Saint Kotar

Benedekt is een extreem devote Rooms-katholieke priester. Hij reist samen met zijn zus Victoria en haar man Nikolai naar het Kroatische Sveti Kotar, omdat Victoria daar een huis heeft gehuurd om een paar dagen weg te zijn. De game start in dit huis, waar Benedict wakker wordt en geen actieve herinnering heeft aan wat er die avond ervoor is gebeurd. Ook Nikolai weet het niet meer. Wat wel direct duidelijk wordt, is dat Victoria verdwenen is. Ze besluiten haar te gaan zoeken in het dorp. Ze krijgen echter de kans niet, want ze worden aangehouden door de politie die ze naar een plaats delict brengt, waar het lichaam van de burgemeester van dit plaatsje aan een oude kerktoren hangt. Zijn gezicht is eraf gesneden en waar ooit een buik was, zit nu een groot gapend gat.

Victoria wordt verdacht van de moord. In de avond ervoor was ze gezien, terwijl ze iemand van het dak van een kasteel duwde en dus wordt zij nu gezocht en ook maar meteen verdacht van deze moord. Zonder duidelijke reden worden Nikolai en Benedekt gearresteerd, maar de assistent van de rechercheur laat ze om de een of andere reden vrij. Ze gaan op zoek naar hun zus en door een achtbaan van een verhaal, komen ze erachter dat Sveti Kotar niets anders is dan de top van een ijsberg, waar onder water het absolute kwaad heerst.

Welkom in Sveti Kotar

Saint Kotar is gemaakt door het Kroatische Red Martyr Entertainment. Met deze game kan het twee kanten op. Het kan zijn dat ze extreem Rooms-katholiek zijn, maar ik denk dat het aannemelijker is dat ze daar niet veel mee hebben en toch een game willen maken die lijkt op The Exorcist. Hierdoor krijg je een heel rare vertelling. Het is verbijsterend hoe het verhaal zich uitspeelt en hoe de dialogen gaan. Bijna altijd wanneer Benedekt een nieuw gesprek aangaat zijn de mensen vreselijk wantrouwig en het enige dat hij dan zegt, is: "Ik ben te vertrouwen, want ik ben een priester" en het werkt nog ook. Meteen vertellen ze bijna allemaal alles wat ze weten. Ook heeft Benedekt absurde principes. Als je denkt dat ze in Qatar ver gaan met het combineren van hun religie en het WK voetbal, dan ken je deze priester niet. Ik heb regelmatig met verbijstering achter het scherm gezeten wat hij af en toe predikt. Ik durf het ook gewoon niet in deze review te zetten, omdat het een totaal verkeerd beeld geeft van mensen die wél behoren tot de Rooms-katholieke religie.

Benedekt en Nikolai zijn ook de twee minst charismatische hoofdpersonages die ik ooit in een game heb gezien. Ze hebben niets wat mij kon interesseren of waar ik mij mee kon identificeren. Benedekt bekijkt alles uit een bril van iemand die de Spaanse inquisitie nog te mild vond, maar wordt in de game wel neergezet als de man met het geweten. Nikolai vindt echt alles enorm eng. Het eerste dat je van Nikolai ziet, is dat hij naar een schilderij kijkt dat de rillingen over zijn rug bezorgt. Het schilderij bevat het hoofd van iemand. Het is een heel wazig plaatje en ik kan er niet echt iets uit opmaken, maar hij ligt er wakker van. Vervolgens doet hij de balkondeur open en ziet daar een dode raaf. Je moet hem bijna tegenhouden om niet in paniek van het balkon te springen; hij ziet er direct het werk van het Kwaad in. Dit is op zichzelf humor als je nagaat dat zijn metgezel Benedekt is, die met zijn religieuze dogma benzine op het vuur van zijn angst gooit. In een bos ziet hij een heel 'enge' boom. Hij vindt alle gebouwen onheilspellend. Een bezem tegen de balie van een hotel maakt hem enorm zenuwachtig. Het was humor geweest als het niet zo irritant was.

De dialogen zijn zo slecht, dat ik regelmatig in lachen uitbarstte. Ze gaan totaal van de hak op de tak en om het nog deprimerender te maken, ze zijn zeer slecht ingesproken door totaal gedemotiveerde mensen, waarvan ik niet kan geloven dat het acteurs zijn. Ik heb mijn vermoeden dat, om kosten te besparen, de ontwikkelaars zelf de stemmen ook hebben gedaan en dat ze op de dag dat ze dit deden er niet zoveel voor voelden. Maar dit is eigenlijk het idee dat ik over het algemeen heb over deze game, dat de ontwikkelaars op den duur de passie kwijtraakten voor hun project.

De 'magie' van de slechte game

Slechte stemacteurs en slechte dialogen in een point and click adventure zijn funest; daar vernietig je hem mee. Maar als de hoofdpersonages niet meer dan twee lege hulzen zijn, dan is er iets goed mis. Gelukkig is er nog het verhaal. Dit verhaal is niet eens zo slecht. Het is grappig bedacht en het had wat kunnen zijn, maar de uitwerking is zo raar, dat ik eigenlijk niet goed kan vertellen waar het nou precies over gaat. Na ongeveer vier uur spelen begon het mij pas te dagen, wat nou eigenlijk de reden is waarom ik met Benedikt ronddool door Sveti Kotar.

Grafisch stelt de game ook niet veel voor. Je zit de hele tijd te kijken naar stilstaande achtergronden, waar jij het personage doorheen beweegt. Als je bijvoorbeeld een deur opent wordt het scherm zwart en hoor je het geluid van krakende scharnieren. Vervolgens zie je hetzelfde plaatje, maar deze keer met een open deur. Heel soms zie je iets anders bewegen dan de personages waarmee je speelt en vaak ziet die animatie er ook niet uit. Ik denk dat in de tijd van de PlayStation 1 games met deze graphics wel vaker de revue hebben gepasseerd en de graphics zijn dan ook oubollig te noemen. Dit kan zijn charmes hebben, maar in dit geval voelt zit er totaal geen warmte in.

Is er dan iets positiefs te vinden over deze game? Eigenlijk niet, maar dat betekent niet dat ik het vreselijk vond om het te spelen. Eigenlijk heb ik best wel een leuke tijd gehad. Sterker nog: in de tijd dat ik dit speelde, heb ik God of War: Ragnarok even links laten liggen, omdat ik wilde weten hoe het verhaal afliep. Het is allemaal zo slecht, dat juist daar de charme in zit. Het lijkt een beetje op films die met alle ijver en liefde gemaakt zijn, maar totaal de plank misslaan. The Room is daar denk ik het beste voorbeeld van. Dit is een film die ik meerdere malen heb gezien en altijd van heb genoten. Saint Kotar is voor mij de The Room van de games.

Conclusie:

Het verhaal is warrig. De graphics zien er niet uit. De dialogen zijn zo slecht dat ik geen enkel idee heb wat de makers van de game in hun hoofd haalden toen ze die schreven. Het ene hoofdpersonage is extreem Rooms-Katholiek en de andere ziet in werkelijk alles het werk van de duivel en toch zijn ze totaal humor- en karakterloos. Ik zou niet echt een advies kunnen geven over het kopen van deze game. Ik denk niet dat er iemand is die dit zal aanspreken, behalve als je een keer zin hebt in een heel slechte game. Dan is dit absoluut een kandidaat.