That Time I Got Reincarnated As A Slime: ISEKAI Chronicles

Een dergelijke videogame kan concreet twee kanten op gaan. Het kan een hervertelling zijn van het bronmateriaal of een gloednieuw verhaal vertellen binnen het bestaande universum. Bandai Namco kiest in recente jaren meestal voor het tweede, met releases als One Piece: Odyssey en de Sword Art-serie als een goed voorbeeld hiervan. Voor Isekai Chronicles is echter voor een combinatie van de twee gekozen.

Hoe werkt dat dan?

Het verhaal van deze game begint na de dood van Shizue. Rimuru heeft door haar in zich op te nemen zijn menselijke gedaante gekregen en richt zich nu op het verder uitbouwen van zijn dorpje. Conflicten met de ogres, orc lord, Charybdis en meer onderbreken echter voortdurend de vrede.

Deze bekende gebeurtenissen zijn verweven met nieuwe evenementen, draaiende om een goblin die wraak wil nemen op Tempest en het daarom blijft aanvallen, en de natie van Angelus, welke de kracht van Veldora zoekt en Rimuru bedreigt als hij niet van plan blijkt mee te werken. Stukjes van deze verhalen komen tussen de reguliere gebeurtenissen door en karakters die ze introduceren, worden meegenomen in het canon-verhaal, waardoor ze niet uit de toon vallen. Hiervoor heeft auteur FUSE zelf gezorgd door het geheel te schrijven. Maar dat is nog niet alles. Momenten die in de anime werden overgeslagen, zoals de introductie van Zegion en Apito, zijn wel in dit verhaal verweven, waardoor zelfs fans die niets moeten hebben van dit soort expanded lore hier iets te halen hebben.

Ah shit, here we go again

Minder positief ben ik over de gameplay die om dit verhaal heen is gebouwd. That Time I Got Reincarnated As A Slime: ISEKAI Chronicles presenteert zichzelf als een 2D beat ‘em up van hetzelfde soort als bijvoorbeeld Odin Sphere: Leifthrasir en Dragon’s Crown, maar kan enkel om die reden in één adem genoemd worden ermee. Qua polijst en hoe leuk het is om te spelen, zou deze game zich namelijk eveneens in een andere wereld kunnen bevinden.

Hierbij is er niet één ding dat de gameplay resoluut slecht maakt. Het is een combinatie van factoren. Van levels die enorm op elkaar lijken en meermaals zelfs de kaart recyclen, AI-kompanen die het gros van de tijd niets doen, het feit dat er slechts een handjevol vijanden zijn (daar verschillende kleurtjes niet tellen), tot aan de combat die weinig meer is dan zo snel mogelijk skills spammen. Er is niets, maar dan ook werkelijk niets positiefs te zeggen over het combat-aspect van het spel, buiten dat het trouw is aan het bronmateriaal. Dat is bij een gelicenseerde titel echter wel echt het minimum om te behalen.

Budgetproblemen?

Wat de reden is voor deze ondermaatse gameplay, daar kan ik enkel naar gissen, maar iets zegt me dat het een gebrek aan tijd en / of geld was. Dit is natuurlijk slechts een gevoel, maar wel een die bijgestaan wordt door andere aspecten van het spel, waar ik oprecht verbaasd door naar mijn scherm heb zitten kijken.

Het duidelijkste voorbeeld hiervan zijn cutscenes, welke komen in twee varianten. De eerste zijn letterlijke afbeeldingen uit de anime met voice lines eroverheen. Géén clips, maar still images, iets waarvoor geen goede reden is als de video’s in kwestie letterlijk beschikbaar zijn.

De andere smaak zijn in-game cutscenes en daar heb ik sterk gemengde gevoelens bij. Sommige zijn best goed aan te zien en zijn wat je minimaal mag verwachten van een game als deze, maar andere ogen serieus gedateerd en vallen kwalitatief uit de toon met de rest van de game, in ieder geval visueel. Alsof ze ergens moesten beknibbelen om het product in de winkelrekken te krijgen.

Meer bewijs

Andere plekken waar je duidelijk voelt dat er meer in had gezeten, is in het city building aspect. In promotiemateriaal werd breed uitgemeten dat je zelf Tempest mag bouwen, maar de praktijk is weinig meer dan klikken en plaatsen als je de juiste materialen hebt. Het enige wat dit verder doet, is je een buff geven, waardoor je jezelf kunt afvragen wat de meerwaarde is. Het enige wat het voor mij deed, was me doen verlangen naar Like a Dragon: Infinite Wealth’s Dodonko Island minigame. Daar heb ik ongeveer net zoveel tijd ingestoken als de achttien uur die ik nodig had om ISEKAI Chronicles te voltooien, maar heb ik mij oneindig meer mee vermaakt. Al was het maar omdat het me niet constant terugstuurde om dezelfde paar levels te voltooien om grondstoffen te verzamelen die ik reeds had, maar niet geldig waren omdat ik ze niet had verdiend terwijl de quest live was. Dus feitelijk is Dodonko Island stukken langer…

Conclusie:

ISEKAI Chronicles doet denken aan de afschuwelijke licentietitels van drie generaties geleden. Van die halfbakken titels op de PlayStation 2, wiens enige waarde de naam was die op het doosje prijkte. Dat is hier hetzelfde, al kan ik wel waarderen dat FUSE en de voice cast van de anime nog in ieder geval opgetrommeld zijn. Dat is echter niet voldoende voor deze titel, die van mij in een vat met slijm mag worden gegooid.