Aan het begin van mijn speelsessie is het geen vuiltje in de lucht. Mijn karakter, Komaichi Hirotaka, is een normale tiener die op weg naar school onzinnige gesprekken voert met zijn vrienden. De grappen zijn flauw, de humor is droog en seksuele verwijzingen vliegen links en rechts rond. Het is alsof ik vijftien jaar jonger ben! Onder dat oppervlak is Hirotaka in werkelijkheid niet helemaal normaal, want hij is niet zoals andere jongens bezig met de meiden. De reden is dat hij een oude vlam niet los kan laten.
Een toontje hoger
Wat werd opgezet als een allicht diepzinnig verhaal, neemt al gauw een compleet andere vorm aan, wanneer de plagerijen van zijn vrienden hem opjutten. Vastberaden om te laten zien dat hij gewoon een meisje kan vinden, stapt hij op de grootste borsten in zijn blikveld af, zich niet beseffende dat dit iemand is dat hij niet enkel goed kent, maar welke al geruime tijd gevoelens voor hem heeft. Haar moeilijke persoonlijkheid en zijn minder dan pure motieven zorgen echter voor miscommunicatie en dus vertrekt hij net zo snel als dat hij kwam.
In de uren daarna blijkt dat deze jongedame niet de enige is die uit is op zijn affectie. Zijn oude vlam keert opeens terug en verklaart hem direct de liefde, terwijl zowel zijn zusje als een meisje van een andere klas openlijk met hem flirten. Daarnaast zijn er nog een handjevol ‘’sub-heroines’’ die in verschillende mate proberen hem het hof te maken.
Een toontje lager
Een game waarin de voltallige cast reeds gevoelens heeft voor de hoofdpersoon is vrij zeldzaam, maar buiten dat lijkt Renai X Royale in het begin nog een vrij standaard erotische visual novel. Maar schijn kan bedriegen. Erotische en rom-com visual novels krijgen nog wel eens het verwijt dat hun dames eendimensionaal zijn, waarmee ze doelen op dat één specifieke karaktertrek hun complete verhaalverloop bepaalt. Denk aan de tsundere die moet opwarmen voor de hoofdpersoon of de naïeve heldin die op het eerste gezicht verliefd wordt. Het zijn hele specifieke typjes, die gewaardeerd worden door fans van het genre en over het algemeen als positief worden beschouwd.
Renai X Royale pakt het anders aan en daarmee bedoel ik spijtig genoeg niet dat het immens complexe karakters schrijft wiens motivaties mijn aandacht gevangen houden, maar dat het juist negatieve karaktertrekken neemt als de kern van hun bestaan. Jeugdvriendin Mari is hyperactief, dom en wil enkel horen wat haar schikt. Al haar nare gedrag praat ze goed door jeugdvriendinprivileges te claimen.
Aan de andere kant is daar Nonoka. Zij is Hirotaka’s jongere zusje, welke obsessief haar broer in de gaten houdt. Zijn eerdere negatieve ervaringen met vrouwen hebben hem geen goed gedaan en zij gelooft dat de rol van zijn geliefde vervullen dat in de toekomst zal voorkomen. Om dit te realiseren bespioneert ze hem, bedreigt ze meisjes die in zijn buurt proberen te komen en onderneemt ze schaamteloze versierpogingen.
Iets verder van Hirotaka af staan Shione en Renna. Shione is de grootborstige student council president, welke Hiro probeerde te versieren in de eerdere alinea. Ze is rijk, extreem trots en gewend om haar zin te krijgen. Maar nu ze verliefd is, wil ze niets meer dan die gevoelens uiten. Haar trots staat dat echter niet toe, waardoor haar gedrag gaandeweg steeds bizardere vormen aanneemt.
