Ik zeg dit omdat ik door de jaren heen om en nabij tweehonderd visual novels heb gespeeld, zowel voor GameQuarter als voor mijzelf. Hierdoor heb ik al vrij snel een goed idee van welke games aanraders gaan worden en vooral ook welke niet. Tales of Toyotoki: Arrival of the Witch liet me voor release voortdurend twijfelen, tot ik besloot om zelf een eind te maken aan de onzekerheid.
Visueel
De reden voor mijn twijfel, lag voornamelijk bij diens trailer. Hoewel het verhaal interessant klonk, wisten de graphics totaal niet te overtuigen. Misschien dat games als Robotics;Notes en Danganronpa mij hebben verwend, maar visueel deed het me denken aan titels als Weeping Willow en Kuroi Tsubasa, games die nog geen € 10,- kosten. En dat terwijl Aksys Games het in de markt zet voor ongeveer € 25,-.
Graphics zijn echter niet alles en een artstyle kan natuurlijk ook een hele bewuste keuze zijn, die bijvoorbeeld met het verhaal te maken heeft. Zoals gezegd trok dat deel me wel, waardoor ik mijn hoop erop vestigde dat dit zou zijn wat de game zou dragen. In zekere zin klopt dat achteraf.
Verhaal
Het verhaal van Toyotoki is als volgt: jij bent Nishime Hikaru, een wees die op jonge leeftijd zijn ouders verloor in een auto-ongeluk. Sindsdien ben je opgevangen door familieleden die niet zouden misstaan als de schurken in een Disney-film. Het verbaast je dan ook niet wanneer je een ticket in de handen gedrukt krijgt met de mededeling dat ze gaan emigreren en jij naar je opa wordt gestuurd op een klein eiland in Okinawa.
Wat je vervolgens wel verbaast, is dat de desbetreffende opa helemaal niet thuis is en dat ook al zes maanden niet is geweest. Je bent gedumpt op dit eiland, zonder een dak boven je hoofd of bekende om je heen. Toeval wil echter dat je een jonge vrouw genaamd Lilun tegenkomt in een soortgelijke situatie, welke je helpt om de nacht in de wildernis te overleven.
Vervolg
Wat volgt op deze introductie, is een verhaal over hoe jij en deze jongedame samen opa’s huis kraken en zo goed als mogelijk proberen te overleven door te werken en te assimileren op het eiland. Jullie maken vrienden, maken dingen mee en spenderen de dagen grotendeels in rust en vrede. Er is enkel één klein dingetje: Lilun is niet van deze planeet en hiernaast ook nog eens een heks die naar de aarde is gestuurd met een missie. Daar ze er echter nauwelijks iets over wil zeggen, blijft dit lange tijd slechts een klein deel van het verhaal, buiten de momenten waarop ze haar kracht gebruikt om problemen op te lossen van de verschillende heldinnen.
Laat de term heldinnen je overigens niet misleiden. In de context van een visual novel betekent dit doorgaans characters die je kunt romancen of in ieder geval een character route krijgen. Tales of Toyotoki heeft dit ook, maar dan wel op elkaar volgend in één lineair verhaal. Enige keuzes die je maakt in het spel zijn niet functioneel of hebben geen impact, waardoor je het rustig onder de noemer kinetic novel kan scharen. Een hele matige kinetic novel.
Veroordeelt
We kunnen er niet langer omheen draaien: Tales of Toyotoki: Arrival of the Witch is niet erg goed. Het verhaal kan de game wel dragen, maar dat is meer omdat de graphics dermate onaantrekkelijk zijn dan dat het verhaal zo goed is. De tekenstijl is daarbij nog niet eens het grootste heikel punt, maar het zijn de achtergronden, welke foto’s lijken te zijn die door een of ander vreemd filter zijn gehaald, zodat het de impressie geeft dat het onafgemaakte schetsen zijn. Het doet een beetje denken aan sommige afbeeldingen in een CAPTCHA-beveiliging. Het zal een artistieke keuze zijn, maar wat mij betreft is het de verkeerde.
Het verhaal is in dat opzicht iets beter, daar diens opzet en thema redelijk boeiend zijn. Maar diens hele verhaal, hetgeen de problemen van drie heldinnen beslaat en zelfs wereldwijde bovennatuurlijke fenomenen aanhaalt, is korter dan menig character route in games als Mashirorio Symphony of één deel van de episodische Criminal Border-serie. Het neemt veel te weinig tijd om karakters op te bouwen en het verhaal diepgang te geven, waardoor ik van begin tot eind heel weinig gaf om hoe ze zouden eindigen. De trophies, welke je krijgt op de vreemdste momenten, waren eigenlijk het enige wat me motiveerde om door te spelen. En zo’n grote trophy hunter ben ik niet eens, dus dat zegt genoeg.
Conclusie:
Grafisch onaantrekkelijk en verhaaltechnisch halfbakken, dat is Tales of Toyotoki in een notendop. De game speel je in een uur of zes tot acht uit als je rustig aan doet en aan het eind heb je niet het idee dat je leven in enige vorm verrijkt is. Een complete verspilling van je tijd wil ik het net niet noemen, maar dat is ook het beste wat ik erover kan zeggen.