StarCraft II speelt zich af in de verre toekomst, de 26ste eeuw om precies te zijn. De mensheid heeft kolonies op verschillende planeten, maar de krioelende Zerg en de technologisch geavanceerde Protoss strijden evenzeer naar de toppositie in de voedselketen. De game vertelt het verhaal van Jim Raynor, die vier jaar na de gebeurtenissen in StarCraft: Brood War in conflict is geraakt met keizer Mengsk, de leider van de Dominion. Ook voelt hij zich verantwoordelijk voor de transformatie van zijn geliefde Kerrigan in de Queen of Blades, de heerseres over de Zerg. Doorheen ongeveer dertig missies moet je Raynor helpen om zijn ras, de Terrans, te bevrijden van de Zerg en de confrontatie met de Queen of Blades en de Dominion aan te gaan.
In dit deel van de StarCraft II trilogie is het dus enkel mogelijk om met de Terrans te spelen in de single player. De gameplay is overigens bijna niet veranderd ten opzichte van zijn voorloper. Het bevat de traditionele RTS-aspecten, zoals het verzamelen van middelen, bouwen en een mix van verdedigen en aanvallen, maar er wordt wel een aantal nieuwe eenheden geïntroduceerd. Je begint meestal met een Command Centre en een paar SCV’s om mineralen en Vespene Gas te verzamelen, maar voor de rest is het volledig aan de speler hoe hij zijn basis en zijn troepen uitbouwt. Deze vrijheid en de variatie die in de missies zit, maakt van de single player een geweldige ervaring. Zo moet je in de ene missie een aantal transporttreinen onderscheppen, in een andere ’s nachts je basis beschermen tegen de Zerg en overdag de door hen ingenomen gebouwen vernietigen, dan weer je basis telkens verplaatsen voor een opkomende lavastroom. In sommige missies heb je enkel controle over een held en een paar troepen om bepaalde objectieven te halen. Er zijn ook bonusdoelen te bemachtigen, zodat het spel net dat tikkeltje interessanter wordt.
Voor het succesvol beëindigen van een missie krijg je credits die je kan spenderen aan upgrades voor je gebouwen of je troepen, of je kan huursoldaten in dienst nemen. Het is telkens een moeilijke tactische beslissing om te kiezen welke upgrade je wel of niet neemt. Ook krijg je voor elke missie de beschikking over een nieuwe eenheid met zijn eigen specialiteit, wat je telkens weer doet uitkijken naar welke eenheid voor de volgende missie kan ingezet worden. De duur van de gehele single player campagne bedraagt ongeveer twintig uur, waarbij de herspeelbaarheid erg hoog ligt. Je kan missies op vier verschillende moeilijkheidsgraden spelen en je kan je bovendien concentreren op het behalen van de achievements, wat in sommige gevallen behoorlijk moeilijk is.
De presentatie van de single player is degelijk, met gedetailleerde in-game filmpjes die er zelfs op een minder krachtige computer nog prima uitzien. Wat er soms stoort aan deze filmpjes is de eendimensionaliteit van de personages en hun cliché uitspraken. Het spel zelf heeft een cartoony uitzicht, maar het is wederom erg gedetailleerd, met een zwerm vogels die wegvliegt wanneer je te dicht nadert of kleine lavadiertjes die vluchten naar je basis als de lava te hoog komt. De graphics zijn niet van het allerhoogste niveau, maar in het RTS-genre is het een van de mooiere games.
Ook in de Hyperion, het ruimteschip waar je na elke missie weer terechtkomt, is er gelet op details. Alle nieuwe eenheden verschijnen in de Armory als trofeeën op een rek, in de Cantina is er een jukebox met goed uitgekozen liedjes en er is zelfs een televisie die de laatste nieuwsberichten rapporteert. Verder zijn de menu’s uiterst precies ontwikkeld, waarbij de beschrijvingen van de upgrades vergezeld worden van een kort introductiefilmpje dat exact toont wat de upgrade doet. Ook de muziek past bij het spel. Het is een mix van muzikale genres zoals rock, country en orkestmuziek, die altijd natuurlijk en vlot klinkt.
