Prince of Persia: The Lost Crown

Nou nee, niet bepaald. Niet vanwege de kwaliteit van het spel, maar omdat je in de nieuwste PoP niet als zijne hoogheid speelt. In plaats daarvan kruip je in de huid van Sargon, een van de Immortals die de prins zou moeten beschermen. Die missie was klaarblijkelijk niet duidelijk, want niet enkel wordt prins Ghassan ontvoerd, maar de dader is een van zijn eigen mensen.

This is weird

Met Sargon zet je na deze gebeurtenis de achtervolging in, welke je brengt naar de heilige berg Qaf. Dat is natuurlijk in de eerste plaats een titel, maar in tegenstelling tot de meeste heilige locaties is het meer dan dat. Wie de berg betreedt, zal ervaren dat niet enkel tijd zich er anders gedraagt, maar zal worden geconfronteerd met vreemde fenomenen die niet door het gezonde verstand kunnen worden verklaard. Gelukkig is Sargon niet willekeurige soldaat A, maar een van de beste krijgers van het koninkrijk, die zich niet laat kleinkrijgen door een dergelijke kleinigheid

Als een krijger moet de beste man natuurlijk vechten. Sterker nog: dit is het eerste wat je in de game doet. Het spel dumpt je midden in een oorlog en gebruikt deze als tutorial voor de combat. Deze is voor het eerst in decennia in 2D, maar voegt indrukwekkende moves en een snufje soulslike toe om dit te moderniseren. Hierbij kun je denken aan een vrij pittige moeilijkheidsgraad die roekeloosheid hard afstraft, potions die worden bijgevuld bij save points en een combat-systeem dat net zoveel de nadruk legt op ontwijken en pareren als dat het doet op verschillende soorten aanvallen.

Cartography

De andere kant van de medaille is iets waar Prince of Persia meer om bekendstaat dan om combat, namelijk platformen. Hoe groot (of klein) de nadruk hierop was, verschilt van game tot game, maar het is altijd in een of andere vorm een onderdeel geweest. In The Lost Crown is gekozen voor een Metroidvania-opzet, waarbij je nieuwe krachten moet vergaren om nieuwe paden te openen. Dit niet op een lineaire weg, maar op een behoorlijk forse map waarop je genoeg geheimen zal ontdekken waar je op dat moment niets mee kan. De game biedt daarom gelukkig tools om dit op jouw kaart te markeren, zodat je later makkelijk(er) de weg terug kan vinden eens je upgrades hebt gevonden die je puzzels laten oplossen die de weg blokkeren. Denk hierbij aan pijl en boog, maar ook de typische tijdtaferelen waar Sands of Time de serie mee groot heeft gemaakt en welke je nodig gaat hebben om alles te zien wat de game te bieden heeft.

Misschien spreekt dat je aan. Misschien ook wel niet. Allicht wil je op verkenning uitgaan, maar moet je niet denken aan eindbazen die herhaaldelijk de vloer met je aanvegen. Of juist andersom: je wil wel vechten, maar houdt niet zo erg van je weg zoeken in een game als dit. Het is allemaal mogelijk en Ubisoft heeft er rekening mee gehouden. Daarom komt The Lost Crown met een hoop opties om jouw ervaring te customizen. Je kunt gevechten stukken makkelijker of moeilijker maken, de optie om je de weg gewezen te krijgen aanzetten en elke combinatie hiervan, zodat de game in theorie door een zo groot publiek gespeeld kan worden. En dat is goed nieuws, want ik heb me echt goed met de game vermaakt. Niet enkel is het toegankelijk, maar de mix van combat, puzzels en verkenning is subliem en het geheel loopt als een trein dankzij de Unity Engine. Een vervolg als dit mag wat mij betreft dan ook zeker komen.

Conclusie:

De eerste Prince of Persia in jaren smaakt naar meer door een fijne combinatie van uitdagende combat en een grote wereld om in Metroidvania-stijl te verkennen. En dankzij uitgebreide customization-opties, kan iedereen dat beleven op zijn of haar eigen manier.