Somerville

Iedere seconde van het verhaal van Somerville die ik hier beschrijf, haalt een stuk intensiteit weg uit de ervaring die je krijgt door de game zelf te spelen. Wil je deze epische vertelling volledig tot je door laten dringen, dan is mijn advies om hem eerst te spelen voordat je er überhaupt iets over gaat lezen. Heb je de trailer niet gezien? Het is een prachtige trailer, maar laat het links liggen. Het is het beste als je hier volledig neutraal in gaat en het over je heen laat lopen.

Een zomerhuis

Het is op een gewone avond dat een gezin met de auto aankomt bij hun zomerhuis. Een mooi vrijstaand huis met een apart gebouwtje als garage. In de tuin staat een boom met een hondenhok voor de trouwe viervoeter. Het gezin bestaat uit een vader, moeder, peuter en, zoals al gemeld, een hond. Ze parkeren de auto, gaan het huis in en vallen allemaal op de bank, terwijl ze televisie kijken, in slaap. Het kind wordt als eerste wakker. Hij ziet iets van licht door het raam van de keuken en wil kijken wat het is. Na veel sprongen weet hij de grootste nachtmerrie te bewerkstelligen die iedere ouder heeft. Hij krijgt het raam open en wil naar buiten stappen, echter gelukkig verliest hij zijn evenwicht en valt hij in de prullenbak. Dit klinkt viezer dan het is, het gaat er hier meer om dat hij zacht valt en zich niet heeft bezeerd. Door de schrik van de oneerlijkheid van zwaartekracht, moet hij wel huilen.

Er zijn mensen die door de kakafonie aan kabaal van een festival heen kunnen slapen, maar bij het huilen van het eigen kind schrikt iedereen direct wakker. Moeder gaat naar het kind en vader, nu hij toch wakker is, besluit om de hond te voorzien van zijn dagelijkse bak met brokken. Hij komt niet ver. Opeens horen ze een harde knal. Felle schichten paars en blauwe licht komt van alle kanten. Vader rent naar buiten en wat hij ziet is een soort Independence Day-achtige invasie van allemaal objecten met de vorm van een balk, die onmogelijk door mensen kunnen zijn gebouwd. Om hen heen vallen veel van deze objecten in de tuin en, als zo'n object de garage en de auto in stof verandert, rent hij naar binnen om met zijn gezin zich in de kelder te verbergen voor de vernietiging die buiten plaatsvindt.

Eenmaal in de kelder knalt er een projectiel door het plafond. Als het stof is neergedaald is er een man te zien in een heel hip futuristisch pak. Hij steekt zijn arm uit. De vader raakt de man aan, krijgt een elektrische schok voor zijn kiezen en valt dood op de grond neer.

De elektrische schok blijkt meer een verborgen zege dan een vloek, want hij wordt erdoor gereanimeerd. Zijn vrouw en kind zijn weg, maar de hond is er nog. Hij zal een weg moeten vinden door het kapotte huis om te beginnen aan een zoektocht naar zijn vrouw en kind.

Somerville is niet echt een platformer te noemen, omdat de beweging in de spelwereld niet alleen maar naar links en naar rechts is. Aan de andere kant is de ook niet een wereld waarin je vrij rond kan lopen of is het third-person te noemen. Toch uiteindelijk is het een game die als een platformer werkt, hoewel de ontwikkelaar aan heeft gegeven dat dit het niet is. Jij speelt de vader van het gezin en het verhaal gaat erover dat je verder moet. Niet eens om vrouw en kind te vinden, maar meer een zoektocht naar een omgeving waarin je veilig kan zijn. Meer over het verhaal kan en wil ik niet zeggen.

In de game loop je heel veel van het ene naar het andere punt en tijdens de wandeling wordt het verhaal volledig uit de doeken gedaan. Er wordt, net als in INSIDE, geen woord in gesproken. Dat maakt het interessant, omdat het alles open laat voor interpretatie. Daarom is het uitleggen van het verhaal zo moeilijk en moet je er neutraal in gaan. Wat ik hier vertel is hoe ik het zie en in het begin is het nog wel duidelijk, maar door de game heen wordt het steeds lastiger goed uit te leggen wat je ziet.