StarCraft II heeft een online multiplayer modus via Battle.net. Hier kan je met de drie rassen spelen. Deze zijn echter zo gebalanceerd dat er geen enkel ras superieur is aan het andere. Het is met andere woorden altijd een eerlijk gevecht. Je kan met een vriend een skirmish game aanmaken en een hoop AI vijanden een kopje kleiner maken, of je kan je via een competitief laddersysteem naar de top werken. Het systeem zit zo in elkaar dat je steeds tegen een speler moet aantreden die ongeveer hetzelfde niveau heeft. Hiervoor ga je eerst door een oefenmodus, waar een vijftigtal wedstrijden bepalen hoe goed je bent. Nieuwkomers hoeven dus niet terug te deinzen voor een spelletje multiplayer omdat ze drie tellen in het spel al denken afgemaakt te worden door een RTS-kampioen. Verder bieden een tiental challenges je een leuke introductie tot de sterktes en zwaktes van de verschillende eenheden en word je op die manier voorbereid op de multiplayer. Zo moet je bijvoorbeeld een aantal aanvalsgolven van de Zerg afweren door een beperkt aantal Terrans. Hier is het kwestie van de juiste keuze te maken en je strategisch te positioneren. Ook de wedstrijden tegen AI-opponenten, waarvan je hun moeilijkheidsgraad kan instellen, bereiden je voor op het echte werk.
Elke multiplayer wedstrijd kan je bovendien opnieuw afspelen, om nog eens te bekijken hoe je vijand zijn basis heeft verdedigd en welke troepen hij gebruikte om jou in de pan te hakken. Dit is heel leerrijk en deze kennis kan je gebruiken in de volgende wedstrijd die je speelt. De multiplayer biedt daarom een uitstekende duurzaamheid, omdat je telkens weer het gevoel krijgt iets te hebben bijgeleerd uit de vorige wedstrijd.
Er is echter wel een minpunt aan StarCraft II. Het spel is in wezen de oude StarCraft in een nieuw jasje. De multiplayer is bedoeld als een competitieve sport, om de Koreaanse hardcore spelers van de oorspronelijke game niet voor de borst te stoten. Dit zorgt er echter voor dat, hoewel Blizzard echt moeite doet om het nieuwkomers zo makkelijk mogelijk te maken, de leercurve erg steil is. StarCraft II laat geen enkele plaats voor een portie geluk, alles wordt bepaald door vaardigheid en snelheid. Om het in de multiplayer te halen van een gewaagde tegenstander, is het absoluut noodzakelijk om de hotkeys zo doelgericht mogelijk te gebruiken en geen ruimte te laten voor fouten.
Ook het micromanagement heeft niet aan belang ingeboet. Micromanagement is het nauwlettend in de gaten houden van enkele eenheden en ze op het geschikte moment laten aanvallen of juist laten terugtrekken wanneer ze te veel schade hebben opgelopen. Zelfs in een eenvoudige wedstrijd maakt het de speelervaring soms erg stresserend. Je kan natuurlijk achteloos al je troepen naar je vijand sturen zonder hen verder nog een blik waardig te gunnen, maar dan speel je geen StarCraft zoals Blizzard het bedoeld heeft. StarCraft II is een spel dat gemaakt is voor de doorwinterde RTS-speler die de complexiteit van het micromanagement door en door begrijpt, goed overweg kan met de steile leercurve en de heftige multiplayer competitie.
Conclusie
Hoewel StarCraft II geen revolutionaire game is, is het toch een van de meest volledige, gedetailleerde en indrukwekkende real-time strategy ervaringen op de markt. Soms lijkt het verhaal ten dienste te staan van de missies, maar dat stoort niet, omdat de originaliteit en de variatie van de missies het tekort aan diepte in het verhaal ruimschoots goedmaken. De herspeelbaarheid van de missies ligt erg hoog, zodat StarCraft II de meest omvattende single player campagne in het RTS-genre heeft. Wie zich louter concentreert op de multiplayer modus, zal ook niet teleurgesteld worden. Het is eenvoudig te leren, maar erg moeilijk om te beheersen, zodat het niet gauw zal vervelen. Deze moeilijkheid zit onder andere in het micromanagement, dat echter stresserend kan werken en het spel soms net iets te complex maakt.