Tactics Ogre: Reborn Review

Het najaar van 2022 is een drukke periode voor Square Enix. Met titels als The Diofield Chronicle, Harvestella, Valkyrie Elysium en Star Ocean: The Divine Force heeft het verschillende soorten RPG’s uitgebracht voor verschillende soorten gamers, maar geen ervan wist bij onze redactie heel hoog te scoren. Zou Tactics Ogre: Reborn, een remaster van een klassieke TRPG, het tij kunnen keren?

Dat dit echt een remaster is en geen remake, zie je direct nadat je een new game bent gestart. Final Fantasy VII Remake this is not. Pixelart vult het scherm en is het dankzij een flinke verhoging van het aantal pixels niet onaangenaam om te zien, zelfs op een scherm van 65’’. Maar zelfs met een nieuw likje verf, kun je zien dat dit gemaakt is voor een veel kleiner scherm. En in zekere zin, heeft het behouden van deze stijl ook wel zo zijn charmes.

Het zit hem in de details

Dat betekent echter niet dat Reborn slechts een opgepoetste port is van Let us Cling Together, de vorige remaster die ongeveer een decennium geleden verscheen op de PlayStation Portable. Voor deze versie is de GUI compleet opnieuw opgezet, waardoor het meer in lijn ligt met de hedendaagse standaard die gezet is door games als Fire Emblem. Ook menu’s zijn onder handen genomen, maar in mijn optiek kunnen die niet worden gezien als een noemenswaardige verbetering. Het uitrusten van jouw team is een omslachtig proces en de winkel mist nog altijd basale functies als de mogelijkheid om gear simpel te vergelijken met wat karakters al dragen of andere gear.

Andere verbeteringen zijn voicelines, al zijn láng niet alle dialogen voorzien van stemmenwerk, veranderingen aan hoe gear werkt, veranderde werking van skills, het verwijderen van random battles ten faveure van een training mode waarin makkelijk gegrind kan worden, nieuwe items en skills die helpen bij het uitbouwen van jouw karakter, en een level cap voor bepaalde delen van het verhaal. Daarnaast is de AI onder handen genomen om dynamischer te reageren op de actuele situatie, verschijnen buff cards op het veld voor net dat beetje extra power op het slagveld en zo zijn er nog veel meer kleine verbeteringen die een notoir uitdagende TRPG een heel stuk makkelijker te trotseren maakt.

Maar wat is het?

Heb je nooit eerder een van de Tactics Ogre-versies gespeeld, dan zal je weinig aan kunnen vangen met deze informatie. Jij wilt natuurlijk weten wat het spel is en of het jouw centjes waard is. Hoewel je voor antwoord op de tweede op de conclusie moet wachten, vertel ik je graag over het verhaal. Dit draait om Denam, een jonge verzetsstrijder in een land wat bij aan het komen is van een gewelddadige oorlog. Wanneer hij door een misverstand oog in oog komt met huurlingen, besluit hij van hun diensten gebruik te maken om zijn kleinschalige verzet tegen de huidige bezetters eindelijk in een stroomversnelling te brengen. En dat lukt! De jonge schavuit mag zich al spoedig een held noemen en vechten vóór of juist tegen zijn land. Want zelfs decennia geleden had Square Enix al ingrijpende keuzes in het spel verweven die compleet veranderen wat je op jouw avontuur gaat zien.

Aangezien die keuzes al in het eerste hoofdstuk jouw complete verhaal omgooien, heeft het weinig zin om daar verder op in te gaan. Gelukkig verandert het verhaal weinig aan wat je moet doen: strategisch oorlog voeren. Naar goed TRPG-gebruik zijn slagvelden in Tactics Ogre: Reborn gemaakt op een grid. Elk karakter kan hierop elke beurt een bepaalde afstand afleggen en heeft een bepaald bereik met zijn aanval. Positionering is daarom een sleutelelement van jouw strategie en bepaalde plekken van de map bezetten kan een wereld van verschil maken. Denk hierbij aan boogschutters op daken positioneren of het controleren van een chokepoint.

Meer dan in de meeste andere games in dit genre, is dit goed gebruiken een must in Reborn. Eerder in deze review noemde ik de game als notoir uitdagend en dit is daar deels de reden voor. Afstandsaanvallen hebben een pad wat ze volgen en obstakels als bosjes, huizen of jouw eigen units kunnen voorkomen dat een vuurbal of pijl hun doel bereiken. Jouw mage omsingelen met tanks is daardoor geen optie, want dan raakt zijn magie jouw eigen units, daar hij natuurlijk niet door ze heen kan schieten. Het kost enige gewenning, maar na tientallen gevechten op deze manier gedaan te hebben, moet ik zeggen dat het een aangename laag diepte toevoegt aan het gevechtssysteem. Mijn oprechte hoop is dan ook dat andere games dit voorbeeld volgen.

Achterlijke Intelligentie

Wat ze daarbij niet hoeven over te nemen, is mijn grote hekelpunt van dit spel: de AI van guest characters. Vijandelijke units spelen over het algemeen verstandig en bieden een gezonde uitdaging, maar de AI van bondgenoten laat enorm te wensen over. Hierbij springen vooral een zekere healer en archer in het oog, welke steevast naar de frontlinie renden om zo mijn healers bezet te houden, opdat ze niet 0 HP bereiken en permadeath triggeren. Want in tegenstelling tot bondgenoten, welke je nog drie beurten lang kunt redden, gaan deze AI-kompanen dan direct de pijp uit. In de lastigere gevechten zorgde dit daarom zonder uitzondering voor een hoop sterk taalgebruik en resets om ook deze units in leven te houden, met zelfs enkele zeldzame rage quits aan mijn zijde.

Met name hierdoor, heb ik op het moment van schrijven nog niet alle eindes van het spel mogen aanschouwen. Een enkele run zal je tientallen uren kosten, met honderden uren voor wie alles wil zien. Niemand verplicht je dit natuurlijk, maar realiseer je goed dat zelfs één keer de credits bereiken makkelijk meer dan vijftig uur zal kosten voor ervaren spelers en richting de honderd kan gaan voor zij die relatief nieuw bij dit genre zijn. Deze pak je dus niet even tussen de soep en de patatten door op, al hoef je de game nooit helemaal opnieuw te spelen. Later in de game speel je een functie genaamd World Tarot vrij, die je toestaat jouw keuzes opnieuw te bezoeken. Dat is nog een kleine troost.

Conclusie:

Waarom Tactics Ogre decennia na zijn release nog door menigeen als de gouden standaard wordt gezien, is overduidelijk wanneer je deze remake speelt. Combat is uitdagend en diepgaand, maar wordt op debiele AI-kompanen na nooit oneerlijk of frustrerend. Helaas zijn die kompanen dermate storend en vaak aanwezig dat het een flinke hap uit de score neemt. Maar zelfs met dat euvel is Reborn een van de sterkere en vooral grotere TRPG’s die je op hedendaagse hardware kunt spelen en een van de weinige titels waar fans het genre écht hun tanden in kunnen laten zinken.