Sengoku Rance

Als het aankomt op erotische videogames, dan zijn er maar weinig die bekendheid genieten bij de gemiddelde gamer. Huniepop is dankzij Markiplier vrij groots geworden en House Party kreeg de nodige coverage door de controverse eromheen, maar daarmee heb je de bekendste voorbeelden toch wel echt gehad. Toch zijn er in communities rondom sexy videogames wel de nodige series die als algemeen bekend worden beschouwd. Een van die series is Rance.

De reden dat Rance zo bekend is, is omdat het de langstlopende videogame-serie voor avontuurlijke volwassenen is. Het eerste deel verscheen maar liefst dertig jaar geleden! Maar dit is niet het eerste deel, noch het zevende deel zoals op het Engelse menu prijkt. Sengoku Rance is namelijk het tiende deel in de serie en verschilt drastisch van zijn voorgangers.

Welkom in Japan

Natuurlijk ga ik je geen geschiedenisles geven over de historie van een pornografische videogame. Wél ga ik je vertellen over de geschiedenis van Japan, daar dit een centrale rol speelt in diezelfde game. Rance, een op Europese ridders gebaseerde ‘’held’’, reist af naar Japan, dat zich op dat moment midden in de Sengoku-periode bevindt. In deze tijd vochten tientallen clans om dominantie, hetgeen uiteindelijk aan zijn einde kwam door de unificatie van Japan. De tijdlijn hiervan is lang en complex, maar een belangrijke rol was weggelegd voor Oda Nobunaga, wiens rol jij overneemt in dit spel. Oda is namelijk ziekjes en daardoor niet in staat zelf te vechten, waardoor hij tegen beter weten in zijn lot in de handen van Rance legt.

Op het eerste gezicht is het niet moeilijk om te zien waarom Rance een geschikte kandidaat zou zijn om een leger te leiden. Hij blaakt van het zelfvertrouwen en heeft de kracht om dat te rechtvaardigen, waardoor hij een waar monster op het slagveld is. Het probleem is echter dat hij erbuiten niet veel beter is en enkel leeft volgens zijn basale behoeftes als eten, drinken, slapen en seks. De rol van het managen van dit leger valt daarom niet op de schouders van Rance, maar op jou als speler.

Alles geregeld

Als ik zeg managen, bedoel ik ook letterlijk dat je van alles en nog wat moet doen. Je belangrijkste taak is het veroveren van Japan en om dit te realiseren dien je veldslagen te voeren, commandanten te rekruteren en troepen aan te kopen. Maar omdat een goed offensief alleen niet de oplossing voor al je problemen is, zijn er nog veel meer opties tot je beschikking. Zo kan je onder andere voorwerpen verzamelen en dungeons verkennen om je team een extra boost te geven, kun je jouw natie verbeteren om meer oorlogsfondsen te werven of vijandige naties saboteren door spionnen ernaartoe te sturen. Maar je kunt niet alles doen.

Sengoku Rance speelt zich in beurten af, waarbij je twee acties per beurt kunt uitvoeren (hetgeen je door bepaalde keuzes eventueel verder kunt uitbreiden). En wanneer jouw beurt eindigt, mogen tegenstanders hetzelfde doen. Ze kunnen op zo’n moment de aanval op jou openen, hun troepen helen of juist jou saboteren. Dus net zoals haastige spoed zelden goed blijkt, kan ook een al te voorzichtige aanpak desastreuze gevolgen hebben.

In Sengoku Rance lopen tal van subplotten parallel aan het hoofdverhaal, waarbij jouw acties onvoorziene gevolgen kunnen hebben. Het niet snel genoeg verslaan van een natie kan bijvoorbeeld ervoor zorgen dat deze prooi valt aan een andere natie. En hoewel je dan alsnog het land kunt inpikken, kun je eventuele units van de oorspronkelijke natie dan niet meer aan je krijgsmacht toevoegen. Dit voorkomen is dus wenselijk, maar lang niet altijd mogelijk.

Deze onvoorspelbaarheid trekt door naar vrijwel alle aspecten van de game. Zo kunnen commandanten die in een gevecht worden uitgeschakeld als je pech hebt permanent sterven, waardoor je een hoop investeringen in een klap kwijt bent. Dit gebeurt echter ook bij de tegentander, waardoor het nooit oneerlijk voelt. Er zijn zo meer, en vooral drastischere voorbeelden te noemen, maar die zijn erg afhankelijk van jouw keuzes en kunnen sommige plotlijnen spoilen. Dus die laten we voor wat ze zijn.

