde breinen ontsproten is als bijvoorbeeld Disgaea, is vrijwel direct nadat je met de game start al overduidelijk. Nadat we kennismaken met een trio avonturiers die het lootje leggen, zien we hoe de dochter van twee van hun acht jaar later in hun voetsporen treedt. Aan haar zijde is de derde avonturier, Ash, nu als een geest die aan haar zijde vecht. Nobel en geruststellend, ware het niet dat ze hierdoor als voor bezeten wordt aangezien en door iedereen wordt verafschuwd.
GAMEplay
Laten we echter niet te veel blijven hangen bij het verhaal. Zoals gezegd is dit een game die veel gelijkenissen heeft met Disgaea en daar het uit diens beginperiode stamt – het origineel verscheen op de PlayStation 2 – is het nogal licht op het verhalende vlak. Allicht in een poging om daarvoor te compenseren is de game echter belachelijk diepgaand voor een game uit die tijd.
Wie puur naar de screenshots kijkt, zou denken dat Phantom Brave simpelweg een TRPG is. Het is een turn-based-aangelegenheid waarbij je elke beurt een specifieke afstand af kunt leggen en waarbij elke aanval zijn eigen bereikt heeft. Positionering is van belang, daar je zo kunt voorkomen dat je wordt geraakt door een AoE-aanval, maar ook het uitbuiten van de omgeving kan in je voordeel werken, waarover later meer.
Waar Phantom Brave zich mee onderscheidt van de vele andere games waarvoor deze beschrijving opgaat, zijn de vele factoren die deze karakters beïnvloeden. Je hebt feitelijk maar één vechter, dochter Marone, maar met haar krachten kan ze geesten oproepen en binden aan objecten als stenen, wapens en planten. Deze zijn vervolgens vijf tot acht beurten lang op het veld, afhankelijk van onder andere hun klasse.
Customizen maar!
Aan welk object je een karakter verbindt, bepaalt deels hun statistieken. Een steen boost bijvoorbeeld de verdediging van de summon, maar verlaagt hun magic stat. Dit is bovendien niet een bescheiden -10 INT of iets dergelijke, maar een procentuele verlaging die je wel gaat merken in spannende gevechten. Daarom is het van belang zo sterk mogelijk de game in te gaan, maar zoals fans van NIS al voelen aankomen, is dat geen enkel probleem.
De grote gimmick van Phantom Brave is Fusion. Karakters en items kunnen in elke combinatie met elkaar gefuseerd worden zolang voldoende mana beschikbaar is. Hierbij kunnen zowel active als passive skills worden overgeheveld, zodat je een werkelijk gebroken build kunt maken. Richting het eind van de game hadden mijn main characters bijvoorbeeld wapens die aanvallen van elk type konden gebruiken, verschillende AoE-opties en natuurlijk de mogelijkheid om te healen.
Het fuseren levert bovendien meer op dan een veelzijdiger arsenaal. Stats krijgen een noemenswaardige boost indien je voldoende mana hebt om hiervoor te betalen en dit kan werkelijk absurde resultaten opleveren. Zo gebeurde het niet zelden dat de vijf beurten van Ash al voorbij waren voor de vijand diens eerste aanval mocht doen en dat hun rangen dan al flink uitgedund of zelfs uitgeroeid waren. De game breken is niet enkel mogelijk, maar zelfs onderdeel van de gameplay loop, al is het geen gek idee om daar tips over te zoeken, daar de uitleg van het spel op dat vlak erg summier is.
Niet voor iedereen
Dit is tevens een van de redenen waarom Phantom Brave lang niet voor elke gamer weggelegd zal zijn, zelfs als die wel houden van TRPG’s. De game is erg grind heavy, ik denk dat meer dan de helft van de 24 uur die ik nodig had om het verhaal te voltooien werd vertoefd in random dungeons om levels, gear en mana te grinden, en dit wordt enkel erger eens je het verhaal voltooid hebt en je aan de post-game waagt. Die dungeons zijn doorgaans weinig meer dan random slagvelden waar je weinig meer nodig hebt dan brute kracht, dus wie echt snakt naar een strategische uitdaging gaat daar niet aan zijn trekken komen. De story mode probeert dit wel, maar de meeste pogingen zijn meer uitermate annoying dan daadwerkelijk leuk om te spelen, vooral richting het eind van de campaign. Bovendien zijn deze gevechten altijd hetzelfde en volgt de AI een vast patroon, waardoor je de omgeving enorm kunt misbruiken. Er is vervolgens nog een tweede story, welke je op het hoofdmenu al kunt ervaren en een alternatieve versie van het verhaal vertelt, maar deze doet het niet veel beter. Enkel anders.
Dit klinkt allicht alsof Phantom Brave: The Hermuda Triangle Remastered een slechte game is. Dit is het niet. Maar voor dit soort TRPG’s vol grote nummers en gebroken karakters is de formule sinds de PS2 behoorlijk verfijnt. Het spelen na een game als Disgaea 5 voelt daarom als wat stappen terug. Logisch van een remaster, maar hou hem daarom vooral in het achterhoofd als je recentere alternatieven al met huid en haar hebt verslonden.
Conclusie:
Phantom Brave: The Hermuda Triangle Remastered is een prima TRPG die nu beschikbaar is gemaakt voor een nieuw publiek. Het fuseren van dingen om builds naar smaak te maken is een heerlijk concept en zorgt voor fantastische resultaten als je een beetje geluk hebt, maar de formule is door latere games al verder gepolijst, waardoor ik deze eerder zou aanbevelen. Op fronten zoals de AI en het wel heel summiere verhaal merk je immers wel echt de leeftijd.
