Resident Evil 4

Valdelobos is een fictieve regio in de Spaanse bergen waar het niet altijd even goed weer is. De mensen zijn er zacht gezegd somber en het is ook niet echt een mooie toeristische trekpleister. Toch is het de eindbestemming voor de inmiddels bekende Leon Kennedy. Na zijn avontuur in Raccoon City in Resident Evil 2 is hij van baan veranderd en onderzoekt hij internationale politiezaken met een paranormaal randje. Zo krijgt hij een opdracht om naar de Spaanse vallei te gaan om de ontvoering te onderzoeken van Ashley Graham. Dit is de dochter van de president van de Verenigde Staten.

Leon komt in een omgeving in Spanje waar ze niet zo gastvrij zijn als je verwacht in het land van zon. Sterker nog: ze zijn buitengewoon vijandig. Ze lopen met zijn allen op Leon af en hij moet zijn uiterste best doen om deze botsing met de lokale bevolking te overleven. Gelukkig wordt hij gered door de kerkklok, want het is en blijft een Spaans dorpje en die hebben altijd een kerk, waarna de dorpsbewoners de achtervolging staken en als robots naar de kerk lopen. Het is meteen duidelijk voor Leon dat er iets in die kerk is en om de waarheid te achterhalen, moet hij de kerk betreden. De deuren zijn op slot en hij moet zoeken naar de sleutel. Dit is het begin van een verhaal dat meer weg heeft van een achtbaanrit. Resident Evil 4 is begonnen.

De remake

In 2005 kwam Resident Evil 4 uit op de Nintendo GameCube en kan worden gezien als één van de beste games die op dit platform is uitgekomen. Veel liefhebbers noemen het de beste van de serie en na het succes van de remake van Resident Evil 2 en 3 was het wachten op een remake van dit vierde deel. Net zoals met het tweede deel zie je meteen dat de ontwikkelaars heel goed hebben begrepen hoe een remake moet zijn. Voor mijn gevoel is de game redelijk gelijk aan het origineel. Op enkele punten zijn er verbeteringen doorgevoerd om de spelervaring meer te laten passen bij deze tijd. Ik vraag mij wel af of het wel genoeg is.

Zo voelt op bepaalde momenten de game erg houterig aan. De manier hoe melee werkt en hoe je met wapens om moet gaan in het algemeen is nog altijd erg vaag. Om een vuurwapen te gebruiken moet je eerst richten, anders kun je het niet gebruiken. In de oude versie kon je niet bewegen op het moment dat je mikte, maar met de remake kan dit wel. Je loopt langzaam heen en weer terwijl je mikt en dat geeft je wat extra tijd om goede headshots uit te delen. En die paar extra seconden zijn essentieel. Wat ik wel jammer vind, is dat zelfs met de muis het mikken erg langzaam gaat, waardoor het af en toe moeilijk is om met de cursor op tijd bij de hoofden van jouw slachtoffers te komen.

Wat ook binnen het karakter valt van Resident Evil is de manier hoe je met jouw inventory omgaat. Dit is een groep vierkantjes. Ieder attribuut is één of meer vakken groot en je hebt een koffer met een bepaalde hoeveelheid vakken. Wanneer de vakken vol zijn kun je er niets meer bij stoppen. Nu gebeurt het dat in de koffer af en toe een leeg vak zit, maar omdat de plant die jij in je koffer wilt hebben twee vakken groot is, past het niet. In het verleden moest je flink rommelen om alsnog de plant toe te kunnen voegen. Nu heeft de game een knop die de inventory zo goed mogelijk indeelt. Een geweldige uitvinding die enorm veel tijd scheelt. Ik speel een actiegame en geen puzzelgame.

Ook is er een hoop veranderd aan de manier hoe de personages zich gedragen. Zo maakte Leon Kennedy in het origineel nogal wat seksistische grappen naar Ashley, maar in de remake hebben ze die weggehaald. Persoonlijk vind ik dit wel jammer. Leon Kennedy is namelijk niet mijn favoriete personage en zo wordt hij er niet leuker op.

Leon Kennedy, show me the reason of being lonely

Over het hoofdpersonage gesproken: mijn grootste probleem met Resident Evil 4 zijn de twee belangrijkste personages. Leon Kennedy is een ervaren politieagent die een traumatische ervaring opgedaan heeft tijdens een uitbraak van het T-Virus in Raccoon City. In de jaren daarop zou hij ook verder gepokt en gemazeld moeten zijn in het vak. Toch ziet hij er meer uit als een Backstreet Boy met een mooie zachte huid dan een ervaren politieagent met bagage. Zijn spieren zijn overduidelijk opgepompt in de fitness. Verder is het niet het meest diepgaande personage in een game. Ze hebben misschien zijn slechte grappen eruit gehaald en de mensvriendelijke grappen zitten er nog wel in, maar voor mijn gevoel ontbreekt er veel dialoog die enigszins voor diepgang zorgt. Ik kon hier moeilijk aan wennen.