Matten maar

Het onderwerp combat is al meermaals aangestipt in deze recensie, maar tot op heden hebben we het nog niet echt gehad over hoe dit zich afspeelt. In Sengoku Rance stuur je maximaal zes commandanten per gevecht naar het – tegen mijn verwachtingen in extreem prettig voor het oog zijnde – slagveld, waarbij een commandant slechts eens per ronde kan worden ingezet. Vervolgens krijgen jullie samen een beperkt aantal beurten tot jullie beschikking om verschillende acties uit te voeren, waarbij het doel is een balk aan de bovenzijde van het scherm meer blauw dan rood te maken. Dit doe je door vijanden uit te schakelen en je eigen units te beschermen, al is het niet zo dat de persoon met de meeste units wint. Niet elk karakter heeft immers eenzelfde waarde op het slagveld, waardoor je goed vooruit moet plannen. Dat is echter makkelijker gezegd dan gedaan, daar de game niet openlijk communiceert met welke maatstaven het werkt. Het spel kan daardoor op momenten behoorlijk pittig worden, vooral als je specifieke gebeurtenissen probeert te activeren of wenst af te handelen op een specifieke manier. De diepgang van de mechanics en de uitstekende balancering van de tientallen karakters maken dit kleine minpunt echter meer dan goed.

Een nadeel van deze mechanics is wel dat het spel er maar verdomd weinig over uitlegt. Sommige mechanieken van het spel wijzen zich vanzelf, maar anderen kun je enkel ontrafelen door dingen te proberen. En in een game waarin een enkele beurt een wereld van verschil kan maken, is dat best frustrerend op momenten. Regelmatig saven is daarom niet zo zeer een advies als een must. Maar iets zegt me dat de meeste van jullie sowieso wel doen bij de pikantere delen van de game.

Sexy?

Natuurlijk kunnen we deze review niet afsluiten zonder het te hebben over de seksscènes van Sengoku Rance. Immers is zijn titel van pussy slayer al in de eerste uren meer dan verdiend. Maar dat is niet per sé iets goeds. Rance staat namelijk niet boven manipulatie, dwang en verkrachting als het aankomt op zijn seksuele avonturen en jij als speler hebt lang niet altijd een keuze hierin. Enerzijds is dit realistisch voor een man met macht in de context van een oorlog van honderden jaren geleden, getuige de vele verschrikkelijke verhalen die gedocumenteerd zijn in de geschreven geschiedenis, maar anderzijds doet dit niet af aan het feit dat hij een vrouwonvriendelijk zwijn is. De trigger warning is dus bij deze gegeven.

Is dit echter geen belemmering voor je, dan zul je zien dan een aanzienlijk deel van de seksscènes consensueel is en dat vrouwen er vaak zelfs met liefde aan deelnemen. Maar zelfs dan blijven het statische beelden waarbij pure lust de boventoon voert. Dus wie iets meer vanille zoekt, kan beter een andere aankoop doen. MangaGamer, waar dit spel momenteel te koop is, heeft gelukkig genoeg alternatieven voor de geile gamer.

Maar er is meer!

Wie dacht dat deze recensie klaar was, had zowaar bijna gelijk. Al het voorgaande waren namelijk mijn bevindingen toen ik de game voltooide. Maar toen ik om iets na te kijken een tweede speelsessie startte, werd ik verrast door compleet nieuwe verhaallijnen. Niet in de vorm van nieuwe subplotten die ik door keuzes eerder niet zag, maar meerdere compleet nieuwe overkoepelende verhaallijnen, waardoor de speelduur van ruim veertig uur nog drastisch verder kan worden opgerekt. Voeg daar een nieuwe mode aan toe, die zich volledig focust op het strategische gameplay-stuk en er zelfs verder op voortbouwt en je kunt tellen op een kleine tweehonderd uur aan content. En alleen al vanwege de fantastische soundtrack is dat iets wat ik zeker nog ga verkennen in de toekomst. Het is moeilijk om de vinger te leggen op wat deze zo goed maakt, maar het is de eerste soundtrack sinds Persona 5 dat niet ruim voor het einde werd vervangen door mijn eigen playlist.
 

Conclusie

Videogames in het erotische of pornografische spectrum hebben vaak een negatief stempel op zich. Want zelfs al zijn het geen visual novels, dan nog hoef je niet al te veel te verwachten van de gameplay. Sengoku Rance bewijst echter dat het zoveel beter kan. De strategische overname van Japan, gecombineerd met verrassend diepgaande turn-based combat, is samen met de soundtrack en charmante visuele presentatie het hoogtepunt van het spel, dat enkel te lijden heeft onder een gebrek aan een handleiding of tutorial en de soms smakeloze sexcapades van Rance.