Renna is in vergelijking met deze drie nog relatief normaal. Ze is flirty, kan kattig zijn, is heel direct en zegt wat ze wil. Dit alles verbergt echter dat ze worstelt met enorme onzekerheid en een inferioriteitscomplex dat verbonden is aan een belangrijk deel van Hiro’s verleden.
De valse noot
Dat een karakter gebreken heeft, is iets wat ik enkel aan kan moedigen. Het is wat Spider-Man ooit zo geliefd maakte bijvoorbeeld. Renai X Royale brengt deze gebreken echter zó prominent naar de voorgrond, dat de common route voor het overgrote deel bestaat uit geruzie tussen de karakters als gevolg hiervan. Dit is grappig in het begin en heeft zijn leuke momenten, maar na dit gejengel uren aan te moeten hebben gehoord, was de rek er zo enorm uit dat ik er helemaal niets voor voelde om meer tijd met ze door te moeten brengen. Daarom koos ik ervoor de volgende stap te nemen met een van de subheldinnen, welke ik mijn optiek meer karakter had dan de vier kakelende kippen bij elkaar.
Hoewel ik nog steeds van mening ben dat deze jongedame by far de beste keuze van het stel is, ben ik na het doorspelen van alle routes wel warmgelopen voor de meeste andere opties. Eens je besluit om jezelf aan iemand te binden, komt er eindelijk ruimte voor enige vorm van groei in de karakters, al loopt de kwaliteit hiervan enorm uiteen. Het gekibbel blijft een prominent onderdeel van het verhaal, maar wordt in de meeste routes voldoende gebalanceerd met hetgeen waar fans van rom-coms van houden, waardoor het niet meer actief afbreuk doet aan de ervaring, al waren er ook een tweetal bizarre wendingen. Spijtig genoeg zijn er daarnaast ook andere dingen voor in de plaats gekomen.
Toondoof
Zelfs wanneer gesprekken niet constant eindigen in ruzie en daardoor in herhaling vallen, heeft het schrijfwerk de nodige eigenaardigheden. Alle karakters hebben dezelfde woordkeuze en eigenaardigheden eens lijnen gepasseerd worden. Dat één karakter de neiging heeft om termen als flirty-dirty en lovey-dovey in de mond te nemen is prima, maar het is schering en inslag in een game die verder bezaaid is als termen als mommy milkers en een mannelijk orgasme beschrijft als pew pew. Dit kan je uitgever NekoNyan, welke de game naar het Westen heeft gebracht, ook nog niet eens kwalijk nemen, want het matched qua toon met wat de Japanse cast zegt. Dat men regelmatig de vierde muur breekt en doet alsof dit allemaal tongue in cheek-humor is die spot met de gemiddelde eroge, maakt dit beter te behappen, maar doet niets af aan het feit dat ze in precies dezelfde valkuilen vallen.
Dat gezegd hebbende, moeten we het ook maar eens over dat aspect hebben. Want hoewel je in principe Renai X Royale kan spelen zonder de 18+ patch van NekoNyan’s website te trekken, is seks een te integraal deel van het plot om zonder de complete ervaring te krijgen. Je zou denken dat ze in dat geval extra moeite erin hadden gestoken, maar helaas zien we hier wederom de schrijvers zich er makkelijk vanaf maken. De standjes mogen dan wel variëren en, net zoals in de rest van de game, gecomplementeerd worden door prima artwork en voice acting, maar elke keer dat het down and dirty wordt, loopt het in grote lijnen hetzelfde. Zo wil je geen acht routes voltooien.
Conclusie:
Een gebrek aan variatie is al meermaals naar voren gekomen in deze review en is feitelijk het grootste probleem wat het spel heeft. Kwantiteit is duidelijk meer een prioriteit geweest dan kwaliteit, waardoor de game te lang in de common route blijft steken en zichzelf onvoldoende onderscheidt in de character routes. De art en voice acting zijn daarentegen prima, maar het is vooral het relatief zachte prijsje wat de game nog nét in de voldoende-zone weet te houden.