Ashley Graham is de leegste huls die ik in een game heb gezien. Niets aan deze jongedame is enigszins interessant. Ik kan geen empathie voor haar opbrengen, maar het is ook niet dat het makkelijk is een hekel aan de presidentsdochter te krijgen. Het lijkt er wel op dat de makers van de game voor honderd procent op safe wilde spelen met het maken van de personages. Ze loopt met je mee en vindt nog weleens dat Leon en zij een goed team zijn. Daar heeft ze gelijk in, ze kunnen een leuk popduo zijn met vooral een mooie videoclip. Dat dit het duo is dat in een horrorgame moet overleven, waar je constant aangevallen wordt door klantonvriendelijke Spanjaarden en de afzichtelijkste monsters, geeft niet echt hoop op een goed einde.

Ashley beschermen is ook een vervelende klus, want ze kan niets. Het is bijna kinderachtig hoe incompetent zij is. Als een vijand haar aanraakt laat ze zich al direct meesleuren naar het einde der tijden. Gelukkig zijn er momenten dat je kan aangeven dat ze zich in een kluisje moet verbergen, dan ben je even van de zorgen af. Ik heb dit echter drie keer in de game gezien en het had best wel vaker gemogen. In het eerste deel kon je tenminste nog aangeven dat ze zich moest verbergen in een soort vuilcontainer, maar dat hebben ze in de remake er helaas uitgehaald. Dit natuurlijk niet onbegrijpelijk, omdat ze de vrouwonvriendelijkheid er een beetje uit wilden halen. De laatste keer dat ik een vrouw aanbood dat ze voor haar veiligheid zich moest verbergen in een prullenbak, was ik degene die zich zorgen moest maken om de veiligheid. Terecht natuurlijk.

Bovenstaande ligt de geloofwaardigheid van de game in de weg, maar het is ook niet zo dat het de game niet goed maakt. Beide personages volstaan en uiteindelijk ben jij als speler verantwoordelijk voor de goede afloop. Hoewel Ashley het je iets te vaak moeilijk maakt om verder te komen, is het net niet dat het echt heel vervelend wordt.

Een cursus world building

Waar Resident Evil altijd weer uitblinkt, is de spelwereld. Of het nu gaat om een politiebureau, een huis met het engste gezin dat ooit in een game is voorgekomen of een kasteel van een kingsize vampier: de levels zien er altijd weer sfeervol en prachtig uit. Bij Resident Evil 4 is dit niet anders. Of je nu rondloopt in een dorpje, je rondvaart op een meer of je rondloopt in een kasteel; het geeft altijd een kenmerkende desolate vibe wat zo kenmerkend is aan de serie. Het dorpje klopt vanaf het begin helemaal niet. Toen ik door de vestiging liep was ik blij dat games geen geursamples hebben. Ze hadden er allerlei kookpotten staan met allemaal raar onbetrouwbaar spul, dat eruitzag alsof het door mij was gekookt. Zo ziet het hele dorp eruit en zo heeft ieder onderdeel weer zijn eigen thema, met allemaal één overeenkomst. Overal heb je het gevoel dat er absoluut iets niet klopt.

Wat de sfeer alleen maar beter maakt zijn de inwoners. Ze brabbelen wat Spaans tegen je terwijl ze hun uiterste best doen om jou dood te krijgen. Hoe ze het voor elkaar krijgen weet ik niet, maar iedereen ziet er op zijn manier slecht uit. Allemaal zijn ze ergens door bezeten. Het is fascinerend hoe verwilderd deze op het eerste gezicht gewone mensen eruit zien. Alsof ze totaal geen respect meer hebben voor de eigen hygiëne en alleen nog maar bezig zijn met het behagen van hun meester. Een meester die totaal niet bezig is met het welzijn van zijn volgers.

Dan heb ik het nog niet eens over de grotere tegenstanders. De eindbazen zijn allemaal monsters die stuk voor stuk er zo smerig uitzien dat je ook hier maar wat blij moet zijn dat je de lucht van de eindbaas niet kunt ruiken. Er zijn momenten dat je ook gewoon medelijden met deze mensen krijgt. Het doodmaken lijkt ook iedere keer meer op een soort van martelsessie tot ze helemaal dood zijn. Dan denk je dat ze nu toch echt klaar zijn, maar dan staan ze weer in een andere gedaante op en vechten ze verder. Tot, uiteindelijk, het niet anders meer kan en alle energie uit hun verminkte lichamen is geknepen.

Conclusie:

Wat het dit jaar precies is met goede AAA-games weet ik niet, maar ook deze remake van Resident Evil 4 is weer een schot in de roos. Wat er in de oude versie toch sterk verouderd uitziet, hebben ze nu van een prachtig jasje voorzien, waardoor deze game een prachtig nieuw leven ingeblazen krijgt. Veel punten die in het verleden werden bekritiseerd zijn verbeterd, waardoor de game vlotter aanvoelt, zoals dat hoort bij een game van deze tijd. Ik was geen fan van de manier hoe de personages zich in deze game ontwikkelden, maar gezien het type game kan ik het alleen maar neerzetten als een klein minpunt. Voor iedereen die een introductie in het horrorgenre wil krijgen zonder zich teveel de stuipen op het lijf te jagen, kan ik deze game zeker aanbevelen. Ook voor fans van eerdere games van Resident Evil zullen zeker genieten. Ik denk eigenlijk dat er weinig mensen zijn die deze game niet zullen waarderen.