Pokémon: Scarlet & Violet

Op het moment dat je deze review leest, heb je ongetwijfeld de vele video’s en screenshots gezien die de rondte doen op social media. Dus laten we de Donphan in de kamer maar eerst afschieten voor we echt aan deze review beginnen: ja, Pokémon Scarlet & Violet zijn echt zo technisch rampzalig als dat die compilaties je doen denken. Meer dan eens ben ik door de wereld gevallen, in muren blijven steken, hebben Pokémon voetgangers geschept, vloog ik rond in de wereld op een onzichtbaar paard en meer. Buiten deze bugs is de draw distance niet onaardig, maar de pop-up die ermee gepaard gaat erbarmelijk slecht, werken raids om de haverklap niet zoals zou moeten (zelfs offline) en zijn laadtijden absoluut hopeloos. De Switch is geen PlayStation 5 of Xbox Series, maar Xenoblade Chronicles 3, Breath of the Wild en The Witcher 3: Wild Hunt lieten al zien dat de console veel meer in zijn mars heeft dan dit. Hell, zelfs Sword en Shield oogden op momenten veel beter ondanks de kartelrandjes en low quality textures. Scarlet & Violet dansen namelijk ook vrolijk onder die lat door.

And now for something completely different

Over Sword & Shield gesproken: in mijn review van die games, had ik het er al over dat Game Freak langzaam maar zeker stappen begon te zetten om de formule die we al decennia kennen naar een hoger niveau te tillen. Meer diepgang bij karakters, meer verhaal om mee te stoeien en een Wild Area om te verkennen waren een goed begin, zelfs als de gehoopte evolutie uitbleef. S&V zijn eveneens geen grote vormverandering, maar hebben wel wat levels gegrind in de tussentijd. Dit voel je al in het begin, vlak na het krijgen van jouw eerste Pokémon.

De twee draken die de boxarts van deze game sieren, ga je tegenkomen in de endgame. Dit dachten jij, ik en waarschijnlijk 99,8% van de mensen die trailers hadden gezien. Want zelfs al zag je ze daarin telkens terug, dan nog kan het niet zo zijn dat je te vroeg een legendarische Pokémon aan jouw team kan toevoegen. Dit breekt immers de balans. Game Freak heeft zichzelf echter overtroffen en een manier gevonden om deze al binnen een uur beschikbaar te maken, zonder dat die de game volledig gaat beheersen. Het is zelfs een van de verhaallijnen, waarvan je er maar liefst drie krijgt voorgeschoteld in deze game en welke samenkomen voor een conclusie die eerdere games in de serie doet verbleken. Pokémon is gericht op kinderen. Dit is altijd zo geweest en zal vermoedelijk altijd zo blijven, maar in deze generatie durft men het aan om de onderwerpen iets zwaarder te maken, wat ik persoonlijk enorm kan waarderen.

Met blaren op de poten

Zelfs met deze ruwere randjes is dit Pokémon en geen Final Fantasy. Dus spendeer je het grootste deel van jouw tijd al rondrennend om monsters te vangen en trainen om zo the very best te worden, like no one ever was. En voor het eerst in de serie is dit nu in een volledig open wereld. Niet open gebieden zoals bij Arceus, of deels gesloten zoals in Sword & Shield, maar één speeltuin waarin je vrij kunt dartelen om te zien naar welke wonderlijke aanzichten de wind je brengt. Tenminste, was het maar zo’n feest.

In de praktijk valt de open wereld van de negende generatie mij heel vies tegen. Het zijn veelal grote vlaktes met hier en daar een boompje, een handjevol steden om gyms in te proppen (en nauwelijks meer dan dat) en zo nu en dan een ruïne waar nagenoeg niets te beleven valt. Ik heb vaker grappen gemaakt over de overvolle werelden van Ubisoft, maar snakte oprecht naar Far Cry 6 toen ik een uur of tien in Scarlet had zitten. De wereld is bevolkt met Pokémon en er zijn wat trainers, maar het voelt desondanks doods aan en er doorheen reizen is gewoon niet leuk om te doen. Het klopt dat fans al jaren Game Freak vragen om een open wereld Pokémon te maken, maar het lijkt erop dat de Japanners niet hebben begrepen wat dit daadwerkelijk inhoudt. Bijzonder, daar ze met de Isle of Armor DLC juist zoveel goed hadden gedaan. Het gevoel van verwondering dat die uitbreiding bij me opriep, was echter volledig afwezig in mijn avontuur in Paldea.