Geen puzzelgame

Het is geen puzzelgame te noemen, maar er zitten wel lichte puzzels in. Dat zit geweldig in elkaar. Als jij jouw nieuwe superkracht gebruikt op een lichtbron, bijvoorbeeld een lamp, is het mogelijk om hard materiaal dat van de Aliens afkomt en een rode kleur heeft, vloeibaar te maken. Tijdens het spelen van de game krijg je ook nog de superkracht dat je dit vloeibare weer kan veranderen in hard materiaal, zolang je maar een lichtbron aanraakt. Met dit soort mechanieken kan een goede ontwikkelaar eindeloos doorgaan met het maken van originele puzzels en dat begrijpen ze bij Jumpship. Hoewel de puzzels niet moeilijk zijn, geven ze wel een voldaan gevoel en is het ook precies genoeg om het verhaal interessant te houden, maar soms ook even afleiding te vinden.

Grafisch gezien hebben ze er een mooi werkje van gemaakt. Verwacht geen God of War, maar het is volledig uniek vormgegeven en alle effecten en vergezichten zien er prachtig uit. Wat ik heel knap vind, is dat ze heel duidelijk weten te vertellen welke kant je op moet en wat de game van je verwacht. Als er een object een gele kleur heeft, weet je dat je er iets mee kan doen en dat doen ze zo uitmuntend, dat ik geen moment in de game verdwaald ben of dat ik het gevoel had dat de ontwikkelaar iets voor ogen had, waarvan ik gewoon niet begrijp wat dan precies. Zonder dat er een woord in beeld komt, weet je wat je te doen staat. Soms rent de hond voor je uit naar een plek waar jij kunt schuilen voor de Aliens en dan weer is het heel eenvoudig jouw vrouw die wijst naar de keuken, waar een tas op de keuken licht met proviand om mee te nemen tijdens de vlucht uit het huis. Ze grijpen alles aan om jou maar de goede kant op te wijzen, zonder woorden te gebruiken en het verbaast mij iedere keer weer hoe effectief het is.

Het geluid in de game is zeer belangrijk voor de sfeer. Het weet mij altijd precies te raken. Wilt de game emotioneel zijn, dan lig ik bijna jankend op grond, waar de muziek een belangrijke bijdrage aan levert. Op een gegeven moment loop je door een bos waar je wat vogels hoort en hier en daar het nodige gekraak wat je nu eenmaal hoort als je in een bos bent, tot vlak voordat er een zoeklicht overkomt van de aliens. Dan opeens lijkt het bos dood en weet je dat er iets gaat komen. Alle geluiden en licht effecten hebben in deze game als doel om jou dieper in het verhaal te trekken.

Het is geen verhaal, maar een ervaring

En dat is het. Het is een soort virtual novel die in een game wordt geplaatst die geen tekst wil gebruiken. INSIDE en Limbo hadden dit ook. Het is heel moeilijk om dit goed te doen en daarom zijn de hoeveelheid games die hier succesvol in zijn op één hand te tellen. Het ziet er mooi uit, de vertelling is geweldig en je wordt helemaal in zo'n game gezogen en kan ook pas stoppen als het klaar is.

Dat heeft een nadeel. Ik heb deze game tweemaal gespeeld en de tweede maal deed ik hem binnen twee uur. De puzzels waren allemaal wel bekend en ik weet dan precies wat ik moet doen, dus dan wandel je er zo doorheen. Deze games zijn zo gescript, dat het onmogelijk wordt voor een kleine studio om er echt een lange game van te maken. Ik vraag mij ook af of het wenselijk zou zijn bij dit soort games, maar ik had hem graag een klein beetje langer gehad met net even nog wat meer details over wat er nu precies aan de hand is, want net als bij INSIDE, wil Somerville af en toe net wat meer pretentieus zijn dan nodig.

Conclusie:

Mensen die INSIDE hebben gespeeld en die goed vonden, kunnen rustig overgaan tot de aanschaf van Somerville. Het is compleet anders, maar de opzet blijft desondanks hetzelfde. Ik heb de game met verbijstering gespeeld en kon niet meer ophouden toen ik begon. Hij misschien wat aan de korte kant, maar dat is ook niet onbegrijpelijk. Iets meer inzicht en uitleg over het verhaal zou de game echter goed hebben gedaan. Iedereen die een Game Pass- abonnement heeft kan deze game zo meenemen en het is dan heel zonde om dit niet te doen.