Van A naar B

Eens ik voldoende Experience Candy had verzameld om mijn Pokémon rap te kunnen levelen indien nodig, koos ik er daarom ook voor om zo snel mogelijk van story beat naar story beat te hoppen zover dat mogelijk is. Zoals gezegd zijn er drie verhaallijnen in Scarlet & Violet, welke over respectievelijk de Gyms, titan Pokémon en Team Star gaan, en na de inleiding staan alle locaties die je daarvoor moet bezoeken aangegeven op jouw kaart. De game zegt dat je deze op elke volgorde kunt aandoen die je wilt, maar liegt hierover op zowel sluwe wijze als in jouw gezicht.

In verschillende Pokémon media, zelfs in de endgame van deze spellen, wordt uitgelegd dat Gym Leaders hun teams aanpassen aan de uitdager. Zij zijn top trainers, maar als zij hun volledige macht zouden gebruiken, zouden er slechts weinigen een Gym badge krijgen. Dit begrijp ik. Maar waarom gebruikt Katy dan nog steeds insecten van level zestien terwijl ik naar haar toe kom met vier badges? De statische teams passen totaal niet bij een open wereld-opzet waarin je ‘’gyms op elke volgorde kunt voltooien’’. Dit is de sluwe wijze waarmee je in een bepaalde richting wordt geduwd.

De minder subtiele wijze is de wereld zelf, die letterlijke muren opgooit als je niet het gewenste pad volgt. Jij wil deze rivier over waar geen brug overheen is? Ga dan maar snel Titan Pokémon verslaan zodat je de mogelijkheid krijgt om te zwemmen. Tot die tijd is de bovenste helft van de map voor jou verboden terrein! Wederom eeuwig zonde als je kijkt naar hoe de game geprofileerd werd.

Gemengde gevoelens

Ik weet dat ik behoorlijk hard ben in deze recensie voor een game die ongetwijfeld door miljoenen met veel plezier ervaren wordt. En het is ook niet alsof ik er geen plezier aan heb beleefd. Game Freak had duidelijk hele goede en leuke ideeën voor Scarlet & Violet en heeft duidelijke stappen in de goede richting gezet. Terastal, de gimmick van deze generatie, die Pokémon van type laat veranderen, mag dan wel visueel dom zijn, maar de extra laag diepgang die het toe kan voegen, kan een Wailord verbergen. Met vierhonderd Pokémon in de regionale Dex en exact nul Pokémon die je niet kan importeren is een tweede Dexit-debacle voorkomen en ook de hoeveelheid nieuwe Pokémon is niet misselijk. Ik vond er wel opvallend veel zwak qua design, maar gezien reacties online is dat een smaakkwestie waar ik niet over ga twisten.

Mijn gevoelens zijn dan ook geen haat of afkeer, maar teleurstelling en verdriet. Ik zeg al jaren dat de alsmaar doordenderende trein genaamd Pokémon vaart moet minderen. De tijd tussen generaties is alsmaar korter geworden, terwijl de eisen van spelers meer worden en game development ingewikkelder wordt. Er moest een moment komen waarop dit elastiek zou knappen. Dit is nu nog niet gebeurd, maar de rek is er wel echt uit en de vraag is nu of men eindelijk speling gaat geven of the point of no return passeert en nog meer smet op deze grote naam smeert.

Conclusie:

Pokémon: Scarlet & Violet is wat je krijgt wanneer jouw ambitie niet wordt beperkt door ervaring of geld, maar een strak schema dat voor alles gaat. De game heeft hele goede stappen in de juiste richting gezet, maar doet dit wel al struikelend en vallend over bugs, glitches, halfbakken design-beslissingen en een wereld die gewoon aanvoelt alsof die minimaal een jaar extra nodig had om goed vorm te worden gegeven. Ash is nu wereldkampioen, dus misschien kan het volgende seizoen van de anime het rustiger aan doen, zodat generatie tien eindelijk de tijd en liefde krijgt die het verdient. Maar dat zal wel niet